|
|
||
|
|
Het Belgische bluescollectief Fried Bourbon heb ik aan mij laten voorbijgaan. Niet dat ik ze niet wou zien, integendeel. Maar mijn verstrooidheid heeft mij andermaal parten gespeeld zodat ik ruim een half uur te laat aankwam. Of misschien zweefde ik nog in een roes van gelukzaligheid na het optreden van Black Top 's namiddags in Hotel Lucullus. Het kan best, want deze drie heren waren voor mij dé verrassing van de dag. Dit trio een bluesband noemen zou incorrect zijn. Het is veel meer. Ik bekijk het zo: neem een mixer, kieper daarin een flinke scheut rock (ZZ Top, the Doors), wat blues à la Willie Dixon, wat soul en een toef rock-'n-roll en laat dit serveren door een powertrio waar geen grenzen op staan. Mijn mening: 'Damn, those guy's are rockin' good!'.
Michael de Jong en Ralph de Jongh konden in hun eentje het publiek, inclusief mezelf, beroeren. Zij stonden garant voor eerlijke, ontroerende en menselijke muziek waarbij een traan nooit ver weg was. Het zijn vertellingen die uit het leven zijn gegrepen; bluesverhalen die ieder van ons wel eens heeft meegemaakt. Michael en Ralph konden de luisteraars (de stille genieters) een zich binden. Meer dan een stem en een gitaar is er blijkbaar niet nodig om blues recht vanuit het hart te laten komen.
Als laatste waren Big Pete & the Backbones aan de beurt, vergezeld van Alex Schultz. Voor aanvang had ik met Alex een leuke babbel (dat doen we wel vaker) en hij vertrouwde me toe dat ze er niet echt gerust in waren. Smoelschuiver Big Pete was verkouden en had keelpijn. En het repertoire bevatte nogal wat nieuwe songs (werk in experimentele fase dus). Maar wat bleek? Er was niets om zich zorgen over te maken. Het geheel liep als gesmeerd en alle songs klonken super strak. Ook hier was net als bij Siegal de publieke belangstelling uitermate hoog. Toen ook nog diezelfde Siegal de rangen kwam vervoegen, kon het niet meer stuk. Het 'Dak' in Leerdam moest er dus af…! Bobtje Blues
|
foto's: © Bobtje Blues van boven naar beneden: - Black Top - Michael de Jong - Ian Siegal - Mark 'TEE' Thijs ___________________________
|
Intussen is 'Blues Leerdam 2010', georganiseerd door Stichting Blues
'89, alweer voorbij. En wat heeft het mij na een toch wel lange
afwezigheid bijgebracht? Dat de blueswereld nog steeds een gemeenschap
is waar verwantschap met de blues, hartelijkheid en vriendschap
nog steeds een voorname rol spelen. Een wereld die we samen delen,
beleven en koesteren alsof het een kind van eigen bloed is. Met andere
woorden, er heerst een verbondenheid waar ik nooit of nimmer afscheid
van zal kunnen nemen...
Ook
power, maar dan helemaal niet mijn ding, waren Bas Paardekooper & the
Blew Crue. Muziek van o.a. Jimi Hendrix en Walter Trout zijn nu eenmaal
niet besteed aan deze jongen. Evenmin kon ik mijn gading vinden bij de
heren van Louisiana Men. Genres zoals Louisiana soul, zydeco, e.a zijn
niet mijn favoriete soort muziek zodat ik het snel voor bekeken hield.
Big Blind is dan weer wel een band waar ik van hou. Maar omwille van
mijn strak tijdschema heb ik ze amper aan het werk gezien. Dat komt er
van als je tegelijkertijd fotograaf als verslaggever bent...
Ook Ian
Siegal en zijn band waren van de partij en dat resulteerde in een ware
volkstoeloop. De twee andere (kleinere) zalen bleken opeens minder
belangrijk. Nu mag je gerust stellen dat 'good old Ian' goed op dreef
was. Hij zag er opvallend goed en fris uit en dat was ook aan zijn
muziek te horen. Om alles wat bij te kleuren, kregen we naast zijn
standaardblueswerk ook wat leuke rifjes te horen, o.a. 'Smoke On The
Water' (Deep Purple), en hoorden we ook enkele Johnny Cash-songs. Toen
Ian een tijdje geleden zijn duim brak, heeft Dusty Ciggaar (gitarist van
The Rhythm Chiefs) hem toen uit de brand geholpen. Tijd dus voor en
wederdienst en zo stonden ze samen op het podium. Het resultaat loog er
niet om: knallend gitaarwerk!
Voor de
gelegenheid vertoefde de multi-instrumentalist Boyd Small in het
uitermate fijne gezelschap van onze eigen Marc Thijs alias TEE. Dat dit
optreden één van de hoogtepunten van de dag was, hoef ik u wellicht niet
te vertellen. Samen met Ronald de Jong (bas, zang) en Roelof Meijeringh
(gitaar) kregen we een voortreffelijke set funky blues opgediend.
Uiteraard bracht Small werk uit zijn meest recente cd 'Diamond Boy'. Hij
zong en drumde dat het een lust was. Maar ook TEE (ik ben zo gek op zijn
stemgeluid, zo authentiek blues klinkend) had geen enkele moeite de
echte bluesliefhebber tot vlak voor het podium te krijgen. Een heel
geslaagde combinatie dus.