|
|
||
|
|
Sinds Bierbeek is er weinig veranderd. Zo is er geen nieuwe cd en promoot Carney nog immer zijn derde 'Live Blues On Whyte', waaruit hij gretig citeert. Om een of andere reden geeft die cd niet volledig goed weer welke klasbak Sean Carney op toneel is, maar de songs die erop staan, zijn stuk voor stuk parels, zowel zijn eigen nummers als andermans werk. Uiteraard put hij ook uit zijn twee eerdere platen, ook op het eigen Nite Owlz Records, 'Life Of Ease' (2006) en 'Provisions', oorspronkelijk uit 1999, maar in 2007 heruitgebracht als 'Provisions – A Second Helping', waarbij het origineel werd aangevuld met intussen overleden Christine Kittrell, Nashville R&B-pionier, waar zowel Sean Carney als drummer Eric Blume nog mee gewerkt hadden in de leerjaren in Columbus.
Wie zich had verwacht aan een stevig beginoffensief van Sean Carney met de bedoeling het publiek plat te walsen en eens even vlug te demonstreren wat hij allemaal in huis heeft, kwam bedrogen uit. In plaats daarvan begon Sean solo om eerst Chris en dan Eric mee op podium te vragen. Maar pakweg de eerste vijf nummers bleven een toonbeeld van stilte als muziek en beheersing. Daartussen 'Too Many Cooks' van Willy Dixon (maar vooral bekend van de versie van Robert Cray) en het eigen 'Seasons Of The Blues', dat als nieuwe song niet op plaat staat, maar wel al te vinden is op YouTube, met Seans goedkeuring, zoals je op Facebook kan zien.
Carney heeft de toon gezet en de lat hoog gelegd: zij technisch vernuft, het raffinement in zijn gitaarspel (opperhoofd Franky had het over 'zijden vingers'), zijn krachtige maar tegelijk relaxte en genuanceerde zangstijl, de beheersing van de diverse genres. Zijn muzikanten hadden al een eerste keer de kans gekregen zich solistisch te uiten. Eric Blume leert je dat een drumsolo niet per se een machtsontplooiing hoeft te zijn, waarbij de clichés je om de oren vliegen en het ritme uit de song en het concert wordt gehaald. Na de pauze bleef het recept hetzelfde, want het smaakte gewoon naar meer.
Sean had intussen ook al gehoord over de Verschrikkelijke Buurman en het consigne dat de boeken toe moeten om elf uur, op gevaar af dat Franky anders de nacht 'in jail' mag doorbrengen. Hoewel het concert qua volume absoluut een verademing en een schoolvoorbeeld mocht heten, hield Sean zich aan de spelregels. Hij speelde door tot kwart voor elf, zodat er nog een tweetal bissen afkonden.
'All These Words' kent men van de live cd, 'Monday Blues' doet sterk denken aan de romige sound en de zang van Duke Robillard. Via 'Call My Job' (gekend via Watermelon Slim maar gepend door Emery Williams) herinnert Sean er ons aan dat het morgen dinsdag is, en dus werkdag. Via 'This Is My Life' en 'Why Do You Lie' komen we zonder verlies aan spankracht aan het eind van deze marathon, die met een korte pauze al van kwart na acht dus zo goed als drie uur duurde.
PS Net zoals zijn naamgenoot, de heel diep betreurde Sean Costello, een fonds had voor onderzoek naar bipolaire stoornissen (zie www.seancostellofund.org), zo is lachebek Sean Carney, ooit bluesjournalist en concertorganisator (o.a. met Jimmy Witherspoon en Charles Brown), de initiatiefnemer van Blues For Cure, waar hij tijdens concerten blijkbaar weinig of niets zegt (zie http://www.bluesforacure.com). Blues For Cure laat bluesmensen volgens welbepaalde krachtlijnen optreden en de opbrengst gaat naar kankeronderzoek. De familie Carney werd en wordt daar overigens mee geconfronteerd: u leest meer op de site. Nu in januari moet een dubbele live jam cd verschijnen (zie ook YouTube) Carney citeert John Lee Hooker: "Blues is the healer."
|
foto's: © Filip Verhaeghe
__________________
|
Concert
1002 in de Banana Peel was voor Sean Carney op 25 januari, op een
maandag dus, zoals bijna alle concerten in de BP (daar is een
historische reden voor!) 
Blume
en Carney deelden heel vaak het podium, begeleidden mensen als Jimmy
'T-99' Nelson en boogie woogie reus Big Joe Duskin, richtten samen Nite
Owlz op en trokken als contrabassist Chris Brzezicki aan. Alle gedaanten
van Carney en vrienden opsommen is evenmin als de lijst geven van de
grote namen waar ze mee speelden, is onbegonnen werk maar kan men op
zijn website en MySpace natrekken. 
Die
nieuwe media zijn inderdaad niet aan hem voorbijgegaan, al sluit hij de
eerste set af met 'Throw Back', een heerlijke nieuwe song waarin hij
zijn baby een bekentenis doet: "I'm old school'' en hij beweert niet
thuis te zijn in de wereld van Google, Wikipedia, Twitter, iPhone, SMS
en Blackberry. 
Het
tweede deel was begonnen met een hommage aan T-Bone Walker, de Texas
shuffle bluesman. Het grappige 'I Know Your Wig Is Gone' laat de
groepsleden de kans om nog eens hun gangen te gaan. 'I've Got A Gypsy
Woman' Seans van een hypnotiserende drumbeat voorziene ode aan New
Orleans: ondanks de verstilling een hoogtepunt in het tweede deel. 'Take
A Little Walk With Me' is dan weer gecoverd als een tribuut aan een
ander groot voorbeeld en leermeester, Robert Lockwood Jr. De song is
intussen bijna zestig jaar oud! Met 'If You See My Baby' kondigt Sean
een nieuwe song. Achteraf blijkt dat ze hem de avond tevoren op de
hotelkamer schreven en dit de eerste uitvoering was. Ook James Milton
Campbell Jr. beter bekend als Little Milton, krijgt zijn shuffle.
De
beide bissen dienen niet om op de lauweren te rusten. In 'Keep On
Blessing Me' (dat Carney opnam met Nick Curran) speelt onze man uit Ohio
steeds stiller en stiller. Het publiek volgt zowat letterlijk ademloos:
je kan het toupet van Helmut Lotti zo horen vallen! De tweede bis komt
uit 'Provisions'. Het kon niet toepasselijker zijn: 'You Know-Yeah' is
een ode aan het volle leven: "Baby, let's live it up today" Met Sean
Carney's verfijnde, zeg maar Brugskanten blues in het achterhoofd kan
dat geen probleem zijn.