|
|
||
|
|
Ondanks de minder gunstige omstandigheden zat het optreden van Reddick best snor. In 2001 manoeuvreerde hij zich in de belangstelling met knap werk onder de naam 'Rattlebag', wat zich herhaalde bij de release van het recentere 'Sugarbird' (2008). Reddick boeide van begin tot einde met zijn ongepolijste stem, die de luisteraar meteen intrigeert. De harmonicariffs lieten evenmin veel aan de verbeelding over, hij bespeelde het instrument net zoals hij zijn teksten vertolkte, bespijkerd met emoties en doordrongen van kleurrijke metaforen. De interactie met Guitar Ray en zijn Gamblers verliep alsnog niet optimaal, maar Reddick zorgde er elegant maar kordaat voor dat dit niet storend zou worden. Naarmate het optreden vorderde, merkte je dat de 'stille' afspraakjes in aantal afnamen en ze steeds beter op elkaar ingespeeld raakten. Een beloftevolle evolutie voor de volgende concerten.
Voorafgaand aan dit concert waren er in de bibliotheek een selectie concertfoto's van 'huisfotograaf' Francis Decrocq te bezichtigen. Prachtfoto's die je even laten mijmeren over de vele mooie bluesavonden in de cafetaria van het cc de Steiger. Volgende maand staat Ray Schinnery op het podium van het prestigieuze Spring Blues festival in Ecaussinnes, maar op donderdag 20 mei 2010 is hij ook te gast bij 'On The Road'. Voorafgaand aan dit optreden komt de organisatie op de proppen met het programma voor het komende najaar. Inderdaad, er zijn nog zekerheden… Patrick Lagae
|
foto's: © Francis Decrocq __________________
|
Op
de derde concertavond van het voorjaar 2010, we schrijven donderdag 22
april, zette 'On The Road' twee Canadese muzikanten in de kijker. Bijna
gooide het vleugellamme vliegverkeer roet in het eten, de aankomst van
Paul Reddick had veel weg van een 'just in time' levering. Na een lange
reisdag, inclusief een niet onbelangrijk slaapdeficit, restte er
nauwelijks tijd voor een kennismaking met de Italiaanse
begeleidingsgroep onder de leiding van Guitar Ray. Voor Roxanne Potvin
verliep de dag minder hectisch, zij was een dag eerder overgevlogen uit
Canada.
Het
publiek uitte zijn tevredenheid aan de hand van een oorverdovend
applaus, goed voor een portie verse energie bij Reddick, die het pas
voor bekeken hield na een vierde bisnummer. Roxanne, die het gedeelte
voor de pauze had ingevuld, kwam bij het afsluitende nummer met plezier
meegenieten van de uitgelaten sfeer. Het ontbrak deze jonge vrouwelijke
singer-songwriter echter nog aan de nodige podiumervaring om het publiek
op sleeptouw te nemen. Haar mooie stem ging deels verloren in het
achtergrondlawaai, maar miste bij momenten ook voldoende kracht. En ook
zij moest wennen aan haar rol in het sturen van de begeleidingsgroep;
dit verliep minder vlot vergeleken met de meer ervaren Reddick. 'Let's
Have A Party' kon het feestgevoel niet opwekken wegens een gemis aan
uitbundigheid, maar haar interpretatie van 'Come On' was wel een schot
in de roos. Na een tweede Chuck Berry-cover, 'Reelin' And Rockin'', kon
Bennie omschakelen op pauzemuziek.