|
|
||
|
|
Ik durf te stellen dat de grenzen van de financiële tegemoetkoming naar een publiek toe hierbij ruimschoots verlegd zijn, zeker als je in beschouwing neemt dat ook de zomereditie gratis wordt aangeboden. Dat dit mogelijkerwijze bij andere organisatoren gefronste wenkbrauwen uitlokt, lijkt me niet denkbeeldig. Tijdens een kort gesprek met de organisator bij de aanvang van de laatste groep, vertrouwde hij me toe dat de opkomst tot tevredenheid stemt en dat het besluit genomen was om volgend jaar de ingeslagen weg verder te zetten. Nochtans zag het er tot de vooravond niet goed uit wat betreft het aantal aanwezigen, het was wachten tot de optredens van Blues Lee en Marino & The Belgian All Stars voor een tweede golf in de aanwas van de publieksstroom, dit was nota bene voorbij de helft van het programma.
Dat Marino Noppe ook thuishoort bij de gevestigde waarden valt niet te betwijfelen. Nogal wat volk keek ernaar uit om hem in Tielt, samen met drie topmuzikanten, aan het werk te zien. Hij kiest zijn podiummomenten zorgvuldig uit en het is bijgevolg niet voor de hand liggend om Marino te strikken voor om het even welk aanbod. Aangedreven door het doeltreffende (ritme)duo Willy 'Wuff' Maes - Rene Stock, verblijdden Marino en Marc 'Tee' Thijs ons op een creatief geïnspireerde anderhalf uur durende set. Dit aanzuigeffect zorgde ervoor dat de wijde ruimte tussen podium en PA alsnog opgevuld raakte door een geboeid luisterend publiek.
De wisselwerking tussen de groep rond Eddy Desmul en Paul Couter kwam zowaar ook dicht in de buurt van een buitengewone sfeersetting op het podium. Het was even wachten op Paul terwijl Ed en zijn Hot Burritos iets voor middernacht het stilaan afnemende publiek opwarmden. Net zoals tijdens het 'outdoor' Patersdreef festival vorige zomer, spinden ze ook nu een beklijvende set aan elkaar. Net zoals de openingsact het meestal moet doen met een karig publiek, zo ook verging het de afsluiter eens de twaalf klokslagen gepasseerd waren.
Op de jaarkalender staat het Patersdreef Indoor festival helemaal bovenaan. De enigszins bevredigende publieksbelangstelling bij deze derde uitgave zal er ongetwijfeld voor zorgen dat dit ook volgend jaar het geval zal zijn. Aan allen die andere verplichtingen hadden: er was nog plaats zat… Patrick Lagae
|
foto's: © Franky Craeymeersch
__________________
|
Met de erg tegenvallende bezoekersaantallen, tijdens de twee eerste
edities, voor de tegenhanger van het drukbezochte zomerse Patersdreef
Festival, kwam het voor de organisatoren er op neer dat ze ofwel een
punt zetten achter dit prille initiatief, ofwel dat ze zich zouden
herbronnen op zoek naar een formule die een breder publiek naar Tielt
zou lokken. Ze kozen voor de tweede optie en kwamen op de proppen met
een exclusief Belgische affiche, bestaande uit niet minder dan zes
groepen. Goed voor een namiddag, avond en stuk van de nacht gratis te
bekijken en beluisteren muziek.
Blues Lee
klinkt nog steeds even fris en solide, zelfs in een licht aangepaste
bezetting. Met regelmatige tempo- en stijlwissels lukt het hen om wat
volk richting podium te lokken, maar toch niet in die mate om de groep
tevreden te stellen. Ze nemen het sportief op en werken een
voortreffelijke set af, met een overdosis aan enthousiasme, zoals we het
gewoon zijn van deze vaste waarde in het Belgische blueslandschap.
Natuurlijk speelde Marino hier een thuiswedstrijd, maar wel
eentje die hij met grandeur binnenhaalde. Zelf zal hij het niet met
zoveel woorden willen gezegd hebben, maar mij baserend op de veelvuldige
felicitaties die hij achteraf mocht in ontvangst nemen, meen ik het wel
bij het rechte eind te hebben. Twee minuten aan één stuk met hem praten
bleek onhaalbaar, het was een continu aan en af geloop voor een
schouderklopje, een foto en dies meer. Marino plant nog enkele optredens
met deze bezetting, een aanrader voor ieder die zich kan vinden in
authentiek gebrachte blues- en rootsnummers.
Ornamental
Virus en Spooneye, twee groepen uit de omgeving van Tielt, waren de
openers van het derde indoor festival. Deze jeugdige muzikanten moesten
het redden met een schaars aanwezig publiek, voornamelijk bestaande uit
leeftijdsgenoten. Ornamental Virus kwam goed op dreef met zijn
progressieve instrumentale (hard)rock, maar moest tijdens het derde
nummer de handdoek in de ring gooien omwille van een pijnlijke pols bij
de gitarist. Ook jong en gedreven was het viertal van Spooneye, die
halfweg hun 'Belrockset' bewezen over voldoende improvisatoire
eigenschappen te beschikken toen de bassist uitviel wegens een defecte
gitaar. Peter Arnout, frontman van Melnik, droeg het optreden op aan
Anita, de begin januari overleden uitbaatster van het Kavijakskaffee en
onvoorwaardelijke fan van deze band. Als laatste van het niet-blues
getinte luik van dit festival kampten ook zij met een ondermaatse
belangstelling voor hun set die in het licht stond van de pas
uitgebrachte cd 'Melnik City'. Dat Peter gemakkelijk wordt vergeleken
met Neil Young heeft uiteraard alles te maken met zijn stemtimbre, maar
verder gaat deze vergelijking niet. Hun repertoire omvat zelfgeschreven,
goed onderbouwde poppy nummers, die vast een breed publiek zullen
aanspreken. Het was duidelijk dat de aanwezigen in Tielt daar vooralsnog
niet bij horen. Maar als waardeoordeel heeft dit generlei betekenis,
deze groep maakt best goede muziek.