Blues'd Up Festival

c.c. De Borre, Bierbeek - 3 april 2010

Paaszaterdag met een dansende paashaas en gul uitgestrooide eieren! De organisatie deed er alles aan om de feestvreugde te verhogen. Bovendien opteerde het Bierbeekse 'bluesminded' clubje voor kwaliteit. Liever dan een reeks onbekende bluesbands te programmeren, prefereerden zij twee gereputeerde topbands recht uit Amerika. Vooral met afsluiter Mississippi Heat mikte de organisator zijn pijl midden in de roos als een moderne muzikale variant van Robin Hood. Bovendien toonde Bierbeek zich erg vrouwvriendelijk door tevens de bluesdames hun podium te gunnen.
 

De eerst bluesdame kwam van eigen bodem, meer bepaald uit de Gentse contreien, al experimenteerde zij tussendoor ook met enig Leuvens dialect. Jill Hilleger, professioneel omringd door haar vierkoppige band, leunt meer aan bij swing en jazz dan bij blues, wat veeleer aansluit bij haar vurige temperament. Al kan zij met haar stem het ook bluesy uitschreeuwen, zoals in het intense 'Lovin' Whiskey' van Rory Block, bijgestaan door Willy's gevoelvolle gitaarspel. In zwart leren broek, topje en met de nodige glamour palmt zij sowieso het publiek in, ongeacht het bluesgenre dat zij verkiest. Haar klasse blijkt dan weer uit de vertolking van songs als 'You Don't Love Me' en 'Sick And Tired' waarin zij ook vrouwelijk hartzeer laat schrijnen.

In de Chicagoband Mississippi Heat nam Inetta Visor de vrouwelijke zangpartijen op zich. Ze is nu al bijna tien jaar de soulvolle opvolgster van Deitra Farr. Haar naturel, gecombineerd met girlpower en sensitieve feeling, kwam mooi tot zijn recht in het kleurige collectief dat Pierre Lacocque rond 1991 oprichtte. België was enige tijd de speeltuin van Pierre vooraleer hij als kind naar Amerika verhuisde. Naar het voorbeeld van Big Walter Horton verkoos hij de harmonica om voor zijn emoties een uitweg te bieden. Subtiel of aanklampend, hij dringt zijn bluesharp nooit op maar stemt deze af op de mood in het groepsgeheel. Niet alleen als psycholoog maar vooral als mens betoont Pierre respect voor de medespelers. Hierdoor kwam ook de machtige soulstem van Carl Weathersby volledig tot zijn recht, pakkend en soms hartverscheurend. Zijn meeslepende gitaarspel, dat hij ooit vervolmaakte naast Albert King, en zijn gevoelvolle soulballades waarmee hij het publiek stil kreeg, zorgden voor een stormachtig applaus. Ook Inetta, 'Sister With Many Voices' ontlokte met haar précense en de sublieme vertolking van 'Footprints On the Ceiling' enthousiaste reacties. Deze band blonk uit in gevarieerde Chicagoblues waarin de gevoelstaal centraal stond.

Het middenstuk was voorbehouden aan Bryan Lee & The Blues Power Band. Zanger/gitarist Bryan uit New Orleans, die nog vóór zijn tiende levensjaar zijn zicht verloor, compenseerde dit met de liefde voor de blues. Hij ridderde zijn gitaar tot zijn trouwe gezellin, waar zelfs een vrouw moeilijk kan tegen optornen. De titel van zijn laatste album 'My Lady Don't Love My Lady' spreekt voor zich. Ander levensbeschouwend inzicht hoorde je bij 'Don't Bite The Hand That Feeds You'. En zijn favoriet 'Ain't Nobody's Business What I Do' is mogelijk zijn lijfspreuk. Zijn gitaarspel en zijn heilzame blues wendt Bryan aan hetzij als communicatiemiddel hetzij als medicijn om zijn zorgen en troebelen te lijf te gaan. Bryan concentreerde zich ten volle op zijn blues en slaagde erin om zijn energie op het publiek over te brengen. Zijn innerlijke lichtbakens zijn Elmore James, Howlin' Wolf', Muddy Waters en Ray Charles. Met pianist Enrico Carpaneto aan de toetsen veranderde het Brabants cultuurcentrum in een uitbundig New Orleanse uitgaansbuurt alsof vrienden elkaar terugvonden na een afwezigheid van jaren. Ook de orkaan Katrina kreeg de Louisianablues - boogie of intens - niet kapot. Bryan Lee zei het in simpele woorden: "doing your show, have a drink, selling cd's". Meer moet je van het leven soms niet verlangen. Ook hij werd tweemaal teruggeroepen voor de bis, net zoals Mississippi Heat. Die band nam afscheid met Jimmy Reeds 'Honest I Do' toen de paasklokken op zondag al overvlogen, waarbij de verklede paashaas zich al wiegend of kontschuddend bij het gezelschap voegde. Blues 'd Up Bierbeek zorgde zonder strik of franjes voor een voltreffer met de keuze van twee bands die het traject Chicago-New Orleans symboliseerden, waar de Delta-invloeden nooit weg waren.

Mieke Geukens

reageer op dit artikel

• fotogalerij
  

      __________________

      koppelingen:
        - site Bierbeek Blues'd Up
      - MySpace Jill Hilleger Band
      - website Bryan Lee
      - website Mississippi Heat