Ruby Dee & The Snakehandlers Hotel 'Bij
Ford', Genk - 2 mei 2010
Na
het weekendje 'Rockin' Around Turnhout' van enkele weken geleden, waar
Amerikaanse 'rootsgenres' als rock-'n-roll, rockabilly en country ons
aangenaam verrasten, leek het optreden van de Texaanse Ruby Dee & The
Snakehandlers een leuk verlengde van dat paasweekend. De regen viel met
bakken toen wij onze wagen die bewuste zondag rond 17 u. richting Genk
stuurden. Soms stond de weg volledig blank, wat het risico voor
aquaplaning erg reëel maakte. Dat het echter de moeite zou zijn om dit
hondenweer te trotseren, wisten wij toen nog niet, tot...
Klokslag 18.15 u een in een countrykleedje, met daarover een
westernshirt en westernboots gestoken Ruby Dee het podium in de hoek van
het café beklom. In haar kielzog volgden rockabillyadepten The
Snakehandlers. Met de staande lamp als decor had het podium iets
huiselijks, zodat het leek alsof je een concert in je eigen living
aangeboden kreeg. Een intiem sfeertje om van te snoepen! Blijkbaar is
een muzikale ontdekkingstocht echter niet aan iedereen besteed, want het
publiek kwam maar met mondjesmaat binnen. Dat de afwezigen maar weer
eens het spreekwoordelijke ongelijk hadden, zou al spoedig blijken.
Aanvankelijk
leek het erop dat de band moeilijk op gang kwam, maar toen de van
energie overlopende Ruby Dee na enkele songs op kruissnelheid zat, was
er geen houden aan. Ruby heeft een heldere stem, waarin af en toe die
aan country eigen zijnde knik, voor de nodige emotie zorgde. De meeste
nummers zijn van haar hand en kunnen makkelijk wedijveren met de
klassiekers van het genre. En toch zouden klassiekers de temperatuur pas
goed doen oplopen!Toen Ruby op een gegeven moment een stapje opzij zette
en de microfoon doorschoof naar de man aan de double bass, zette die
onmiddellijk een ijzersterk 'Tear It Up' neer, met een vindingrijke 'twang'
gitaarsolo van Jorge Harada. Daarna was het weer de beurt aan Ruby die
onze oren opende met een eigen nummer, waarin ze maar liefst enkele
strofen van 'Ca Plane Pour Moi' van onze eigenste Plastic Bertrand had
verwerkt. Herkenbaarheid alom, maar ondertussen was het hoogtijd voor
een pauze. Daarvan maakten wij gebruik om een korte babbel te slaan met
een vriendelijke en charmante Ruby Dee. "Ik kom eigenlijk uit de country
en de gasten zijn ware rockabillyfanaten", vertelde ze. "Aanvankelijk
hielden wij de genres gescheiden, maar na verloop van tijd mixten wij
beiden en onze songs werden er alleen maar beter door." Toen wij haar
confronteerden met ons Turnhoutse weekend, antwoordde ze fier dat Ruby
Dee & The Snakehandlers daar reeds 4 jaar geleden op de affiche stonden.
Gitarist
Jorge ontpopte zich ondertussen tot een ware 'guitar professor'. Aan
enkele geïnteresseerden uit het publiek deed hij haarfijn uit de doeken,
hoe hij zijn Fender Tele ombouwde om dat heerlijke twanggeluid uit zijn
Fender Reverb amp te krijgen. De andere bandleden riepen hem ter orde om
de tweede set te kunnen starten. En die tweede set begon stevig met een
eigenzinnige, aanstekelijke uptempoversie van Roger Millers 'King Of The
Road'. Nog een hoogtepunt was de door het publiek fel gesmaakte rockende
medley van 'Route 66', 'Mistery Train', 'My Baby Left Me', 'That's
Allright Mama' en 'Folsom Prison', waarbij de geluidsman prompt het
podium opstapte en de vocalen van deze Cash-song, tot verbazing van de
band, voor zijn rekening nam. Terwijl de vensters er hoe langer hoe meer
'steamy' uitzagen, trakteerde deze ambianceband ons nog op enkele
bisnummers, waarna het hoogtijd was om in te laden want andere gigs in
België, Nederland, Duitsland en Denemarken stonden nog op het programma.
Hopelijk halen de afwezigen van vanavond daar alsnog hun gelijk!
Na
het weekendje 'Rockin' Around Turnhout' van enkele weken geleden, waar
Amerikaanse 'rootsgenres' als rock-'n-roll, rockabilly en country ons
aangenaam verrasten, leek het optreden van de Texaanse Ruby Dee & The
Snakehandlers een leuk verlengde van dat paasweekend. De regen viel met
bakken toen wij onze wagen die bewuste zondag rond 17 u. richting Genk
stuurden. Soms stond de weg volledig blank, wat het risico voor
aquaplaning erg reëel maakte. Dat het echter de moeite zou zijn om dit
hondenweer te trotseren, wisten wij toen nog niet, tot... 
Aanvankelijk
leek het erop dat de band moeilijk op gang kwam, maar toen de van
energie overlopende Ruby Dee na enkele songs op kruissnelheid zat, was
er geen houden aan. Ruby heeft een heldere stem, waarin af en toe die
aan country eigen zijnde knik, voor de nodige emotie zorgde. De meeste
nummers zijn van haar hand en kunnen makkelijk wedijveren met de
klassiekers van het genre. En toch zouden klassiekers de temperatuur pas
goed doen oplopen!Toen Ruby op een gegeven moment een stapje opzij zette
en de microfoon doorschoof naar de man aan de double bass, zette die
onmiddellijk een ijzersterk 'Tear It Up' neer, met een vindingrijke 'twang'
gitaarsolo van Jorge Harada. Daarna was het weer de beurt aan Ruby die
onze oren opende met een eigen nummer, waarin ze maar liefst enkele
strofen van 'Ca Plane Pour Moi' van onze eigenste Plastic Bertrand had
verwerkt. Herkenbaarheid alom, maar ondertussen was het hoogtijd voor
een pauze. Daarvan maakten wij gebruik om een korte babbel te slaan met
een vriendelijke en charmante Ruby Dee. "Ik kom eigenlijk uit de country
en de gasten zijn ware rockabillyfanaten", vertelde ze. "Aanvankelijk
hielden wij de genres gescheiden, maar na verloop van tijd mixten wij
beiden en onze songs werden er alleen maar beter door." Toen wij haar
confronteerden met ons Turnhoutse weekend, antwoordde ze fier dat Ruby
Dee & The Snakehandlers daar reeds 4 jaar geleden op de affiche stonden.
Gitarist
Jorge ontpopte zich ondertussen tot een ware 'guitar professor'. Aan
enkele geïnteresseerden uit het publiek deed hij haarfijn uit de doeken,
hoe hij zijn Fender Tele ombouwde om dat heerlijke twanggeluid uit zijn
Fender Reverb amp te krijgen. De andere bandleden riepen hem ter orde om
de tweede set te kunnen starten. En die tweede set begon stevig met een
eigenzinnige, aanstekelijke uptempoversie van Roger Millers 'King Of The
Road'. Nog een hoogtepunt was de door het publiek fel gesmaakte rockende
medley van 'Route 66', 'Mistery Train', 'My Baby Left Me', 'That's
Allright Mama' en 'Folsom Prison', waarbij de geluidsman prompt het
podium opstapte en de vocalen van deze Cash-song, tot verbazing van de
band, voor zijn rekening nam. Terwijl de vensters er hoe langer hoe meer
'steamy' uitzagen, trakteerde deze ambianceband ons nog op enkele
bisnummers, waarna het hoogtijd was om in te laden want andere gigs in
België, Nederland, Duitsland en Denemarken stonden nog op het programma.
Hopelijk halen de afwezigen van vanavond daar alsnog hun gelijk!