Jimi Hendrix World Freedom Festival

Zaal Lichtenhove, Lichtervelde - 17 april 2010

Na een tussenhalte voor de 15^de editie van het Delirium Bluesfestival in Kortemark, was de plaats van afspraak dit jaar Lichtervelde, de gemeente waar organisator Dominiek sinds enige tijd het café 't 13de Gebod uitbaat. In samenwerking met de vzw Mid-Live-Rock zette hij de 16^de uitgave van dit festival er op de rails. Naar aanleiding van de 40ste verjaardag van het overlijden van gitaartovenaar Jimi Hendrix, doopte men het festival dit jaar het 'Jimi Hendrix World Freedom Festival'.

Nog een alias, op zijn vraag, was de vermelding op het programma van Bill Roseman with the Jimi band, wat eigenlijk overeenkwam met het Bill Roseman Trio. Dat Spinner een tweede 'n' toegevoegd kreeg in zijn voornaam en Gwyn Ashton een 'h' werd ontnomen in zijn familienaam, zal eerder toe te schrijven zijn aan het zetduiveltje.

Het Delirium Festival, waarvan de bron in Handzame ontspringt, heeft een aantal ups en downs achter de rug, maar de toekomst ziet er een stuk rooskleuriger uit. De nieuwe locatie, het o.c. Lichtenhove, leent zich uitstekend voor dit festival. Deze zaal biedt een aantal interessante troeven die in het verleden ontbraken, zoals de aankleding van de muren die zorgt voor een behoorlijke akoestiek. Ook het lage, boogvormige plafond draagt bij tot een positieve geluidservaring. Het podium beschikt over de nodige ruimte om plaats te bieden aan groepen met meerdere muzikanten en de zaal is net voldoende groot om een sfeer van verbondenheid te creëren. Indien nodig, kan men deze bovendien uitbreiden door een bijkomende ruimte achter de PA open te stellen. Daarnaast kan het publiek tussen - en bij zomers weer ook tijdens - de optredens verpozen op twee afzonderlijke terrassen. Voor het stillen van de honger kon je op een van deze terrassen terecht bij de drukbezochte 'Bakmobiel', wat mij eraan doet herinneren dat mijn broodje braadworst op omgevingstemperatuur werd geserveerd. Och ja, dat kan gebeuren hé? Nu we toch hoekjes willen rond maken, kan ik nog vermelden dat het wat behelpen was om je wagen te parkeren.

De organisatie liet dan weer niets aan het toeval over op het gebied van de geluidstechniek. Achter de tafel van de ingehuurde PA stond Gino 'Pietje Punk' die bovendien had gezorgd voor wat extra apparatuur. De gunstige zaaleigenschappen en een goede mix waren de essentiële bestanddelen voor een voortreffelijk geluid, ook op de momenten wanneer er niet op een decibel meer of minder werd gezien. Tussen aftrap en eindsignaal gaapte een kloof van ruim twaalf uur, die werd opgevuld door zes groepen. Wegens het vroege aanvangsuur, in combinatie met het zonnige weer, moest Bill Roseman het klaren voor een grotendeels lege zaal. Ook bij de afsluiter, die een stuk na middernacht aan de beurt kwam, kon je je vrijelijk bewegen. Zes groepen afwerken op één podium is natuurlijk geen koud kunstje, misschien zou het niet zo een slecht idee zijn om te overwegen dit ruime aanbod aan groepen te herbekijken met het credo 'minder is meer' in het achterhoofd. Let wel, waardeer deze beschouwing voor wat ze waard is, het betreft hier een louter persoonlijke visie. Overigens, het festival verliep zonder noemenswaardige problemen, op het vlekkeloze af. Het muzikale aanbod varieerde binnen een brede vork van blues over partyblues, rockblues en gitaarrock tot wat ik, met instemming van Teddy Hesper, omschrijf als speedrock. De linkshandige gitarist van Le Chat Noir behoorde, samen met drumster Eileen Spruce, tot de categorie groepen die energie omzette in muziek. Hepser ging als een wildeman ter keer, ongeacht of hij zich op of voor het podium bevond. De blootsvoets drummende Spruce droeg eenzelfde bezetenheid uit (remember Animal uit de Muppetshow?), in die mate dat ze het vel van de snaar aan diggelen sloeg en dit onderdeel vervolgens als een frisbee door de zaal keilde. Ik vraag me af hoeveel brokken ze een paar uur later in Peer hebben gemaakt. De set van Jesus Volt reken ik bij dezelfde categorie: gedreven en geïnspireerde muzikanten, die het in blues geënt zaadgoed oppeppen tot rauwe, intense en wilde rock-'n-roll. Het was al een tijdje geleden dat ik (een in volume toegenomen) Lord Tracy, Mr. Tao, Magic Doudous aan het werk zag. Met de nieuwe bassist (Julienass) aan boord heeft deze groep nog niets aan frisheid ingeboet. De inhoud van 'Hallelujah Motherfuckers' (Dixiefrog - 2008) laat hierover geen twijfel bestaan.

Nog onder deze noemer viel Guy Verlinde met zijn Mighty Gators. Lightnin', jazeker, dit gebundeld in een set met zowel pure partyblues als hartverscheurende uitbarstingen. Guy stort zich met een ontoombare kracht in de muziek, hij gaat op een onverschrokken tempo het gevecht aan met de grenzen van expressie en hij slaagt er bovendien keer op keer in om via zijn muziek het publiek te betoveren. Een optreden van deze groep gaat een stuk verder dan het afhandelen van een setlijst, de muziek belichaamt de verlossing van gevangen demonen op het eelt van hart en ziel. Ooit stelde ik me de vraag: waar haalt Guy al die energie vandaan? Het antwoord hierop had ik al gauw gevonden. Ik hoef enkel aandachtig te kijken en te luisteren hoe hij nummers als 'Me And My Blues' of 'Ain't No Sunshine' vertolkt. Ook in Lichtervelde was het opnieuw raak, zeker wanneer hij het in zijn eentje klaarde met enkel zijn stem, een resonator en een bottleneck voor een ingetogen versie van 'Voodoo Child', gevolgd door 'The Wind Cries Mary'. Guy had zich al op voorhand verontschuldigd voor het geval zijn versie van laatstgenoemd nummer niet helemaal juist zou zitten. Tijd is een relatief gegeven wanneer hij zich op een podium bevindt. Het afsluitende feestje op het nummer 'Bon Ton Roulet' leek wel eindeloos, maar kon wel doorgaan als een van de uitschieters van dit festival. Het podium vulde zich met dansend publiek dat zich volledig in de geest van het nummer liet gaan op de noten van de muziek. Voor 'Blues Brothers' (beiden met leuk hoedje en Thierry met zonnebril) Thierry Stievenart- Dominiek Buyse en Willy Devleeshouwer ligt de uitdaging bij opgave erin te slagen gelijke tred te houden met hun energieke frontman, met succes uitgevoerd overigens.

Tony Spinner moest, na de wat uitgelopen set van Guy, zorgen voor een mooi sluitstuk van dit festival. Hij deed dit blootsvoets en met een zeer voortreffelijke set. Op dit late uur lag het wel moeilijk om alsnog het toeschouwerveld, dat steeds verder uitdunde, aan te zetten tot vreugdekreten, dito dansen. Tony probeerde wel en met wisselend succes slaagde hij in zijn opzet. In elk geval kon het publiek genieten van zijn knap gespeelde nummers. Vroeger op de avond was er ook nog Gwyn Ashton, begeleid door de Britse drummer 'Killer' Kev Hickman. Sinds anderhalf jaar maakt deze jonge drummer deel uit van Ashton's 'Two-Man Blues Army' (eveneens de titel van de in 2009 uitgebrachte cd) en het optreden in Lichtervelde was zijn eerste kennismaking met België. Dit optreden liet ik voor een groot stuk aan mij voorbijgegaan, niet om reden van 'niet goed' maar des te meer omdat ik na de dubbele hellevaart die aan Ashton voorafging even tijd nodig had om wat op adem te komen.

Spijts een geringe aanwezigheid van publiek speelde Bill Roseman in de vroege namiddag de pannen van het dak. Zoiets typeert de gedrevenheid van de muzikant, boven alles staat steeds de muziek. Samen met Didier en Philippe demonstreerde hij waar klasse voor staat op het podium. Bill kennen we nog uit de tijd toen hij de Medford Slim Band oprichtte en hij heeft sindsdien zijn gitaar nooit terzijde gelegd. Verder kan je hem ook sporadisch aan het werk zien bij Lighnin' Guy als vervanger van Willy.

De rode draad doorheen dit festival was zonder twijfel de uitgesproken aanwezigheid van de (elektrische) gitaar, via een omweg langs de effectenpedalen, gekoppeld aan een performante versterker. Analoog aan de titel van het programma Top Gear zou ik het festival de titel Top Strings (niet te verwarren met…) willen meegeven. De nieuwe locatie biedt het Delirium festival zeker alle mogelijkheden voor een goede doorstart. Dominiek was alvast tevreden over de hele lijn, hetzelfde kan gezegd worden voor de toeschouwers. En de muzikanten met wie ik heb gesproken, hadden ook niets dan woorden van lof. Als dit niet kan tellen om te besluiten op een positieve noot, dan weet ik het ook niet meer…  Wanna experience a delirium, you better check it out next year!

Patrick Lagae

reageer op dit artikel

      __________________

      koppelingen:
        - site Delirium Bluesfestival
      - MySpace Bill Roseman
      - site Le Chat Noir
      - site Jesus Volt
      - site Gwyn Ashton
      - site Lightnin' Guy
      - site Tony Spinner