|
|
||
|
|
Naar goede gewoonte was de regen van de partij, spoelde er een buslading trouwe bezoekers uit Handzame en omstreek aan, was het festival 'sold out' en stond Patrick Houssin garant voor klank en licht.
Turkey Scratch mocht dit jaar het festival openen, dit deden ze voor een bijna volle zaal en met meer dan bijna volle overtuiging. Bert, Dirk, Floris en Stijn knoopten een resem Chicago traditionals aan elkaar. Knopen waar zelfs een doorwrochte zeeman jaloers zou op worden. Haringe Blues heeft zijn elf kaarsjes uitgeblazen op de tonen van uitsluitend goede muziek, er werd gretig gesproken over een zeer straffe editie. Wie het tegendeel verklaart, doet de waarheid geweld aan, dus treden we ongegeneerd de algemene indruk bij. Het programma van dit festival wordt vroeg op het jaar bekendgemaakt, we kijken reikhalzend uit naar de afkondiging van de uitgave 2011. Patrick Lagae
|
foto's: © Franky Bruneel van boven naar onder: - Bert Descamps (Turkey Scratch) - Mac Arnold - Guy Forsyth - Sherman Robertson - Hollowbelly ___________________________
|
Blaublues
is een 'crossing border' bluesfestival, met een programma-aanbod dat
keer op keer de lading van de essentiële 'blues' dekt. Van de Belgische
opener Turkey Scratch tot het afsluitende hoogtepunt met de Amerikaanse
(nvdr: tijdens het optreden vroeg iemand me waar deze band vandaan kwam)
Sherman Robertson Band kregen we inderdaad bijna uitsluitend muziek te
horen die nog perfect binnen de lijntjes van het blueskader kleurt. Als
je het Blaubluesfestival wil bijwonen, moet je je wel naar het
afgelegen, landelijke Haringe reppen, want dit is een van de
bluesavonden waar liefhebbers lang op voorhand naar uitkijken.
Laatkomers en/of late beslissers zijn er aan zijn voor de moeite. De
zaal 'De Levaard', annex front porch tent, kreeg ook dit jaar een massa
volk over de vloer, de limiet van 550 gevalideerde kaartjes werd vlotjes
gehaald. Na de bijzonder sterke tiende editie, pakten de organisatoren
opnieuw met een ongemeen uitnodigend programma uit. Aan de muzikanten om
de hooggespannen verwachtingen in te lossen…
Met
Mac Arnold & Plate Full O' Blues en Sherman Robertson op eenzelfde
affiche kan je bezwaarlijk je twijfels uiten over de aangeboden
kwaliteit. De keuze om Guy Forsyth (VS), gelinkt aan de Nederlandse CC
Jerome's Jetsetters, als buffer tussen de twee grootmeesters van de
authentieke (soul)blues te plaatsen, heeft ertoe bijgedragen dat dit
festival over de hele lijn bleef boeien. Mac Arnold herinneren we ons
van zijn memorabele passage op het Spring Blues Festival 2009. Veel kan
ik niet toevoegen aan de indrukken die we toen noteerden, afgezien van
de melding dat hij in Haringe, als bijkomende troef, met zijn nieuwe cd
'Country Man' een extra dimensie aanboorde. Plate Full O' Blues bewees
nogmaals zijn waarde als feilloze begeleidingsband, waarbij een aantal
grappige scenario's in combinatie met de frontman voor een speels effect
zorgden. Als voorbeeld neem ik de intro op 'This Ol' Tractor', toen Mac
en Max (Hightower) hun instrument (3-string cigar box guitar- harp)
gebruikten om een weerbarstige tractor na te bootsen en deze
uiteindelijk toch aan de praat krijgen; wat gelijk stond met puur
genieten. Er werd verder nog een stukje 'toneel' opgevoerd, dit middenin
een nummer, om te verhalen wat er thuis gebeurt als Mac zich ver van
zijn vrouw bevindt. Veel animo op de planken, en dit enthousiasme sloeg
aan bij het publiek, dat zichtbaar met volle teugen genoot van deze
krasse 68-jarige grootmeester van de authentieke (zeg maar: old school)
blues.
Bij
deze eerste samenwerking, onder de naam 'The High Temperature Tour',
waren Guy Forsyth en CC Jerome's Jetsetters in Haringe aan hun achtste
optreden toe. Ze waren duidelijk al goed op elkaar ingespeeld, met een
vlekkeloos optreden tot gevolg. Hun set werd samengesteld uit nummers
van zowel Guy's als CC Jerome's repertoire. Bijgevolg was er geen gebrek
aan afwisseling. Van stevige rockabilly tot het rauwe 'Taxi', met puik
harmonicaspel en dito zang van Guy. Halfweg bouwde Guy een intiem
solomoment in, zeer contrasterend met de daaropvolgende ophitsende race
langs verschillende piekmomenten. Tijdens 'Sugar Bee' bouwden ze zowaar
een circusact op, met CC Jerome en Guy bovenop de contrabas speelden ze
het nummer naar zijn einde. Voor 'Oh Mona' kregen ze het gezelschap van
een zwoel dansende blondine. Na een uitstekende Mac Arnold, mocht ook
dit optreden op heel wat bijval rekenen, gewoon voortreffelijk, wat
bovendien ook geldt voor Guy's website. Check it out!
Sherman
Robertson (1948) stond, naar eigen zeggen, in 1992 op een Belgisch
podium voor zijn eerste Europese concert. Dit moet hem goed zijn
bijgebleven. Van de weeromstuit zal zijn optreden van afgelopen zaterdag
ook nog lang blijven nazinderen bij diegenen die er getuige van waren.
Blokvast geruggensteund door 'Gaz' Rackham (bas), Dave Anderson (drums)
en 'Jools' Grudgings (keyboard) en twee –in een hoek van 35°opgestelde-
uit de kluiten gewassen gitaarversterkers spon deze 'new kid from the
old school' een web van op zydeco grooves geïnspireerde blues,
vlijmscherpe gitaarriffs -die bij momenten de geest van Albert Collins
door de zaal lieten spoken- en zijn warme, soulvolle zangtimbre aan
elkaar. Sherman daalde tot twee keer toe van het podium af om zich
tussen de toeschouwers te mengen. Een Schot (met kilt) maakte daar
dankbaar gebruik van om zijn baret te wisselen met de pet van Sherman.
Het mag gezegd, deze stond hem goed. Volgend jaar neemt Robertson een
nieuwe studio cd op, we zullen er zeker nog van horen!
Naar
goede gewoonte werden de pauzes netjes gevuld met een muzikale act in de
tent. Hollowbelly moet wel erg trots zijn op zijn onvolledige
buikvulling', want zijn 'Blaublues' shirt ging steevast omhoog aan het
einde van elke set. Maar muzikaal zat hij er ook wel recht op. Met rake,
zelf geschreven teksten, een 3-string cigar box gitaar en vervormde stem
(zong door zijn harmonica micro) kon hij tot drie keer toe een massa
volk naar de tent lokken.