|
|
||
|
|
Wat John Mayall met zijn Bluesbreakers voor de Britse blues, en zelfs ver daarbuiten, heeft betekend, dat heeft Harry Muskee met The Blizzards gedaan in de lage landen. Als voormannen van hun eigen bands geven zij tot op de dag van vandaag nieuwe talenten de kans om zich te ontwikkelen tot grote muzikanten. En verder hebben zij de blues als muzieksoort op de Europese kaart gezet. Chapeau!
Daniël Lohues heeft de cd geproducet. Deze klus is hem toevertrouwd na zijn jarenlange ervaring als zanger en gitarist van de Nederlandstalige band Skik en door drie eigen blues cd's in het Drents. Dat Harry Muskee niet de eerste de beste voor hem aan het werk krijgt blijkt ook uit de cd-hoes, waarop prachtige foto's staan van de wereldberoemde fotograaf Anton Corbijn. Om 'Cats Lost' te promoten hebben Cuby and The Blizzards op 9 januari in Paradiso een zalentoernee afgesloten met een concert. Ondanks het slechte weer zijn liefhebbers in grote getale naar Amsterdam gekomen. Voor een bomvolle zaal laat de band de 'nederblues' horen, waarmee ze de afgelopen veertig jaar bekendheid hebben verworven. Met een zwart petje op het hoofd tuurt Harry Muskee de zaal in. Hij glimlacht tevreden. De band speelt een half uur lang voornamelijk nummers van de laatste cd. Een kwartier pauze volgt. Waarom dit gebeurt, is niet helemaal duidelijk. Wellicht is de bluesman niet meer in staat twee uur lang op de benen te staan. Bassist Herman Deinum zit zelfs het hele concert op een kruk. Zij worden oud, maar de muziek is er niet minder om.
Blizzards-klassiekers als 'Too Blind To See', 'Just For Fun', 'Window Of My Eyes' en 'Another Day, Another Road' passeren de revue. Het publiek reageert hier dolenthousiast op. Een perfecte uitvoering van Freddie Kings 'Goin' Down' maakt de bluesavond voor hen in Paradiso compleet. Jammer genoeg blijft een toegift achterwege. Daar nemen de aanwezigen genoegen mee, want iedereen verlaat voldaan de zaal. Cuby and The Blizzards leggen nog steeds een prachtige visitekaartje neer door live te spelen. Het is te hopen dat er nog meer van dat moois volgt. Willem Croese
|
foto's: © Willem Croese
__________________
|
Na
tien jaar is Harry Muskee in 2009 de nieuwe cd 'Cats Lost' op de proppen
gekomen. De inmiddels 67-jarige veteraan is de studio ingedoken met zijn
muzikale kompanen Herman Deinum (bas), Erwin Java (gitaar), Hans La
Faille (drums), Helmig van der Vegt (piano en toetsen) en een
blazerssectie. Samen met Daniël Lohues (38) heeft hij elf nummers
geschreven, die er stuk voor stuk mogen zijn. Muskee noemt zijn
streekgenoot Lohues een 'zelfverklaarde neef', die de blues begrijpt en
een frisse kijk heeft op de zaak. De teksten van dit duo gaan verder dan
liefdesliedjes. 'Baghdad Blues' is een regelrechte aanklacht tegen de
oorlog in Irak; 'Stranger' gaat over het terugsturen van vluchtelingen
naar het land van herkomst; in 'Devil Made Religion' wordt beweerd dat
het geloof is uitgevonden door de duivel; de hufterigheid van deze tijd
komt in 'Low Country Blues' tot uiting en 'Mama Won't You Buy Me A Dream'
is een eerbetoon aan oud-Blizzards makker Herman Brood.
De
tweede set duurt ruim een uur. The Blizzards krijgen versterking in de
persoon van Daniël Lohues. Hij is zichtbaar nerveus, want hij zuigt
ondanks het rookverbod aan de ene na de andere filtersigaret. Met het
nummer 'So Many Roads' krijgt hij alle ruimte. Muskee's muzikale neefje
kan er wat van. Hij soleert op de gitaar alsof zijn leven ervan afhangt.
Zijn zang is meer dan goed. Daniël Lohues moet maar eens ernstig
overwegen volledig de blues in te gaan, want hij heeft het helemaal. De
stemming zit er in. Erwin Java krikt met zijn gitaarspel de boel flink
op, zonder de overige bandleden te vergeten. Ook zij weten van wanten.
Net als de uitstekende blazers. Harry Muskee weet zich te omringen met
muzikanten die zodanig op elkaar zijn ingespeeld dat het gesmeerd loopt.
Op het totale spel valt niets af te dingen, al is de rol van Cuby
bescheidener dan dat het ooit is geweest.