|
|
||
|
|
Zaal De Korenbloem, Zingem - 7 mei 2010
Meena, die hier het voortouw neemt, is een Oostenrijkse schoonheid die in 1977 het levenslicht zag. Zij is een talentvolle vocaliste wiens uiterst rauwe bluesstem begeestert. Meena speelde op haar vijftiende in een plaatselijk bandje voor ze haar hart verpandde aan Chicago, omwille van de atmosfeer en natuurlijk de blues. 'Try Me' is haar nieuwste schijfje, waar dan ook heel wat songs uit voortvloeiden. Dit hebbeding werd trouwens door topproducer Jim Gaines in de Bessy Blue studio's in Stantonville, Tennessee geregistreerd. Met een uiterst strakke backingband met Chris Fillmore op gitaar, Dennis Palatin achter het drumstel en Roger Innes met een zessnarenbas benaderde Meena haar songs met een gedreven gevoel. De sterke opener 'Nothing Left' werd al snel opgevolgd door 'This Song Is For You' waarin Meena's stem ons al vrij vlug aan Janis Joplin deed denken. Op de 7 jaar oude track 'Singing Song', blijkt Meena ook aardig overweg te kunnen met de akoestische gitaar. Ze bouwt het nummer mooi op en het groeit uit tot een heuse climax. Op 'I Shoot You Down' nam Fillmore de dobro ter hand, wat zorgde voor een extra dimensie. Als afsluiter bracht ze 'I'd Rather Go Blind',een cover van Etta James, trouwens ook te vinden op haar laatste release. Ze bracht de song met zoveel gevoel, dat zelfs wij er weemoedig van werden. Als bisnummer verhief ze 'Don't Mess With My Man', een typische Chicagobluessong. 45 minuten was ruim voldoende om ons van haar muzikale kwaliteiten te overtuigen.
Philip Verhaege
|
foto's: © Philip Verhaege __________________
|
Onze
vrienden van vzw 'Bluesnight' uit Zingem hadden de eer ons opnieuw een
exclusief concert aan te bieden. En ze lijken daar tegenwoordig een
patent op te hebben. Zowal Meena als Coco Montoya hebben onderdak
gevonden bij het stilaan gerenommeerde Ruf Record label. Oprichter
Thomas Ruf kenmerkt zich sinds 2005 met uitgebreide concerten doorheen
Europa. Op de affiche prijkt Coco Montoya feat. Meena, maar aangezien
beiden met hun eigen band op de proppen komen, kan men gerust van een
dubbelconcert spreken. En jawel, alle hoge verwachtingen werden al heel
snel ingelost bij de 350 betalende toeschouwers.
Henry
'Coco' Montoya heeft reeds meerdere watertjes doorzwommen. Hij begon
zijn muzikale carrière halfweg de jaren '70 als drummer bij Albert
Collins. Collins nam Coco onder zijn vleugels en leerde hem de zo
begeerde 'Ice Hot-gitaartechniek'. Begin jaren '80 kwam Montoya bij John
Mayall's Bluesbreakers om er gedurende tien jaar naast Walter Trout de
gitaarsolo's te beheersen. Montoya is linkshandig, maar speelt net als
Jimi Hendrix en Guitar Shorty 'upside down, right handed' gitaar. Na de
soundcheck snelde Coco nog even naar het hotel om wat pijnstillers te
slikken. De rug van de vriendelijke man had de lange vliegtuigreis en
dito autotrip naar verluidt moeilijk verteerd. Gelukkig was hier op het
podium niets van te merken. Montoya gaf hier een kleine bloemlezing uit
zijn rijkgevulde carrière. Van bij de opener 'Fannie Mae' bleek de band
een goed geoliede machine te zijn. Met Brant Leeper op keyboard, Nathan
Brown met de baslijnen en Randy Hayes op de trommels, gaf Coco meteen
een scherpe gitaarsolo op 'Woman Have A Break With A Fool'. Het zuiders
klinkende 'Hey Senorita', de opener op zijn nieuwste telg 'I Want It All
Back', werd met een mooi kleurenpalet van instrumentatie voorzien.
Montoya laat hier ook enorm veel ruimte aan zijn levendige backingband.
'As Close As I Have' was een enig mooi uitgesponnen bluesballade, waar
Coco opende met een geweldige 'Chicken-gitaarrif' die Brant al snel
overnam met overweldigende Hammondtonen.
Plots
begon Montoya te lippen terwijl hij zijn gitaar voor zich liet spreken.
Gezwind gaat het van 'fuck', 'motherfucker' over 'do you love me', tot
hele zinspelingen, waarvoor Montoya zich duidelijk al snel
verontschuldigde. Hoongelach en heel wat interactie met zijn fans waren
het deel van de show, de zaal barste zowaar uit in een overdonderend
applaus. Vanaf dit moment gaat het tempo gestaagd de hoogte in. 'Can't
Get My Ass In Gear', to much wine, to much beer… werd een regelrechte
rocker die menige fans over de streep trok om enkele danspasjes te
wagen. Tot het plots weer slowtime wordt. 'Good Days, Bad Days' ging
jammer genoeg enigszins verloren in het geroezemoes. Dat werkte echt
storend, hoewel Montoya de snaren van zijn Les Paul dicht tegen elkaar
aanduwde. Ook aan dit concert moest een einde aan komen, Coco & Band
brachten de titeltrack 'I Want It All Back' met heel veel passie. Hoe
meer wij de song horen, hoe beter de track wordt. Slechts één bisnummer
was na 90 minuten ons deel. Bij Fred James leende Monoya 'Both Side Of
The Fence', dat Charlie Musselwhite ook al op zijn 'Rough News' had
geregistreerd. Soul, blues, rock en zelf funk, al deze stijlen beheerst
Coco Montoya uitermate. Het blijft een cliché als afsluiter, maar de
afwezigen hadden weerom ongelijk.