|
||
|
De organisatoren van de vzw Goezot (dat staat voor Goede muZiek in Oud-Turnhout) konden met een tevreden gevoel terugblikken op de elfde uitgave van het driedaagse festival in het schilderachtige en unieke Hofke van Chantraine in Oud-Turnhout. De weergoden hadden het in deze editie niet laten afweten en dat zorgde voor een uitgelaten sfeer. Zeker op vrijdagavond toen 'good old' Raymond VhG met zijn uitstekende band de sterren van de hemel speelde. Ook van de zaterdagse Rootsdag horen we vele positieve geluiden hoewel de wei toen wel pas vrij laat volliep. Allicht waren de temperaturen iets té zomers op één van de warmste dagen van het jaar. Maar we waren op zondag naar Oud-Turnhout gekomen voor de swingeditie, op gang geschoten door The Boogie Woogie Jumpers die er een aanstekelijk potje dansbare - jawel - boogie-woogie van maakten. Dit trio uit Namen, met de schitterende pianiste-zangeres Aricia, heeft zeker capaciteiten. Slick Nick & The Casino Special namen de toeschouwers mee naar de swing uit de jaren '30 en '40 en de r&b uit de jaren 50. Dit zevental uit Antwerpen kan swingen als de beesten, zoveel is zeker. The Blues Angels mochten daarna hun kunnen tonen en dat deden ondermeer Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels, met verve geruggesteund door de bekende giatrist Jan de Bruijn en toetsenist Pieter Van Bogaert. We keken benieuwd uit naar Marc Dufresne & Maurizio Pugno Organ Trio. Dufresne is niet de eerste de beste. Hij speelde ondermeer bij het bekende Roomful Of Blues. Hij was er meer dan vier jaar (2002 tot 2006) de zanger en hanteerde er ook de mondharmonica, maar ging na bijna vijf jaren toeren in de USA met ROB terug zijn eigen weg. Hij is bovendien één van de meest gevraagde muzikanten. Ook veelgevraagd zijn zeker zijn Italiaanse begeleiders met de schitterende Maurizio Pugno op Fender, maar ook hammondspeler Alberto Marsico en drummer Gio Rossi. Laatsgenoemde tweetal kenden we vooral als begeleiders van Alex Schultz, Lynwood Slim en Enrico Crivellaro. Na een leuke intro van de begeleidingsband kwam Dufresne op de proppen en de man had haast onmiddellijk een goede interactie met het publiek. Toch vond ik zijn start wat minnetjes, want de eens zo geroemde stem wilde niet altijd mee en zijn harpspel klonk ook niet altijd op de juiste toonhoogte. Maar gaandeweg werd het beter en we onthouden dan ook het schitterende 'Miss You' alsook de instrumental 'Bite The Dust' met een schitterend solerende Pugno op gitaar. Het publiek lustte er duidelijk pap van zodat de band nog tweemaal een toegift gaf. Nadien was het tijd voor onze Nederlandse vrienden The Rhythm Chiefs, drie jonge honden uit de streek van Dordrecht. We zullen hun passage in Oud-Turnhout niet licht vergeten. Het was al haast onmiddellijk raak met een instrumentaaltje à la Hollywood Fats, waarin frontman-gitarist Dusty Ciggaar (met de looks van de jonge Dave Gonzales van The Paladins) stevig uitpakte met degelijke gitaarpartijen. Maar de groep maakte al langer furore want ze stonden in 2008 immers al op het grote BRBF-podium in Peer. Ook recent stond de gitarist als stand-in voor de aan de arm gekwetste Ian Siegal en toen zette hij De Djoelen in Oud-Turnhout al in vuur en vlam. Ook nu was het publiek enthousiast op de tonen van dit jonge drietal dat verder nog bestaat uit bassist Danny van 't Hoff en drummer Rafel Schwiddessen. Ze speelden een erg gevarieerde set met ondermeer nummers van hun lievelingsgroep The Paladins terwijl ook Freddie King de revue passeerde. Ook Ronnie Earl leek ons nooit ver weg, maar de jongens speelden zeker niet alleen blues want er zat ook wel een vleugje country en rockabilly in. En zelfs het tragere werk kwam aan bod in het schitterende 'Ships of Wonder' Uiteraard volgden er wel wat bissen zoals 'The Crawl' (Fabulous Thunderbirds), dat enthousiast werd meegezongen door het publiek. Dat er een stroompanne was op het einde van hun set, kon de pret niet deren. Met een dubbele bis kwam jammer genoeg een einde aan deze erg leuke, gevarieerde set. Spijtig genoeg stond de volumeknop té ver open. Jammer, maar 'trop is té veel'. Dan was het tijd voor de 'oude rakkers' van Dr Feelgood, de Britse rockers van de helaas te vroeg overleden stichter Lee Brilleaux. Ze bestijgen al vele decennia de podia, maar het was de eerste keer dat ik hen live zag. Bassist Phil Mitchell, drummer Kevin Morris, gitarist Steve Walwyn en boegbeeld Robert Kane (ex-Animals) gaven er een fameuze lap op. Dit was rock met ballen, met verve gebracht door deze geoliede machine, waarin Robert Kane bij momenten een Iggy Pop-pose aannam. Leuk, zondermeer en ook een beetje agressief, uitdagend, maar het publiek deed gretig mee. Vele klassiekers passeerden de revue zoals ondermeer 'Baby Jane', 'I Can Tell', 'She Does It Right', 'Who Do You Love?' en 'See You Later Alligator'. Maar ook eigen werk van de vroegere gitarist Wilko Johnson werd opgedist zoals 'Roxette' en het wondermooie 'Back In The Night', met een schitterend solerende Steve Walwyn, de vervanger van Johnson, die af en toe de slide ter hand nam zoals in 'Down At The Doctors'. Weinig rustpunten overigens in deze set. We moesten af en toe zelfs naar adem happen, want als een orkaan raasden Kane en zijn maatjes over het podium. Met 'Give Me One More Shot' kwam een einde aan dit wervelend optreden, maar uiteraard volgden nog een aantal bissen als slot van deze toch wel geweldige afsluiter. Dit was een erg geslaagde avond swingeditie. Ondanks mijn licht geteisterde gehoororgaan kijk ik nu al uit naar de volgende editie. Sis Van Hoof
|
foto's: © Sis Van Hoof van boven naar onder: - Marc Dufresne - Dusty Ciggaar - Dr. Feelgood ___________________________
|