|
|
||
|
|
De affiche beloofde afwisseling al zouden de ganse avond gitaren, percussie en harmonica's de instrumentale wapens blijven. Bij het uitstapje naar de Mississippi kwam er bij het sympathieke trio Second Hand Store weliswaar een basdrum bij, vermomd als oude valies die 'Dizzy' Gerry ritmisch aanporde. Met zijn harmonica en 'Don't Start Me Talking' maakte hij de geest van Sonny Boy Williamson wakker. Als je zijn T-shirt ziet, die hij persoonlijk in het Delta Blues Museum ging halen, dan weet je waar zijn voorkeur naartoe gaat. In deze splintergroep van de oude Chilly Willy band spelen verder nog twee voortreffelijke gitaristen mee, Dirk en Nico, al jaren lang toegewijd aan de unieke sound van de Mississippi Blues. Behalve hun geliefde klassiekers met als hoogtepunten 'Matchbox Blues' en 'Catfish' hoorde je nog hun eigen tijdloze boogie 'Baby Drives My Automobile' en het recentere 'Highway' in hetzelfde respect voor de bluesmannen van het eerste uur. Second Hand Store slaagt er steeds weer in je met hun meeslepende blues in een trance te brengen waar je, toch ik niet, nooit genoeg van kan krijgen. Terecht dat zij op een hoofdpodium staan.
Verrassing van de late avond bleek nog de vierkoppige Hombres Amplificados, met een gans eigen stijl bluesvertolking, meer in de geest van Champion Jack Dupree of Fleetwood Mac. Songwriter Johan Loisen aka Hobo Joe schrijft ook eigen songs en heeft een warme soms lome stem. Recent moest de band de begin dit jaar plots overleden gitarist Karel Keustermans vervangen. Een jonge nieuwkomer, maar reeds ervaren Marco Simoni, schaarde zich echter met veel drive naast zanger/gitarist Loisen. De band, opstartend met 'Rollin' And Tumblin' gaf daarna zijn eigen invulling aan de blues, drijvend op de emoties van het ogenblik, intiem of feestelijk. Als afsluiter kon deze band met vaak bezwerende ritmes zowel de licht beschonken als frisse geesten, de oratoren of introverten, de Bob-bers of feestvierders, kortom alle bluesadepten tot ver na middernacht blijvend boeien. Zeker weten, volgend jaar wordt het Meensels Bluesfestival opnieuw een succes. De geest van de bluespioniers waakt over dit festival en de kiemende revival kondigt zich aan. Mieke Geukens
|
foto's: © Guido Luckermans van boven naar beneden: - 'Dizzy' Gerry - Bill Roseman & Lightnin' Guy - Johan 'Hobo Joe' Loisen ___________________________
|
Organisator, klankman, vrijwilligers, vaste en nieuwsgierige bezoekers
vinden elkaar elk jaar weer terug in het gezellige O.C. in
Meensel-Kiezegem. Ondanks de crisis, het gebrek aan subsidies of
bluesminnende mecenassen houdt het Oost-Brabantse bluesfestival stand,
grotendeels te danken aan het enthousiasme en de inzet van alle
medewerkers. De meestal Belgische affiche draagt ertoe bij dat de
opkomst telkenmale zowel het trouwe publiek lokt als verre reizigers die
afkomen op de reputatie van specifieke groepen.
Maar
ongetwijfeld waren Lightnin' Guy & The Mighty Gators de grootste
publiekslokkers. Deze bluesband stond al op het podium van het Peerse
Blues Festival en reisde door het hele land. En toch wil men hen opnieuw
horen. Na hun show begrijp je waarom. Zelf miste ik enkele keren 'last
minute' een van hun optredens, maar had wel hun album in bezit. Hun show
was echter volstrekt origineel, met zowel nummers uit hun live album als
bewerkte songs. Lightnin' Guy Verlinde is een frontman die vanaf de
eerste minuut begeestert, zich opwarmend in een quasi Antwerps dialect
nog voor hij het eerste nummer 'Goin' Down' inzette, gevolgd door het
intense 'Ain't No Sunshine'. De bandleden, allen 'men in black', volgden
in zijn funky, drassig, elektriserend, passioneel en opzwepend spoor. De
ritmesectie van bassist Doniniek Buyse en drummer Thierry Stievenart
stookte het vuurtje nog meer op, tot net geen uitslaande brand. Hun
laatste 'Bon Ton Roulet' culmineerde in een uitbundig Louisianafeest.
Tussen het funky 'Cut You Loose' met sexy Mr. James Brown ingrediënten
en het crazy suggestieve 'Hip Shake' beleed de zanger in 'Me And My
Blues' zijn onontvreemdbare liefde voor de blues. Midden in de set laste
Verlinde met zijn Bottleneck een intermezzo in. Gezeten op zijn stoel
reveleerde hij in drie prachtige slidegitaarnummers, zoals o.m. in 'Got
To Move' en 'Bring It On Home To Me', dat ook hij Mississippi John Hurt,
Sam Cooke & Co een warm hart toedraagt. Dit toonde de veelzijdigheid van
de muzikant, die sinds Maxwell Street alleen maar groeit, zodat hij
inmiddels als een hoge boom opvalt in het Benelux-blueswoud.
Was het
contrast tussen beide vorige bands opvallend in uitvoering, dan toch
niet in spirit. Ook de openingband Jack Daniels Embargo demonstreerde
met verve en op jeugdige bluesrockende wijze hun liefde voor de blues.
Frontman Ruben, een rasechte Meensel Kiezegem knaap, stond niet alleen
met zijn gitaar zijn mannetje, ook in zang schreeuwde hij het ganse
scala van bluesemoties uit. Aan het applaus te horen heeft de band al
een serieuze aanhang en de vonken schoten over en weer.