Hookrock

Diepenbeek - 2 en 3 juli 2010

Het jaarlijkse Hookrockfestival kreeg een nieuw jasje aangemeten. De organisatoren verplaatsten de countrybands, waarmee traditiegetrouw ieder jaar werd geopend, naar de vrijdagavond. Om de vrijgekomen ruimte op zaterdag in te vullen, koos men resoluut voor rockabillybands. Alhoewel deze 'American roots-muziekvorm' niet zo vaak aan bod komt op bluesfestivals, sluit dit genre naadloos aan bij de blues. Wij zetten zaterdagmiddag koers richting Diepenbeek, aanhoorden en oordeelden dat het één van de betere Hookrock-edities was!

De Belgische Buckshots mochten het rockabillyblok op gang trekken. The Buckshots kozen met hun rockende country niet voor de gemakkelijkste weg, maar wel voor een verdomd interessante. Wij hoorden knappe versies van Buck Owens' 'Tiger By The Tail' en Orbisons 'Claudette'. Toen zangeres Els de band vervoegde, kwamen de meerstemmige songs aan bod, waarmee de band pas echt scoorde.

Dat jonge Duitsers zich perfect kunnen inleven in de muziek van de fifties bewezen Rock 'N' Feller. Het leek erop dat deze vier gasten de rockabilly met de moedermelk hadden opgezogen. Snel en snedig gitaarwerk blonk uit in zowel eigen songs als  covers van o.a. Carl Perkins en Stray Cats. Een pluim verdienen ze echter voor hun versie van CCR's 'Lookin' Out My Backdoor'.

De prijs van de meest authentieke rockabillyband ging ongetwijfeld naar de Nederlandse Eightball Boppers. Zowel qua look als qua geluid namen deze heren ons mee naar de hoogdagen van het genre. En net als menige fiftiesband beschikten de Boppers ook over een staande, zingende drummer. Ook visueel viel er te genieten, door de knappe herwerkte 'stand up bass' en de met zebramotief bewerkte drum. Muzikaal visten de heren in de vijver waar groten als Stray Cats en Paladins hun songs naar boven haalden. En toch... zijn de Boppers origineler, want zeg nu eerlijk rockabilly in het Brabants dialect hadden wij tot op die zaterdag nog niet gehoord.

Het samenstellen van het bluesblok had de organisatie danig parten gespeeld. Eerst was er headliner Jason Ricci, die het liet afweten wegens de split van zijn band en even later moest ook het Limburgse Tollos forfait geven wegens ziekte van hun frontman en zanger Peter Jacobs. Het zoeken naar vervangers was misschien moeilijk maar het leverde wel klinkende namen op. Zo waren er The Rhythm Chiefs. Deze drie jonge Nederlandse snaken zijn inmiddels uitgegroeid tot een goed geoliede, professionele band. Bewonderenswaardig is wel dat deze gasten zich niet gedragen als verwaande supersterren, maar jongensachtig blijven. Wij zagen de Chiefs onlangs nog in Ospel en het blijft verbazen met wat een gemak Dusty de noten uit zijn gitaar tovert. Ook zijn stem begint wat zwaarder en vaster te klinken, wat de songs nog sterker maakt. Ze putten volop uit het materiaal van 'Ships Of Wonder' en her en der ontdekten wij toch enkele nieuwe nummers. De band eindigde met 'The Crawl', een meebruller van formaat, en dat hadden ze in Diepenbeek goed begrepen.

Guy Forsyth is een artiest die niet voor één gat is te vangen. Wanneer je hem boekt, weet je dat je zowel kwaliteit als variatie inhuurt en dat was hier niet anders. Dan weer hoorde je de Asylum Street Spankers, of flarden Leon Redbone, Tom Waits, of New Orleans en zelfs soul, om daarna weer over te schakelen op zijn gekende harmonicablues. Ook het toevoegen van een tuba zorgde voor een extra dimensie. Pluspunt was dat Guy zijn traditionele 'handzaag-bluessong' van de setlist had geschrapt. Pracht van een optreden!

De inmiddels 71-jarige Eddie C. Campbell heeft zijn sporen ruimschoots verdiend. In de beginjaren van de Chicagoblues speelde Eddie o.a. met Howlin' Wolf, Little Walter en Jimmy Reed en in 1976 huurde Willie Dixon hem in bij de Chicago Blues All-Stars. In een knalrood pak en de rode Fender binnen handbereik, gaf hij van meet af aan een staaltje van zijn kunnen. Aan de ontspannen manier van spelen, merkte je al vlug dat Campbell één van de laatste grote levende Chicagogitaristen is. Vakmanschap was echter niet voldoende voor Eddie, want al vlug ontpopte hij zich ook nog als een volleerd showman. Bovendien kent hij zijn klassiekers en weet hij waar hij zijn publiek mee kan boeien. Wij noteerden een bewerkte 'Sex Machine', een bluesversie van Gershwin's 'Summertime',een schitterend eerbetoon aan Magic Sam met 'All Your Love', en een medley boordevol klassiekers als 'Bo Diddley' en 'Lucille'. Het mooiste moment voor ondergetekende was echter zijn bewerking van Berry's 'Little Queenie', waar hij zijn eigen inbreng zo subtiel maar toch doorslaggevend etaleerde, zonder daardoor afbreuk te doen aan de verdienste van Mr. Duckwalk.

Egidio 'Juke' Ingala had de eer om Jason Ricci te vervangen en bijgevolg Hookrock 2010
af te sluiten. Samen met de Maurizio Pugno band deed hij dat op een schitterende wijze. Het stuwende Italiaanse temperament van Egidio, een stem vol emoties en het scheurende harpwerk zorgden voor de sfeer een afsluiter waardig. Er dient trouwens ook vermeld dat Maurizio een gitarist is die van wanten weet. Zijn knappe solo's, nooit vervelend of langdradig, maar steeds boeiend, brachten zeker een meerwaarde aan Ingala's set.

 Een prima combinatie, die Egidio en Maurizio... Alleen jammer dat deze artiesten niet meer bekendheid genieten in onze kontreien. Hopelijk legt hun daverende set op deze Hookrock hen geen windeieren.

En last but not least moeten wij toch ook de organisatie van dit festival feliciteren. Als je op het laatste moment twee kleppers dient te vervangen, is dat geen sinecure. En toch slaagden deze Diepenbekenaren daar met vlag en wimpel in. Proficiat voor deze fantastische editie! Tot volgend jaar!

Lambert Smits
 

reageer op dit artikel

• fotogalerij
  

      __________________

      koppelingen:
        - website Hookrock
      - MySpace The Buckshots
      - MySpace Rock 'N' Feller
      - website Eightball Boppers
      - website Rhythm Chiefs
      - website Guy Forsyth
      - MySpace Eddie C. Campbell
      - website Egidio 'Juke' Ingala