|
||
|
Concert 1002 in de Banana Peel was voor Sean Carney op 25 januari, op een maandag dus, zoals bijna alle concerten in de BP (daar is een historische reden voor!) De man uit Columbus, Ohio is nog te jong om al een legende te zijn, maar hij is verdomd goed op weg. Dat bleek al bij zijn voorlaatste passage op het 6e Bierbeek Blues'd Up Festival op 4 april verleden jaar. Hij liet toen een diepe indruk na, wat uiteraard ook Franky Van de Ginste, de bevlogen programmator van BP, ter ore kwam. Van het ene kwam het andere, soort zoekt soort. Tussen het concert in Oraison, France, en Emmendingen, Duitsland, was er nog een plaatsje.
Sinds Bierbeek is er weinig veranderd. Zo is er geen nieuwe cd en promoot Carney nog immer zijn derde 'Live Blues On Whyte', waaruit hij gretig citeert. Om een of andere reden geeft die cd niet volledig goed weer welke klasbak Sean Carney op toneel is, maar de songs die erop staan, zijn stuk voor stuk parels, zowel zijn eigen nummers als andermans werk. Uiteraard put hij ook uit zijn twee eerdere platen, ook op het eigen Nite Owlz Records, 'Life Of Ease' (2006) en 'Provisions', oorspronkelijk uit 1999, maar in 2007 heruitgebracht als 'Provisions – A Second Helping', waarbij het origineel werd aangevuld met intussen overleden Christine Kittrell, Nashville R&B-pionier, waar zowel Sean Carney als drummer Eric Blume nog mee gewerkt hadden in de leerjaren in Columbus.
Blume en Carney deelden heel vaak het podium, begeleidden mensen als Jimmy 'T-99' Nelson en boogie woogie reus Big Joe Duskin, richtten samen Nite Owlz op en trokken als contrabassist Chris Brzezicki aan. Alle gedaanten van Carney en vrienden opsommen is evenmin als de lijst geven van de grote namen waar ze mee speelden, is onbegonnen werk maar kan men op zijn website en MySpace natrekken. In Bierbeek speelde Abdell Bouyousfi de bas (en hoe!), maar in de BP was Chris Brzezicki weer present. De man uit Edmonton, Canada, speelt trouwens ook mee op de recentste live cd.
Wie zich had verwacht aan een stevig beginoffensief van Sean Carney met de bedoeling het publiek plat te walsen en eens even vlug te demonstreren wat hij allemaal in huis heeft, kwam bedrogen uit. In plaats daarvan begon Sean solo om eerst Chris en dan Eric mee op podium te vragen. Maar pakweg de eerste vijf nummers bleven een toonbeeld van stilte als muziek en beheersing. Daartussen 'Too Many Cooks' van Willy Dixon (maar vooral bekend van de versie van Robert Cray) en het eigen 'Seasons Of The Blues', dat als nieuwe song niet op plaat staat, maar wel al te vinden is op YouTube, met Seans goedkeuring, zoals je op Facebook kan zien.
Die nieuwe media zijn inderdaad niet aan hem voorbijgegaan, al sluit hij de eerste set af met 'Throw Back', een heerlijke nieuwe song waarin hij zijn baby een bekentenis doet: "I'm old school'' en hij beweert niet thuis te zijn in de wereld van Google, Wikipedia, Twitter, iPhone, SMS en Blackberry. Maar da's geen erg, want "I don't have to be on Facebook to say that I love you." Ondertussen heeft hij al het eigen 'What Can I Say' gebracht, een slow die hij deels zonder micro zingt, zoals een Howlin' Bill dat graag doet, en ook '29 Ways', Willie Dixon nummer dat hij helemaal naar zijn hand zet.
Carney heeft de toon gezet en de lat hoog gelegd: zij technisch vernuft, het raffinement in zijn gitaarspel (opperhoofd Franky had het over 'zijden vingers'), zijn krachtige maar tegelijk relaxte en genuanceerde zangstijl, de beheersing van de diverse genres. Zijn muzikanten hadden al een eerste keer de kans gekregen zich solistisch te uiten. Eric Blume leert je dat een drumsolo niet per se een machtsontplooiing hoeft te zijn, waarbij de clichés je om de oren vliegen en het ritme uit de song en het concert wordt gehaald. Na de pauze bleef het recept hetzelfde, want het smaakte gewoon naar meer.
Sean had intussen ook al gehoord over de Verschrikkelijke Buurman en het consigne dat de boeken toe moeten om elf uur, op gevaar af dat Franky anders de nacht 'in jail' mag doorbrengen. Hoewel het concert qua volume absoluut een verademing en een schoolvoorbeeld mocht heten, hield Sean zich aan de spelregels. Hij speelde door tot kwart voor elf, zodat er nog een tweetal bissen afkonden.
Het tweede deel was begonnen met een hommage aan T-Bone Walker, de Texas shuffle bluesman. Het grappige 'I Know Your Wig Is Gone' laat de groepsleden de kans om nog eens hun gangen te gaan. 'I've Got A Gypsy Woman' Seans van een hypnotiserende drumbeat voorziene ode aan New Orleans: ondanks de verstilling een hoogtepunt in het tweede deel. 'Take A Little Walk With Me' is dan weer gecoverd als een tribuut aan een ander groot voorbeeld en leermeester, Robert Lockwood Jr. De song is intussen bijna zestig jaar oud! Met 'If You See My Baby' kondigt Sean een nieuwe song. Achteraf blijkt dat ze hem de avond tevoren op de hotelkamer schreven en dit de eerste uitvoering was. Ook James Milton Campbell Jr. beter bekend als Little Milton, krijgt zijn shuffle.
'All These Words' kent men van de live cd, 'Monday Blues' doet sterk denken aan de romige sound en de zang van Duke Robillard. Via 'Call My Job' (gekend via Watermelon Slim maar gepend door Emery Williams) herinnert Sean er ons aan dat het morgen dinsdag is, en dus werkdag. Via 'This Is My Life' en 'Why Do You Lie' komen we zonder verlies aan spankracht aan het eind van deze marathon, die met een korte pauze al van kwart na acht dus zo goed als drie uur duurde.
De beide bissen dienen niet om op de lauweren te rusten. In 'Keep On Blessing Me' (dat Carney opnam met Nick Curran) speelt onze man uit Ohio steeds stiller en stiller. Het publiek volgt zowat letterlijk ademloos: je kan het toupet van Helmut Lotti zo horen vallen! De tweede bis komt uit 'Provisions'. Het kon niet toepasselijker zijn: 'You Know-Yeah' is een ode aan het volle leven: "Baby, let's live it up today" Met Sean Carney's verfijnde, zeg maar Brugskanten blues in het achterhoofd kan dat geen probleem zijn. Franky had het vooraf aangekondigd: "Sean Carney is er geen 35, hij is er… 85". Wie zijn wij om de Grote Manitou tegen te spreken?!
PS Net zoals zijn naamgenoot, de heel diep betreurde Sean Costello, een fonds had voor onderzoek naar bipolaire stoornissen (zie www.seancostellofund.org), zo is lachebek Sean Carney, ooit bluesjournalist en concertorganisator (o.a. met Jimmy Witherspoon en Charles Brown), de initiatiefnemer van Blues For Cure, waar hij tijdens concerten blijkbaar weinig of niets zegt (zie http://www.bluesforacure.com). Blues For Cure laat bluesmensen volgens welbepaalde krachtlijnen optreden en de opbrengst gaat naar kankeronderzoek. De familie Carney werd en wordt daar overigens mee geconfronteerd: u leest meer op de site. Nu in januari moet een dubbele live jam cd verschijnen (zie ook YouTube) Carney citeert John Lee Hooker: "Blues is the healer."
|
foto's: © Filip Verhaeghe
__________________
|