|
|
||
|
|
Als tiener verdiepte Josh Peyton zich in de rock- en bluesplatencollectie van zijn vader. Maar de vonk sloeg pas echt over wanneer een vriend hem platen toestopte van Muddy Waters, Bukka White en B.B. King. Toch was het Charlie Patton die hem ertoe aanzette een gitaar onder de arm te nemen, want hij wou zich de 'fingerpicking' speelwijze eigen maken. Een beperking aan de linkerhand besliste daar toen anders over. Een operatie in een gespecialiseerde kliniek in Indiana bracht meer dan soelaas. Na de de ingreep stelde hij vast dat hij meer dan vlotjes over de hals van de gitaar kon bewegen. In die mate dat hij zich een unieke speelwijze toemat. Waarvan een demonstratie tijdens het optreden in de 4AD, toen hij, bij wijze van voorbeeld, de Yankee Doodle versmolt met een dixiedeuntje.
De 4AD mag prat gaan op deze première voor België, want dit familiale trio klonk niet enkel authentiek, ze brachten op een originele wijze hillbillymuziek aan de oever van de Ijzer. Hun muziek wordt omschreven als Robert Johnson 'op crack', voor mij mag dit vervangen worden door 'op speed', high speed wel te verstaan. De 29-jarige 'Kentucky Colonel' gebruikt geen elektronische snufjes, noch tijdens de optredens, noch bij de opname van zijn platen, dus ook niet op het onlangs uitgebrachte: 'The Wages'. Patrick Lagae
|
foto's: © Bobtje Blues ___________________________
|
Dat
er binnen het clubcircuit ook plaats is voor roots- en bluesgerelateerde
muziek juichen we niet enkel toe, in de mate van het mogelijke zorgen we
door onze aanwezigheid graag voor een extra briesje om deze evolutie van
een gunstige wind te voorzien. Vandaar ons bezoek aan de 4AD te
Diksmuide om er het allereerste optreden van The Rev. Peyton's Big Damn
Band in België op te luisteren. Dit in het bijzijn van een honderdtal
aanwezigen, waarvan ik eerlijkheidshalve een flink deel moet relateren
aan de West-Vlaamse 'support act' Westerbergs & Heavy Hearts.
Het
was fascinerend om te zien hoe losjes hij met zes snaren jongleerde, en
dit op een vervanggitaar, want zijn akoestische Gibson 1929-reproductie
was vlak voor de aanvang van de Europese tournee stuk gegaan. Zijn
echtgenote, die hij nota bene leerde kennen toe hij revalideerde van
zijn handoperatie, kon dan weer aardig uit de voeten met het wasbord.
Geen lepels, maar zwarte handschoenen met blinkende spijkers laveerden
speels heen en weer over het metalen frame dat 'Washboard' Breezy Peyton
voor haar weelderige boezem etaleerde. Neef Aaron 'Cuz' Persinger
ratelde onverdroten een aaneenrijging van galopperende tempo's op een
minimalistisch drumstel; bestaande uit één snare, één floor tom, een
basdrum en een rijk assortiment aan cimbalen.
U
merkt het al, de Big Damn Band staat voor entertainment, gericht op een
publiek dat de danspasjes verkiest boven het luisterende oor. En toch,
Josh gaat er prat op dat al zijn nummers uit het leven gegrepen zijn,
dus eigenlijk wel het beluisteren waard, maar gezien de snelheid waarmee
het vooruit gaat, meestal niet te volgen op tekstueel vlak. Gelukkig
brachten de bindteksten enig soelaas, de Rev. maakte van de
gitaarwissels dankbaar gebruik om één en ander te verduidelijken over
wat ging volgen.