|
|
||
|
|
Hoe kan men deze mondharmonicaduivel beter eren dan de leiding van zo’n avond toe te vertrouwen aan de even getalenteerde harmonicaspecialisten Alan Glen (o.a. Nine Below Zero, Yardbirds) en John O’Leary (o.a. John Dummer, Savoy Brown)? Hun vriendenlijstje oogde indrukwekkend: saxofonisten Art Themen (o.m. Alexis Korner) & Nick Newall (o.a. Zoot Money), Papa George (slide), Peter Miles (drums, o.a. Jo-Ann Kelly), Costa Tancredi (bas, o.m. Eric Clapton), Bob Haddrell (klavier, Barcodes), Paul Cox (stem), gitaristen Don Crane (Downliners Sect), Tom Nolan & Robin Bibi, enzovoorts enzoverder [1] . Tijdens een feestje van dik twee uur, werkten de All Stars zich door een reeks bluesklassiekers met de geliefkoosde Chicagosound van Davies als leidraad en – uiteraard – met de mondharmonica als ijkpunt. Glen en O’Leary kregen overigens bekwame steun van de onbekende harpisten Laurie Garman en Dave Raffell.
Eddy Bonte [1] Stonden langer of korter op de scène: Raphael Callahan (gtr, zang), Pete French (zang), Paul Cox (zang), Don Crane (gtr), Tom Nolan (gtr), Robin Bibi gtr), Papa George (gtr), Earl Green (zang), Roy Parsons (bas), Costa Tancredi (bas), Tim Hain (zang, gtr), Dave Raffell (hnca), Laurie Garman (hnca), Bob Haddrell (klavier), Dino Coccia (drs), Peter Miles (drs), Nick Newall & Art Themen (sax), John O’Leary (zang, hnca) en Alan Glen zang, gitaar, harmonica). [2] Alan Glen & Tim Hain brachten de herwerkte versie uit als cd-single onder de titel: 'Eel Pie Special', Eel Pie International, www.timhain.com. Het label op deze cd lijkt als twee druppels water op de originele Pye International single van 'Country Line Special'!
|
foto's: © Eddy Bonte ___________________________
|
Is
het mogelijk een spannende bluesavond te puren uit een opeenstapeling
van de allerklassiekste klassiekers, zoals 'Mojo Working', 'Smokestack
Lightning' en 'Hoochie Coochie Man'? Ja, als je de crème de la crème van
de Londense bluesscene op één podium propt. Jaja, als die ook nog eens
komen spelen uit overtuiging, in casu om hulde te brengen aan de veel te
vroeg gestorven Engelse bluespionier en chicagobluesfreak Cyril Davies
(1932-1964).
Het
leuke aan dit type evenement is natuurlijk dat muzikanten die nooit een
bühne delen, nu samen musiceren, vooral al improviserend. Het samenspel
tussen de saxen van Newall en Themen enerzijds en de harmonica van de
schuchtere Garman anderzijds, werkte wonderwel. Ook leuk is dat veel
artiesten hun vertrouwde solopad verlaten; zo ontpopte de rustige slider
Papa George zich tot een rockende leadgitarist! Tegelijk creëerde vooral
Glen ruimte voor een jazzy accent in de begeleiding en de solo’s, in het
bijzonder middels de drums van Dino Coccia, het klavier van Bob Haddrell,
de loungy stem van Earl Green en de expliciete jazzsax van veteraan Art
Themen. Een toets soul kon er ook nog bij, dankzij de sax van Nick
Newall, oorspronkelijk lid van Zoot Money’s Big Roll Band, en de
heerlijke, totaal onderschatte stembanden van Paul Cox, die een
indrukwekkende 'Stormy Monday Blues' de zaal in keilde. Uiteraard kon
het herkenningsnummer van Cyril Davies niet ontbreken: diens compositie
voor harmonica, 'Country Line Special' uit 1963, werd door Alan Glen en
Tim Hain creatief omgebouwd met een reggaedeun én een tekst over de
bluesboom in Engeland [2] ! Een eivol podium beëindigde het feestje met
een spetterend 'Rock Me'.