|
|
||
|
|
De zon straalde over het festivalterrein. Geluksvogels waren de organisatoren hiermee, want het publiek kon ontspannen languit liggen op het grasveld of men danste voor het podium op de muziek. Aan de randen van het terrein stonden 'restaurants' in plaats van de eeuwige vetschuren. Geen patat en hamburgers, maar wel gezonde maaltijden bij de Vietnamees, de Italiaan of het Wereldrestaurant. Koffie, bier, wijn, en fris waren volop te krijgen bij diverse bars. En wie enige afkoeling zocht kon ook een Italiaans ijsje kopen. Aan de inwendige mens werd dus goed gedacht. De terrassen waren volop gevuld met mensen. Voor de aankleding had de organisatie beelden en planten geplaatst. De toiletten waren versierd met grappige brillen aan de muren. En backstage stonden bankstellen met salontafels waar journalisten en muzikanten elkaar ontmoetten. Kortom, een prima entourage om je als bezoeker op je gemak te voelen.
Absoluut hoogtepunt was Jimmie Vaughan and the Tilt-a-Whirl Band. Jimmie leerde ooit zijn broer Stevie Ray gitaarspelen, die op zijn beurt internationale faam verwierf. Jimmie heeft zijn sporen in de blues meer dan verdiend en is dus niet afhankelijk van Stevie's bekendheid. Zijn huidige begeleidingsband speelde strak, niet hard en kwam met frisse rock-'n-roll en bluesy songs. Jimmie's gitaarspel deed vrolijk aan met mooie tempowisselingen. Fantastisch was dat hij zijn set een extra dimensie gaf door halverwege zangeres Lou Ann Barton op het podium te halen. Haar prachtige en volle stem maakte het feest compleet.
Wie minstens zo kon parelen was zonder enige twijfel Dana Fuchs. Als een ware diva werd zij met een knalrode Chevrolet door het publiek gereden. Zij genoot hiervan met grote teugen. Giechelend en gillend bereikte zij het podium. Eenmaal op de planken gaf zij een show weg, die zijn weerga niet kende. Met een overdosis aan energie en kracht maakte Dana Fuchs de toehoorders knettergek. Zij bewoog als een volleerde atlete, moedigde het publiek en haar band aan en zong met een strot die in jaren niet is gehoord. Heel even deed zij denken aan Janis Joplin, maar dan wel in een modern jasje. Vooral haar uitvoering van het Beatlesnummer 'Helter Skelter´ bracht iedereen in extase. Haar band speelde zeer geïnspireerd. Kon ook niet anders met deze dame. Gitarist Jon Diamond is de muzikale toeverlaat van Dana Fuchs. Zij vormen de spil van de band met hun zelfgeschreven nummers. Bijzonder was dat Walter Latupeirissa op basgitaar speelde. Hij maakte ooit naam bij groepen als Alquin en Snowy White.
Bas Paardekooper opende het festival met niemand minder dan Eric Steckel. De twee jonge gitaarvirtuozen waren aan elkaar gewaagd. Afwisselend begeleidden zij elkaar, maar ze gingen in een flink aantal nummers het duel met elkaar aan. De inmiddels twintigjarige Eric Steckel gaf met zijn favoriet 'Feels Like Home' een staaltje vakmanschap weg. Hij bleek niet alleen goed gitaar te spelen, maar was ook prima bij stem. Mooi dat Paardekooper en Steckel elkaar hebben gevonden, dat belooft nog heel wat in de naaste toekomst. Eveneens van Hollandse bodem was DeWolff. Drie jonge knapen die speelden alsof ze dat al vanuit de wieg hebben gedaan. Zij zeggen zelf als grote voorbeelden te hebben: Led Zeppelin, Cream, Pink Floyd en Deep Purple. Dat zal best waar zijn, maar het is wel wat ver gezocht wanneer je het harde geluid van de mannen hoorde. Er werd veel geïmproviseerd. Toetsenist Robin Piso ramde op zijn Hammondorgel alsof zijn leven er vanaf hing en dat deed hij meesterlijk.
Rond de klok van half elf 's avonds gaf Walter Trout met zijn band een set als ideale afsluiter van het Highlands Festival. De Amerikaan kreeg alle aandacht van het publiek. Gepokt en gemazeld wist hij die mensen te bedienen met zijn werk. Het publiek at gewoon uit zijn hand. Zo graag wilde men nog één keer knallen na een lange dag van muziek, drank, eten en lol. Al met al is Highlands een zeer professionele gelegenheid die niet mag ontbreken in het lijstje van de bekende bluesfestivals, vooral niet voor degenen die van stevige muziek houden. Zolang de kwaliteit van het terrein en het programma minimaal op het peil van 2010 is, kan de derde editie in 2011 ook een succesnummer worden. Willem Croese
|
foto's: © Ron Visser van boven naar onder: - Lou Ann Barton & J. Vaughan - Jimmie Vaughan - Dana Fuchs - Harry 'Cuby' Muskee - Walter Trout ___________________________
|
Bluesliefhebbers
komen tot en met de zomer aan hun trekken wat de hoeveelheid festivals
betreft. Wie wil, kan bijna iedere week ergens terecht in België en
Nederland. Voor de muzikanten is het een aantrekkelijke manier om te
spelen voor het grote publiek. Zaterdag 5 juni organiseerde het
Highlands Festival in Amersfoort (NL) zijn tweede editie. Circa
drieduizend bezoekers kregen er acht bands voorgeschoteld.
Natuurlijk
staat het één niet los van het ander, want ook het programma moet goed
zijn. Vijf van de acht bands waren Ameri-kaans en dat valt te prijzen.
De blues komt van oorsprong immers uit dat land. Het merendeel van deze
groepen kadert onder de noemer 'bluesrock' en dan kom je al snel bij
uitsluitend blanke muzikanten terecht, terwijl de zwarte Amerikanen vaak
de echte blues spelen. Jammer dat aan dit laatste niet is gedacht.
Helemaal verwonderlijk was het geenszins, want het festival droeg de
subnaam 'Blues With A Bite'.
Ook
Sugar Ray Norcia liet een frisse indruk achter met zijn band The
Bluetones. Slijpende bluessongs volgden elkaar op. Pianist Anthony
Geraci opende een onvervalste boogie-woogie, waarin hij soleerde. Hij
deed dit op zo'n overtuigende manier, dat zelfs bandleider Sugar Ray
stil werd en zeer tevreden luisterde. Gitarist Monster Mike Welch deed
ook een flinke duit in het zakje met rifjes en solo's die klonken, zoals
goud kan blinken.
De
Nederlandse bluesband Cuby And The Blizzards had ook zin in een mooie
set. Al was het geluid keihard, de sound was super. Harry Muskee en zijn
maatjes speelden de sterren van de hemel. Niet alleen oude bekende hits,
maar vooral van hun laatste cd 'Cats Lost'. In de wandelgangen ging het
gerucht dat de groep bezig is met opnamen voor een nieuwe cd. En zo kan
deze band nog jaren mee.
Rockin'
Johnny, terug van weggeweest, was saai. Hij was meer de ideale
schoonzoon in plaats van een muzikant die een wervelende show gaf. Het
was allemaal zo braaf. Zijn stem leek op die van een puberende jongen
die nog de baard in de keel moest krijgen. Wellicht trof Rockin' Johnny
het niet helemaal met het tijdstip dat hij moest spelen, namelijk om
tien voor half acht. De zon had zijn werk min of meer al gedaan. Het
publiek werd moe en had net gegeten.