|
|
||
|
|
Het Verenigd Koninkrijk overstelpt hem met lof, maar blootgesteld aan het alles behalve homogene en best wel opmerkzame publiek in Menen, kan hij maar beter alle zeilen bijzetten. Afgezien van een paar futiele haperingen (in casu de draadloze verbinding met zijn gitaarversterker) levert Oli, netjes ingebed in de uitstekende begeleiding van het duo Dring - Inniss, twee sets van elk drie kwartier af. Zijn muziek is voortreffelijk en op het niveau van een doorgewinterde performer. Hij laat weinig of niets aan het toeval over en wil dat men hem ondanks zijn jeugdige leeftijd au serieux neemt. Dat het hem menens is, blijkt ondermeer uit de samenstelling van de ritmesectie met achter het drumstel Simon Dring in combinatie met de opmerkelijke bassist Roger Inniss. Brown huurde laatstgenoemde speciaal in voor deze blitzpassage door Nederland en België, omdat Roland Bacon verplichtingen had in de VS. De oorspronkelijke bassist, Freddy Hollis, verliet eind vorig jaar de groep. Zijn vervanger, Roland Bacon, is de bassist van Carl Gustafsons Blinddog Smokin', met wie Oli op jaarlijkse basis de VS. mag afschuimen.
Of de aanwezigen meebrulden? U mag twee keer raden… Of blues een stille dood sterft? Bijlange niet; een nieuwe generatie maakt zich op om de fakkel in ontvangst te nemen. Volgende maand, op donderdag 18 maart, laat 'On The Road' die met Nine Below Zero vooralsnog in handen van de gevestigde orde. Patrick Lagae
|
foto's: © Francis Decrocq
__________________
|
Het
zat er aan te komen, maar nu is het een feit. 'On The Road' verwijst
onze rokende medemens met onmiddellijke ingang voor het opsteken van een
rokertje naar de gloednieuwe 'smoke port' van het culturele centrum. Met
die, voor velen, onaangename boodschap moest Philippe het publiek
verwelkomen bij de aanvang van het nieuwe seizoen. Een tweede punt van
belang was de programmawijziging voor volgende maand. 'Devilboy' Turner
blijft lekker 'thuis' en het Britse Nine Below Zero zal deze leemte
vullen. En ondertussen kunnen we de lijst 'promising youthful blues
musicians' gezwind aanvullen met de twintigjarige Britse zanger-gitarist
Oli Brown.
Browns
krachtige toonvaste stem geeft hem alle ruimte om heel wat variatie in
zijn nummers in te bouwen. Stille passages ontvlammen in een oogwenk tot
ongeremde uitvallen. Aangevuld met het subtiele gitaargetokkel, met als
uitschieters enkele adembenemende solomomenten, is dit ruimschoots
voldoende om een publiek in te palmen. We kregen ei zo na alle nummers
uit de in 2008 verschenen cd 'Open Road'. Niettemin mochten we in de
loop van de tweede set kennismaken met het fonkelnieuwe album 'Keeping
My Opions Open', onder de vorm van een try-out (een gebruik dat
tegenwoordig nogal 'in' blijkt te zijn). Voor de netjes aangeklede
jongeman weerklonk meermaals een spontaan publieksapplaus, zo ook voor
de twee begeleidende muzikanten na het weggeven van een denderende solo.
Oli stelde zijn kompanen trouwens meermaals aan het publiek voor, wat
volgende ludieke reactie uitlokte bij een aanwezige: 'and who are you?'.
Verder werd het nog even stil in de zaal tijdens een minutenlang durende
'conversatie' tussen Oli's 'handcrafted' Vanquish en de zessnarige bas
van Roger. Het spreekt voor zich dat het publiek naar een bisnummer
hengelde. Het werden er zelfs twee. Brown ving aan met 'Phycho', wat
naadloos overvloeide in 'Black Betty'.