|
|
||
|
|
De Naamse Fred Lani & Superslinger kregen eerst de eer hun nieuwste schijfje 'Second Life' aan het publiek voor te stellen. Fred maakte vooral furore met Fred & The Healers en X-Three en is dus alvast geen onbekende in ons kleine bluesrockwereldje. Slechts een half uur kregen Fred (vocals, gitaar), broer Bert (gitaar, vocals), Gerry Fiévé (drums) en Ced Cornez op bas om ons te overtuigen. En dat deden ze uiteraard met brio. Vooral het midtempo 'Second Life' en het popgevoelige 'Running After You' maakten indruk. 'Sad and Blue' had zowaar een schitterende vibrerende gitaarsound en 'The Truth About Little Leo' dreef op een sterke gitaarrif.
Met een jukebox vol greatest hits brachten ze talloze fans in beroering, al liet de afwezigheid van Rosas hier een grotere leegte na dan eerst werd gedacht. Uit hun vorig jaar verschenen 'Los Lobos Goes Disney' (waar hebben wij die' Goes' nog al gehoord) kregen wij deze keer geen nummers, al zou het alvast een leuke afwisseling zijn geweest. In een net geen volgepakte AB openden Los Lobos meteen met 'Evangeline' uit het album 'How Will The Wolf Survive?', een kraker van formaat maar toen bleek al dat de statische Hidalgo matig bij stem was. Ze vervolgden onmiddellijk met het hemels mooi opgebouwde 'Emily'. Al vrij vlug kregen wij een allereerste cover. Ze lieten het onverwachtse 'The Fat Man' van Fats Domino in een swingende versie op de menigte los. Net als de onvermijdelijke ode aan de veel te vroeg verongelukte Ritchie Valens, dit keer een rock-n'-roll versie van 'Ooh, My Head', met een alweer de geweldige Steve Berlin op tenorsax, meteen een heuse meezinger. 'The Neighborhood' uit het gelijknamige album werd een kunstje naar de hand van Hidalgo, met stevige gitaarriffs en Berlin deze keer op dwarsfluit. Terstond was dit een eerste hoogtepunt.
Los Lobos, een jonge groep wolven zijn het allang niet meer, al beheersen ze nog wel de kunst om ons aan het dansen te krijgen. We zijn wel benieuwd wat hun nieuwste schijfje 'Tin Can Trust' deze zomer zal geven. Philip Verhaege
|
foto's: © Peter Jacobs ___________________________
|
Naast
een aantal concerten in Nederland vonden de heren van Los Lobos nog even
tijd om de grens over te wippen voor een eenmalig concert in onze
contreien. Na hun laatste passage op de Lokerse Feesten in 2009, waar de
band ons niet snel kon overtuigen, zakten wij ook nu vol hoge
verwachtingen af naar de Brusselse AB. Zou er na meer dan 35 jaar sleet
op David Hidalgo & Co zitten? Neen, deze keer kwamen wij niet zo
bedrogen uit. Daar in Lokeren had de band misschien gewoon een slechte
dag gehad...
Tijd voor
een historische band uit East L.A. Ruim dertig jaar staat Los Lobos
synoniem voor dampende, swingende rockabilly, blues, latin, mariachi en
Tex-Mex. Los Lobos, Spaans voor 'De Wolven', begon in 1973 als
feestband voor bruiloften en party's. In 1983 registreerden ze een
eerste lp 'And A Time To Dance', om pas een jaar later 'How Will The
Wolf Survive' op ons los te laten. Pas met de soundtrack 'La Bamba' uit
'87 kwam uiteindelijk de wereldwijde doorbraak. De band zingt zowel in
het Engels als het Spaans en heeft een unieke speelstijl, in het
vakjargon ook wel eens Chicanorock genoemd. David Hidalgo (vocals,
gitaar, accordeon), Steve Berlin (sax, fluit, melodica, harmonica,
keyboard), Conrad Lozano (bas) en Louie Perez (vocals, gitaar)
verweefden oude en nieuwe songs perfect met elkaar. En Cesar Rosas?
Jawel, die ontbrak in de line-up. Zijn vader overleed schielijk een
drietal dagen terug, en dat hield hem op het thuisfront...
Tijd om
de accordeon even om te gorden. Tja, dan weet je het wel, 'La Pistola Y
El Corazon', een Tex Mex-song uit de oude doos. De sfeer reikte hier
onmiddellijk naar een absoluut hoogtepunt. 'Saint Behind The Glass' is
een semi-Spaans akoestische track waar Louie Perez de vocals voor zijn
rekening mocht nemen. 'Kiko And The Lavender Moon' bezit zo'n typische
sound dat het een waar kippenvel moment was. Op 'La Playa' viel bassist
Lozano vocaal wat laat in bij het eerste couplet, hilariteit alom op de
bühne, maar wie maalde hierom. Hidalgo hoeft nog maar met zijn vingers
te knipperen en zijn fans liggen reeds aan zijn voeten. De band stak
warempel een tandje bij en zette het luidkeels meebrullende 'All Night
Long' in. David Hidalgo vroeg meerdere malen om verzoeknummers, maar
bleef gewoon bij de playlist. Bij 'Maricella' was het hek helemaal van
de dam, het publiek danste dat het een lieve lust was, eindelijk. De
afsluiter 'Mas Y Mas' stak boordevol uitmuntende solo's en ontpopte
zowaar tot een bombastisch geheel. Als 'encore' serveerden ze slechts
twee nummers. Er werd gekeild om 'La Bamba', maar waarschijnlijk heeft
de band meer dan zijn buik vol van deze superhit. De song staat trouwens
al een hele poos niet meer op de playlist. Het werd dan maar 'I Got
Loaded' but I feel all right, net zoals wij… Het opmerkelijkste was toch
het bij Neil Young geleende, 'Cinnamon Girl', die ze gelukkig lekker in
de originele grunge stijl lieten. Een ronduit fraaie versie.