|
|
||
|
|
Ermelo (NL) - 12 en 13 maart 2010 Blitzz Café, Aalsmeer (NL) - 14 maart 2010
Het werd weer een geslaagde editie van het festival van Martijn Schok, de Nederlandse specialist van het genre. Persoonlijk betreurde ik dat hij het accent een beetje (te) veel legde op de R&B (entertainer) te nadele van de traditionele boogie-woogie en zijn virtuoze subtiliteit. Het evenement was georganiseerd in een groot hotel & congrescentrum, en de organisator had niet alleen internationale en ervaren 'beoefenaars' verenigd, maar ook rijzende sterren (Patrick Smet, bijvoorbeeld).
De avond daarvoor, in de sportbar, hadden een aantal genodigden zich al amicaal en muzikaal met mekaar gemeten, bijgestaan door punctuele begeleiders, onder wie Chris Davidson (UK) de meester van de (slapped) waslijn. De swing (op klavier) à la Albert Ammons, van Eeco Rijkken Rapp verbetert constant, elegant onderstreept door zijn drummer. Big Jay Mc Neely is ongelooflijk! Op 83 jaar is zijn enige probleem zijn heup, niet zijn krachtige, wrange en heel precieze tenorsax. Hij heeft een vriendelijke stem en achter hem duwt de band van Schok, met Rinus Groeneveld op sax, goed door. De 'honk' stijl is in goede handen. Thijmen Vonk (NL) is een aanhanger van de ragtime, stomp en experimentele boogie. Hij brengt een rijk, maar eerder schools spel dat erg contrasteert met de (elektrisch) geladen sfeer die zijn voorgangers genereerden.
Martijn schok en Greta
Holtrop dan, opnieuw met zijn band. De huisvedetten lijken hun talent te… verdunnen met vaak commerciële nummers, zelfs zonder onderwerp. Jammer
eigenlijk want Schok heeft zijn pianospel in de loop der jaren fel
ontwikkeld. Dezelfde bedenking bij Ricky
Nye (US). Hij speelt solo, tijdens een jam of master class meer
genuanceerd dan in de te fel Big Joe Turner-achtige set, waarbij de
begeleiders domineren. De beurt aan Little Willie
Littlefield. Deze Nederlander door adoptie, veteraan van de Houstonscene, is een autodidact met een onorthodox klavier, maar wat een
doeltreffendheid en efficiëntie. Diepe (af)wisselende bassen en op de
hoge toetsen hamert hij tot het pijn doet, ondersteund door
zijn bevende stem, duidelijk die van een blues shouter. Geen enkele blanke pianist
zou zo durven spelen… behalve Mike Sanchez (UK) met een behendige
stilistische cocktail van zijn mentoren, Amos Milburn en Little Richard.
Wilde hij toch maar wat meer variatie brengen in zijn titels die we al
ontelbare keren gehoord hebben!! Een feestelijk, erg
onderhoudend festival dus waar de kunde van de pianisten beter tot
uiting kwam tijdens de jams in de kelderverdieping.
Zondagnamiddag, of een paar
uurtjes later, vonden we het gezelschap terug in de Blitzz, een
cafédancing in het centrum van Aalsmeer, een minislaapstad aan de
zuidelijke rand van Amsterdam. En weet je wat? Op een uur tijd was de
plek bijna volzet met 'Blood, Sweat & Kiers' de swingband van de
tenor(sax)rocker Wouter Kiers (uitgesproken Kiirs, voor de
woordspeling), versterkt met opnieuw een Rinus Groeneveld (2de
tenorsax) in grote doen. De leuke bende brengt 100% fifties R&B. Big Jay
MC Neely is altijd even honk en dynamisch. Het publiek recht, dansend en
extatisch, pept de heren nog wat op bij elk nummer. Martijn Schok en
Ricky Nye (zijn piano is nauwelijks hoorbaar) proberen hen te
ondersteunen terwijl een vierde tenorsax, Hans Dulfer, vader van Candy,
zijn steentje komt bijdragen. Samen spelen ze harmonieus en soleren ze
zonder zich te buiten te gaan, met respect voor mekaar. Wow! Toen wij
(moesten) vertrekken, begonnen zij aan een derde set! Inkomgeld? Gratis!! en zonder verhoging van de bierprijs!! Dromen wij, of wat ?! André Hobus (vertaling: Jean Bervoets)
|
foto: © André Hobus (Big Jay Mc Neely & Friends) __________________
|
