Na hun succesvolle passages op Moulin Blues Ospel (2008) en het BRBF Peer (2009) waren de leden van de beloftevolle Engelse band Hokie Joint te gast bij onze vrienden van Move2Blues in de gezellige MOD in Hasselt. Organisator Danny Guilliams bouwt reeds jaren aan een duurzame reputatie en biedt zijn publiek trouw elke tweede donderdag van de maand een hoogstaand avondje blues aan. En ze waren massaal op post, de fans en vaste klanten want het kleine zaaltje was goed vol gelopen en dit stemde de organisatie gunstig.

Hokie Joint dook vanuit het niets ons blueswereldje binnen en veroverde quasi direct de harten van menige bluesliefhebber. Hun eigenzinnige mix van rauwe, ruwe grootstadblues met soms een knipoogje naar de (Ierse) folk blijkt een schot in de roos te zijn. Natuurlijk is de charismatische verschijning van frontman/zanger Jojo Burgess een extra troef, zeker bij de vrouwelijke bluesfans. Met zijn hoge versierde buishoed en sjaaltje in de nek lijkt hij zo weggeplukt uit een Charles Dickens-roman. Hokie Joint is ook de ideale mix van oude rotten – drummer Stephen Cupsey Cutmore is de nestor met z’n 58 lentes – en jonge hongerige honden – gitarist Joel Fisk is met z’n 23 de Benjamin van de bende – die eens ze op het podium, staan warempel blijkt te werken.

De band werd opgericht in 2007 maar alle muzikanten speelden in het verleden reeds in verschillende andere projecten en bands. Hun debuutcd 'The Way It Goes….. Sometimes!' kreeg terecht lovende kritieken en ook live blijken ze hun mannetje te kunnen staan. Het titelnummer van hun cd zat al vroeg in de eerste set en kon rekenen op heel wat herkenningsapplaus. Ook 'Back Where We Are Going', één van mijn persoonlijke favorieten, kwam al vroeg aan bod. Met zijn demonische stem die ergens het midden houdt tussen Howlin’ Wolf en Tom Waits, joeg Jojo de adrenaline de hoogte in om daarna al zalvend toe te slaan. Zijn expressieve gelaatsuitdrukkingen en dito bewegingen doen vermoeden dat hij ooit nog een mime- en/of toneelspeler is geweest. Naarmate de eerste set vordert, laten ze alle remmen los. Harmonicaspeler Gilles King, die gerekend wordt bij de beste blazers van de U.K. gooit zich volledig in de strijd wat resulteert in enkele pareltjes van riffs. Bassist Fergie Fulton, netjes in het pak in ware Reservoir Dogs stijl, zorgt samen met Stephen Cutmore op drums voor de solide basis waarop de andere muzikanten naar hartenlust kunnen soleren. Gitarist Joel Fisk wordt nu al de nieuwe Clapton genoemd. Toch is hij vooral zichzelf en weet hij moeiteloos de ene verrassende solo na de andere uit zijn Fender of Gibson te toveren. De jonge snaak weet duidelijk waar de mosterd dient gehaald te worden. Zijn solo’s zijn inventief en staan steeds ten dienste van de songs.

De jongens werken aan een nieuwe cd die ergens medio november zou moeten verschijnen. We krijgen nu reeds een klein voorsmaakje hoe die zal klinken. Ook na de pauze weet de band het publiek in de ban te houden. Alle nummers uit hun debuutalbum passeren de revue. Nummers als 'Franklin', 'Mrs Jones' en 'Chocolate Cake' kunnen rekenen op goedkeurend herkenningsapplaus. Iedereen lust hier wel pap van. Als toegift krijgen we nog een knappe versie van Bo Diddley’s 'Who Do You Love' en dan is het over en uit. Deze band uit Colchester, Engeland is immens populair bij de bluesfans en hun verkoop van cd’s en t-shirts loopt dan ook als een trein na het optreden. Wij kijken ondertussen al hoopvol uit naar de release van hun nieuwste exemplaar en de daarbij horende tournee.

Wim Huybrechts