Nine Below Zero
c.c. De Steiger, Menen - 18 maart 2010

Naar aanleiding van het dertigjarige bestaan van de oer-Britse showband Nine Below Zero rakelde stichter-bezieler Dennis Greaves twaalf composities samen om deze vervolgens te bundelden in de release van 'It's Never Too Late' (2009). Samen met 'brothers in arms' Gerry McAvoy, Brendan O'Neill en Mark Feltham toert hij onverdroten doorheen Europa, alsook ver voorbij de buitengrenzen van het continent. Net voor het eenmalige optreden in België reed het muzikale vehikel een wiel af en moest de groep ter elfder ure op zoek naar een vervanger voor de plots ziek geworden Feltham. Via de Belgische begeleider kwamen ze uit bij Jeffrey Thielens, harmonicaspeler bij de Oost-Vlaamse rockabillygroep 'Hometown Gamblers'.

De invaller profileerde zijn aanwezigheid, wanneer de gelegenheid zich aanbood, aan de hand van meerdere harmonicasolo's, maar evengoed via zijn conversaties met het publiek. Alles bij elkaar heeft hij de toeschouwers uitgebreider aangesproken dan de rest van de band samen. Toen de Britten de bühne afstapten om zich te scharen in de buurt van de (cd)promostand, bleef hij netjes op het podium met als doel het publiek op te hitsen en het aan te zetten tot het scanderen van een bisnummer. Met succes trouwens. In plaats van één nummer telden we er uiteindelijk drie. Het spreekt voor zich dat het wegvallen van Feltham niet te omzeilen beperkingen met zich meebracht, anderzijds viel het op dat vooral Gerry er op toezag dat Jeffrey zich behoorlijk goed in het geheel kon inpassen, aan de hand van niet altijd even discrete aansturingen.

De opbouw van de set bleef binnen het klassieke patroon, met een duidelijk hoger energiegehalte tijdens het tweede gedeelte. Veel eigen nummers, omkaderd met klassiekers van ondermeer Little Walter ('Boom Boom') en Johnny 'Guitar' Watson ('Looking Back'). Halfweg het eerste gedeelte slaat de muziek voor een eerste keer goed aan bij het publiek, dat gewillig ingaat op de uitnodiging om in te vallen met 'Hey, Hey'. Na de pauze komen we al vlug in een stroomversnelling terecht en denderen we van de ene in de andere waterval. De oudgedienden van de Rory Gallagher Band lijken bijlange niet uitgeblust, maar aan decibels ontbreekt het evenmin. Voor sommigen misschien een tikkeltje te lawaaierig. Bovendien had Gerry de volumeknop van zijn basversterker iets te gul in wijzerzin gedraaid, met een steeds wederkerend gedreun tot gevolg. Halfweg het optreden een pauze inlassen heeft zo zijn voordelen, tijdens de tweede set klonk de bas al een stuk beter, weliswaar op het randje af.

Met de 'Mojo' van Muddy neemt de band een kortstondig afscheid van het publiek, het definitieve einde volgt na een mooie finale met 'You Really Got Me', 'Bule Bule'(!) en een rock-'n-roll(-er), waarvoor Dennis zijn podiumstek verlaat en kiest voor een opstap naar de dichtstbijzijnde tafel. Volgende maand kunnen we de oordopjes alvast thuis laten, On The Road gooit het over een andere boeg met Paul Reddick, bijgestaan door 'Miss' Roxanne Potvin. Onze bril echter…

Patrick Lagae

reageer op dit artikel

 

    
      foto's: © Francis Decrocq

      __________________

     
koppelingen:
       
- website On The Road

      - website Nine Below Zero
 





















 

 

 

 

 







 



This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.