Ze is geboren op 13 mei 1976, en dat maakt haar 34 jaar jong. Niet dat het er veel toe doet, maar vooraleer de Servische Ana Popovic haar concert in de Banana Peel aanvatte, hoorden we in het geroezemoes van de nokvol lopende club veel speculaties over haar leeftijd. Uitlatingen, variërend van 'ferm keun' tot 'goed bewaard' vergezelden die. In de stoere mannenwereld, die de blues soms wel eens is, zijn dergelijke 'non-subjects' tot cliché's verworden, als men het over Ana Popovic heeft. Maar eens ze het Bananapodium had bestegen, verzakten die cliché's gelukkig tot ver onder het niveau van de grenzeloze bewondering voor haar capaciteiten als gitariste en entertainer...

De Nederlandse bassist Ron Jonker dwong van meetaf aan respect voor Ana af. Toen hij haar aankondigde, strooide hij gretig met superlatieven. “W.C Handy Award nominated in the USA” was het meest ontzagwekkende. Enkele seconden later wisten we het al: hier stond een volleerd entertainer, een overtuigend 'bandleader', een meesterlijke gitariste en een zangeres die haar stem optimaal heeft leren gebruiken. Ana Popovic heeft tegenwoordig een platendeal met Eclecto Groove Records (een dochtermaatschappij van Delta Groove Records), ze toert vrij regelmatig in de States en ze staat tussen de allergrootsten op de befaamde Blues Cruises van Roger Nabor. Het lijkt ons allemaal volkomen terecht!

Bloedheet was het in de Ruiseleedse juke joint. Het kon Ana niet deren. Ze bleef er twee lange sets voluit voor gaan, ook al gutste haar zweet letterlijk in baantjes over haar gitaar. Tussen haar blues, bluesrock, jazz en soul door, snakte ze regelmatig zowel naar haar handdoek als naar adem. Ondertussen gingen klassenbakken Ron Jonker (zelf genomineerd voor een Dutch Blues Music Award als beste Nederlandse bassist) en de Italiaanse toetsentovenaar Michele Papadia compleet loos. En wat er ook gebeurde, de Zuid-Franse drummer Stéphane Avellaneda bleef grijzend onverstoorbaar klokvast.

Deze band zat als gegoten. Miss Popovic had haar jongens stevig in het gareel. Hoogtepunten? Zeer zeker het temerig zalvende 'Hungry' uit het album 'Still Making History'. Ook haar gitaristisch eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan en Ronnie Earl. Ana noemde beiden 'haar maar ook onze gitaarhelden' en niemand in het publiek pruttelde tegen. We stonden erbij en gaapten ernaar; de vingervlugge virtuoze Ana is een magistrale gitariste geworden! Ongeloof was er ook toen bassist Ron Jonker een minutenlange solo speelde, waarin hij alle klassiekers uit de rockgeschiedenis even liet opdraven, alvorens zijn collega-muzikanten weer tot de orde van de dag, zijnde de song 'Change My Mind' te roepen. En tot slot onthielden we nog Big Mama Thorntons 'You Don't Move Me', door Ana in een loepzuivere Popoviciaanse versie getransformeerd...

Voor wie Ana in huis wil halen (sorry Mark, dit bedoelen we niet letterlijk), kunnen we de nieuwe dvd 'An Evening At Trasimeno Lake' aanbevelen. Een stralende Ana en een vijfduizendkoppig publiek in een Italiaans middeleeuws kasteel vormen het decor. Maar uiteraard zullen we dit avondje Banana Peel ook niet gauw vergeten!

Franky Bruneel