|
|
||
|
|
Ahoy, Rotterdam (NL) - van 9 tot 11 juli
De vrijdagavond kent een vrijwel bluesloze programmering. Dit biedt ruimte voor een zoektocht naar alternatieven. Deze verslaglegger met een brede muzikale smaak grijpt deze uitdaging met beide oren aan. De kennismaking met het Nederlands trio Fugimundi is een openbaring. Betoverend dromerige jazz van wereldklasse. Eigenzinnig fenomeen Gill Scott Heron laat verstek gaan. Bange voorgevoelens worden werkelijkheid. Wie zich op deze avond 'soulvernieuwer' mag noemen, is de jonge zelfverzekerde revelatie Ryan Shaw. Met een stem die klinkt als een klok trapt hij af met een zo goed als a-cappella gezongen 'Many Rivers To Cross'. Zijn band is klein: bas, drums, gitaar, maar kwalitatief onberispelijk. Shaw maait zijn publiek het gras voor de voeten weg door zelf de vergelijking met zijn inspirator Sam Cooke te maken. Er volgen prachtvertolkingen van 'Morning, Noon & Night' en 'Working On A Building Of Love'. In de stijl van de klassieke Stax Revue citeert Shaw alle klassieke soulmannen, begeleid door uitzinnig preken en smeken. Daarna krijgt basgitarist 'Tiny' Lindsey het podium voor zich alleen voor een minutenlange virtuoze solo. Mooi, maar de spanning is uit de set en de show zakt in als een te snel afgekoelde soufflé.
De uitgestelde faam van de inmiddels 53-jarige Sharon Jones lijkt het beste wat haar is overkomen. Twee jaar geleden was de met een uitzinnig publiek volgepakte Congo al te klein. Nu stuitert ze uitgelaten over het grote Maaspodium, geruggesteund door de meer dan voortreffelijke tienmansformatie The Dap Kings. Op straat zou je haar achteloos voorbijlopen, van haar looks moet ze het niet hebben. Op het podium ondergaat ze een metamorfose. Aan haar kleding is geen couturier te pas gekomen, dat zie je ook als niet-kenner. Maar ze is gelukkig nog onbedorven door het succes. Waar de Ike en Tina Turner Revue ooit eindigde in sleets formulewerk, staat zij nog aan het begin. Authenticiteit en speelplezier slaan over op haar uitzinnige publiek. Songs van haar recent verschenen album 'I Learned The Hard Way' vormen de ruggengraat van het repertoire. Gaan zien en horen, bij de eerste gelegenheid die zich voordoet!
De zondag op NorthSea kleurt massaal oranje. Hoop op een voor Nederland goede afloop creëert een vreemd soort spanning op dit muziekfestival. De programmering van de avond is zodanig aangepast dat het publiek vanaf half negen op alle beschikbare beeldschermen de finale van het WK kan volgen. Buddy Guy draait ogenschijnlijk bevlogen zijn overbekende set af. Alle bekende nummers en showtoppers zijn erin aanwezig. Het feest der herkenning, of de aanblik van een sleets wordende routine. Daarover zullen meningen verschillen.
Na elven sluiten we af met het optreden van Stevie Wonder, één van de topacts van het festival. Blijmoedig steekt hij ons een hart onder de riem met 'You’re Still A Winner'. Buiten, in de Mississippitent, verzorgen intussen Cuby & The Blizzards een meer dan gedreven optreden, aangevuld met de voor deze gelegenheid uit vier personen bestaande Blizzard Horns. Veel oude bekende nummers krijgen nieuwe arrangementen: Robert Johnsons 'Ramblin ’On My Mind', gedragen door de trombone van Bert Pheiffer is ook hier het hoogtepunt van de set. Op Harry Muskee zit deze avond even weinig sleet als wat we eerder op de avond konden vaststellen bij tenorsaxlegende Sonny Rollins. Toegegeven, de laatste is elf jaar ouder. Cuby Muskee heeft nog een weg te gaan. Zo kende North Sea Jazz dan een historische editie. De verloren voetbalfinale maakte dat de uitverkochte oranje festivalshirts nooit de status van collectors items zullen krijgen. We kijken uit naar een franjeloze 36ste aflevering: 8, 9 en 10 juli 2011. Wees daar bij! Henk Demper
|
foto's: © Bert Lek van boven naar beneden: - Ryan Shaw - Craig Adams - Joe Bonamassa - Sharon Jones - Buddy Guy __________________
|
De
35ste
editie van North Sea Jazz is bij aanvang al historisch: de
temperatuurwaarde loopt gelijk op met de jaargang van het festival, en
de WK-finale werpt een oranje schaduw vooruit. De zondagprogrammering
zal worden aangepast. Op ieder beschikbaar beeldscherm wordt ons eerste
wereldkampioenschap vertoond. Daarvan is een ieder op voorhand
overtuigd...
De
zaterdag opent met de valse profetengospel van 
Het
contrast tussen de bombastische Joe Bonmassa in de megahal Nile en de
bijna verstilde Eric Bibb in een aandachtig volgepakte Darlingzaal kan
niet groter zijn. Waar Bonamassa wil imponeren met veel uiterlijk
vertoon, neemt Bibb je mee op zijn persoonlijke reis door het
traditionele akoestische blueslandschap. Hij is niet alleen een
begenadigd gids-verteller, maar bovenal een inspirerend musicus. Zijn
versies van Taj Mahals 'Now Is The Needed Time' en 'Wayfaring Stranger'
laten een diepe indruk achter bij een intens betrokken en doodstil
luisterend publiek. 
We
sluiten de avond af met de tot kwartet gereduceerde band van Joe Louis
Walker. (De griekse pianist had een virus opgelopen en was de dag voor
North Sea terug naar huis gevlogen). Walker laat veel ruimte voor zijn
tweede gitarist Murali Coryell, de zoon van jazzgitarist Larry Coryell.
Zijn set is verrassend en mondt regelmatig uit in lange improvisaties.
Die klinken echter nooit vervelend routineus. De spanning blijft er bij
band en publiek goed in, al is de podiumbelichting hinderlijk. Het
publiek is verblind en krijgt de indruk aan een derdegraadsverhoor te
worden onderworpen.
Met
Jools Holland en zijn zeer omvangrijke Rhythm & Blues Orchestra gaan we
blijmoedig de WK-finale in. Tijdens deze voetbaldeceptie verzorgen vele
artiesten op de kleinere podia bijna een privéoptreden voor een kleine
groep trouwe aanhangers. Voor beide partijen een unieke en eenmalige
ervaring...