|
|
||
|
|
Het leven besliste er anders over: op twee jaar tijd verloor ze haar ouders en ze trok naar Kingston, Jamaica, waar ze haar stijlen van zingen toetste aan de lokale reggaescene, blijkbaar met opmerkelijk resultaat, al was van die periode in de BP niets te merken. Maar ten slotte keerde ze naar Toronto terug en nam ze Christian Dozzler, de reus met de krullenkop die nog immer in Texas woont, weer onder de arm. Eind 2009 verscheen hun duo-cd 'Livin' Life' en die kwamen ze in België voorstellen. Er is weinig veranderd sinds 2003. Ze oogt iets molliger maar dat staat haar bevallige, zelfs sexy verschijning zeker niet in de weg. Banks en Dozzler werden geflankeerd door de man uit de streek, gitarist Willy De Vleesschouwer, die zich zowat in deze begeleidingsrol heeft gespecialiseerd en geregeld de fraaiste solo's uit zijn romige gitaren tovert. Verder nog bassist Carlo Van Belleghem, eigenlijk een rockjongen, maar tegelijk van alle markten thuis en bijzonder gedreven, en ten slotte Wilfried Maes, diezelfde die haar in Zottegem bijstond, maar die ze vanavond in 'Woof' herdoopte (Wilfried begreep er zelf niks van).
Bank$ zelf bracht de verwachte cocktail van klassiekers en eigen werk. Ze was zich maar al te goed bewust van de status van deze club, maar dat belette niet dat ze ons vooral 'a good time' wilde laten beleven. Gans in het begin sloeg de schrik ons nochtans om het hart, want Robin leek ons in de tussentijd showbizzmaniertjes aangekweekt te hebben, maar alras bleek dat alleen maar het gevolg van een zekere onwennigheid. Al snel had ze door dat ze hier heel gewoon mocht doen, en dan kwam de ware aard van het beestje weer boven: Robin Bank$, de levenslustige flapuit die met lichtjes aangebrande humor ('Since he takes his viagra, his pistol's always ready') en een vitale présence haar ding staat te doen. En dat ding doet ze verdomd goed: ze is een zangeres die haar beperkingen maar al te goed kent maar het maximum haalt uit wat ze wel beheerst, en da's niet weinig. Je weet niet wat je het meest moet bewonderen, haar eerlijkheid of haar métier. En haar publiek bespelen, dat kan ze als weinig anderen. "They compare women to cars or boats. I compare men to alcohol... Are you a cocktail... Or are you a beer?", zegt ze, waarna ze de opener van de nieuwe cd inzet, 'Cocktail Or Beer'.
Het moment suprême was de voorlaatste song vóór de obligate bissen, een lang uitgesponnen 'Bluebird' (te horen op 'Live After Dark' uit 2002). Ze stapte van wat in de BP een 'podium' heet en zong verder tussen het publiek zonder micro, waarna Dozzler weer één van die solo's inzette om duimen en vingers van af te likken. Een concert van Robin Bank$ zal je nooit achterover blazen en zal de wereld niet veranderen, maar we kennen veel slechter manieren om een avond door te brengen. Na het concert heeft ze een vriendelijk woordje over voor eenieder die haar aanspreekt. Zo iemand drukken we graag aan ons hart, en dat bedoelen, we nu eens niet 'aangebrand'. We hopen dat het nu geen zeven jaar meer duurt voor we ze weer eens mogen beleven. Benieuwd hoe ze Wilfried dàn aanspreekt!
Antoine Légat
|
foto's: © websites Robin Banks en Christian Dozzler
|
Volle
zeven jaar nadat ze we ze in De Blauwe Wolk in Zottegem aan het werk
zagen (meerbepaald op 4 april 2003) stond ze weer eens op Belgische
bodem voor een aantal optredens. We wisten dit pas toen we de
aankondiging van de Banana Peel in Ruiselede lazen, maar dat leek ons
een prima omgeving om aan haar het werk te horen. Robin Banks heet ze
(zelf schrijft ze liever Robin Bank$) en ze komt uit Chatham, Ontario,
Canada. Gedreven door het heilige vuur van de Chicago- en Texasblues en
gefascineerd door de groten uit fifties en sixties ("De meeste van mijn
helden zijn dood", vertelde ze in 2003) trok ze naar Dallas, TX, waar ze
zich ontwikkelde tot de jazz- en vooral blueszangeres die ze nu is. Toen
al was ze in de (muzikale) ban van de Oostenrijkse multi-instrumentale
wonderboy Christian Dozzler (die voorheen met de legendarische Mojo
Blues Band in de BP kind aan huis was, maar sinds 1999 niet meer langs
kwam): "Hij blinkt in alles uit", zei ze, "Ik ga hem proberen te
'houden'." Maar in De Blauwe Wolk had ze, naast haar toenmalige vaste
bassist, assistentie van een stel 'locals', met name Big Dave Reniers,
Nederlandse gitarist Mischa Den Haring en superdrummer Wilfried 'Willy
Maze' Maes (ooit bij de Electric Kings maar daarna overal waar ze een
bluesmetronoom nodig hebben) Dat beviel haar zo goed dat ze, als ze
terugkeerde (en dat zou niet lang duren, daar kon je donder op zeggen)
zeker nog van hun diensten gebruik zou maken...
Maar
het draaide wel degelijk om de twee tenoren. Dozzler zette beide delen
in, met drie, resp. één song, daarbij twee nummers uit de duo cd ('Roxanne'
en 'Story Of The Blues'), maar hield zich verder bescheiden aan zijn
begeleidingsrol, waarbij hij uiteraard, vaak alternerend met Willy,
soleerde. Opvallend is het gemak en de economie waarmee hij zijn
partijen speelt, geen noot teveel, alles op de juiste plaats. 'Ik heb me
nooit als een boogie-woogiepianist gezien, wel als een bluesman' gaf hij
ons achteraf mee, en zo is het maar net. De manier waarop hoe hij in 'Roxanne'
New Orleans verwerkte (de Meters, Dr. Prof. Longhair, Dr. John...), is
groots te noemen. In het tweede deel speelde hij ook harp en dat was
voor ons een openbaring. Geen wonder dat Robin hem in 'He's So Fine'
aanspoorde met 'Come on, Little Walter'. Dat zegt het allemaal.
Robin
is zich terdege bewust dat ze een schakel in een ketting is, en dat ze
veel te danken heeft aan de vorige schakels. Vandaar de vele bekende
songs die ze brengt. Maar al hebben we 'Everyday I've Got The Blues', 'Reconsider
Baby' (met één van de knapste tussenkomsten die we van Willy ooit te
horen kregen) en 'Got My Mojo Working' al zo vaak gehoord, haar
enthousiasme houdt deze evergreens levendig. De hommages liegen er ook
niet om. Over haar goeie vriend Sam Myers zaliger zegt ze, oprecht
ontroerd: "He still inspires me, he was my hero and my friend"', waarna
ze 'Gonna Move' inzet. Van Jimmy Rogers brengt ze 'Rock This House'
waarbij ze Willy zelfs even aanspreekt met 'Come on, Jimmy Rogers'.
Even zat Willy in Muddy Waters' band! Het eerste deel eindigt ze met het
eigen 'The Whiskey Song' (uit 'Honestly' uit 2001), een song waar ze
fier op is (al liet ze dat hier niet blijken) Het is dan ook een
klassieker in wording.