|
|
||
|
|
Maar we waren op zondag naar Oud-Turnhout gekomen voor de swingeditie, op gang geschoten door The Boogie Woogie Jumpers die er een aanstekelijk potje dansbare - jawel - boogie-woogie van maakten. Dit trio uit Namen, met de schitterende pianiste-zangeres Aricia, heeft zeker capaciteiten. Slick Nick & The Casino Special namen de toeschouwers mee naar de swing uit de jaren '30 en '40 en de r&b uit de jaren 50. Dit zevental uit Antwerpen kan swingen als de beesten, zoveel is zeker. The Blues Angels mochten daarna hun kunnen tonen en dat deden ondermeer Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels, met verve geruggesteund door de bekende giatrist Jan de Bruijn en toetsenist Pieter Van Bogaert. We keken benieuwd uit naar Marc Dufresne & Maurizio Pugno Organ Trio. Dufresne is niet de eerste de beste. Hij speelde ondermeer bij het bekende Roomful Of Blues. Hij was er meer dan vier jaar (2002 tot 2006) de zanger en hanteerde er ook de mondharmonica, maar ging na bijna vijf jaren toeren in de USA met ROB terug zijn eigen weg. Hij is bovendien één van de meest gevraagde muzikanten. Ook veelgevraagd zijn zeker zijn Italiaanse begeleiders met de schitterende Maurizio Pugno op Fender, maar ook hammondspeler Alberto Marsico en drummer Gio Rossi. Laatsgenoemde tweetal kenden we vooral als begeleiders van Alex Schultz, Lynwood Slim en Enrico Crivellaro. Na een leuke intro van de begeleidingsband kwam Dufresne op de proppen en de man had haast onmiddellijk een goede interactie met het publiek. Toch vond ik zijn start wat minnetjes, want de eens zo geroemde stem wilde niet altijd mee en zijn harpspel klonk ook niet altijd op de juiste toonhoogte. Maar gaandeweg werd het beter en we onthouden dan ook het schitterende 'Miss You' alsook de instrumental 'Bite The Dust' met een schitterend solerende Pugno op gitaar. Het publiek lustte er duidelijk pap van zodat de band nog tweemaal een toegift gaf.
Sis Van Hoof
|
foto's: © Sis Van Hoof van boven naar onder: - Marc Dufresne - Dusty Ciggaar - Dr. Feelgood ___________________________
|
De
organisatoren van de vzw Goezot (dat staat voor Goede muZiek in
Oud-Turnhout) konden met een tevreden gevoel terugblikken op de elfde
uitgave van het driedaagse festival in het schilderachtige en unieke
Hofke van Chantraine in Oud-Turnhout. De weergoden hadden het in deze
editie niet laten afweten en dat zorgde voor een uitgelaten sfeer. Zeker
op vrijdagavond toen 'good old' Raymond VhG met zijn uitstekende band de
sterren van de hemel speelde. Ook van de zaterdagse Rootsdag horen we
vele positieve geluiden hoewel de wei toen wel pas vrij laat volliep.
Allicht waren de temperaturen iets té zomers op één van de warmste dagen
van het jaar.
Nadien
was het tijd voor onze Nederlandse vrienden The Rhythm Chiefs, drie
jonge honden uit de streek van Dordrecht. We zullen hun passage in
Oud-Turnhout niet licht vergeten. Het was al haast onmiddellijk raak met
een instrumentaaltje à la Hollywood Fats, waarin frontman-gitarist Dusty
Ciggaar (met de looks van de jonge Dave Gonzales van The Paladins)
stevig uitpakte met degelijke gitaarpartijen. Maar de groep maakte al
langer furore want ze stonden in 2008 immers al op het grote BRBF-podium
in Peer. Ook recent stond de gitarist als stand-in voor de aan de arm
gekwetste Ian Siegal en toen zette hij De Djoelen in Oud-Turnhout al in
vuur en vlam. Ook nu was het publiek enthousiast op de tonen van dit
jonge drietal dat verder nog bestaat uit bassist Danny van 't Hoff en
drummer Rafel Schwiddessen. Ze speelden een erg gevarieerde set met
ondermeer nummers van hun lievelingsgroep The Paladins terwijl ook
Freddie King de revue passeerde. Ook Ronnie Earl leek ons nooit ver weg,
maar de jongens speelden zeker niet alleen blues want er zat ook wel een
vleugje country en rockabilly in. En zelfs het tragere werk kwam aan bod
in het schitterende 'Ships of Wonder' Uiteraard volgden er wel wat
bissen zoals 'The Crawl' (Fabulous Thunderbirds), dat enthousiast werd
meegezongen door het publiek. Dat er een stroompanne was op het einde
van hun set, kon de pret niet deren. Met een dubbele bis kwam jammer
genoeg een einde aan deze erg leuke, gevarieerde set. Spijtig genoeg
stond de volumeknop té ver open. Jammer, maar 'trop is té veel'.
Dan
was het tijd voor de 'oude rakkers' van Dr Feelgood, de Britse rockers
van de helaas te vroeg overleden stichter Lee Brilleaux. Ze bestijgen al
vele decennia de podia, maar het was de eerste keer dat ik hen live zag.
Bassist Phil Mitchell, drummer Kevin Morris, gitarist Steve Walwyn en
boegbeeld Robert Kane (ex-Animals) gaven er een fameuze lap op. Dit was
rock met ballen, met verve gebracht door deze geoliede machine, waarin
Robert Kane bij momenten een Iggy Pop-pose aannam. Leuk, zondermeer en
ook een beetje agressief, uitdagend, maar het publiek deed gretig mee.