|
|
||
|
|
Café Crossroad, Olen - 28 maart 2010
Wij dus naar de Olense Crossroad die
zondag in de vooravond, waar Blue Cover, een Belgisch-Nederlands
viertal, de weg mocht effenen voor hoofdact Primer. We kennen de man en
zagen hem al een aantal malen aan het werk en we moeten toegeven: de
65-jarige gitaarvirtuoos (tevens vader van een dochter van 3) is nog
steeds alive and kicking! Primer, die op zijn achttiende vanuit Mississippi naar Chicago trok en er de stiel leerde, maakte
indruk. Ook bij het jongere volkje.
Dat Primer en zijn prima ingespeelde
band de slide hanteert als geen ander, was vrij vlug duidelijk in deze
vrij afwisselende set waarin het ene hoogtepunt het andere opvolgde. De
groep pakte ook uit met een aantal funky nummers zoals 'You Love Me How I
Love You' en 'The Woman That I'm Loving', dat overigens bijzonder
gesmaakt werd door het publiek, dat nog even had willen doorgaan, maar
de groep moest even naar adem snakken na een uur durende eerste set, die
veel energie eiste. Maar de niet meer zo jonge begeleidingsband (The Real Deal Band) liet het niet aan hun hart komen met de olijk aan zijn
pijp zuigende drummer Vernon Rodgers, de statische, maar prima bassist
Michael Morrison en de nog minder bewegende, maar erg degelijke
harmonicaspeler Mervyn Hinds.
Sis Van Hoof
|
foto's: © Sis Van Hoof __________________
|
Chicagoblues, we houden er wel van. Het doet ons wat mijmeren naar de
jaren zeventig, tachtig waar destijds de Turnhoutse Warande dé
bluestempel was en heel wat grootmeesters de revue passeerden tijdens
het jaarlijkse Chicago Blues Festival. We keken dan ook uit naar de
komst van John Primer en zijn Amerikaanse band in de Antwerpse Kempen.
De Crossroads in Olen was 'the place to be' voor de komst van deze
originele Chicagobluesadept. Het was zijn laatste stop in Belgenland
nadat hij eerst nog te gast was in de Banana Peel en tussendoor nog een
aantal gigs in Nederland afwerkte.
De drie muzikanten van The Real Deal Band zagen er ontspannen uit,
evenals frontman Primer, die een beetje schuchter begon, maar gaandeweg
de toeschouwers uit zijn hand liet eten. De eerste set kwam een beetje
rustig op gang, maar de lichte schuchterheid van de gewezen sideman van
Willy Dixon (zes maanden) , Muddy Waters (4 jaar) en Magic Slim & The
Teardrops (14 jaar) verdween na het derde nummer als sneeuw voor de zon.
Hij speelde flarden van zijn recente cd 'All Original'
(verschenen op zijn eigen label Blues House Productions) met – jawel –
allemaal eigen nummers. Hij speelde in die eerste (schitterende) set
vooral eigen werk, maar voegde ook af en toe een cover aan zijn setlist
toe. Vooral het prachtige 'Black Night' (origineel van Charles
Brown) - bij de bluesliefhebbers bekend van ondermeer Buddy Guy en Rod
Piazza - maakte indruk. Verder onthouden we nog 'Keep On Loving The
Blues' en het pakkende 'Add A
Little Touch' van de nieuwe cd.
Set twee bracht veel sfeer en ook heel wat interactie met het publiek en
dat had te maken met het feit dat de slidegrootmeester de ene bekende
cover na de andere uit de mouw schudde. Uiteraard mocht 'I'm Your Hoochy
Coochy Man' niet ontbreken en ook 'Mannish Boy' van grootmeester Muddy
Waters passeerde de revue. Het zorgde voor een leuke ambiance in de goed
volgelopen Crossroad. 'Stand By Me', bekend van ondermeer Wille Deville, was een beetje de vreemde eend in de bijt, maar het nummer werd
enthousiast meegekeeld. 'Sweet Home Chicago' kon er ook nog wel bij.
Het publiek kreeg er niet genoeg van en wilde meer dan één toegift. Ze
kregen het ook. Afgesloten werd er met 'Got My Mojo Working', ook al een
nummer van zijn gewezen meester Muddy Waters.