|
|
||
|
|
Volgende afspraak op donderdag 17 juni 2010, meteen het laatste concert voor de zomerpauze. Met Hokie Joint (UK) maken we de brug met de opener (Dave Specter & The Bluebirds feat. Sharon Lewis) van de najaarsconcertreeks, waarvoor je vanaf zaterdag 19 juni 2010 om 9 uur één van de 220 pasjes kan bemachtigen. Wedden dat ze, naar goede gewoonte, in een (kuise) wip de deur uit zijn?
|
foto's: © Francis Decrocq
__________________
|
Afgelopen
zaterdag stond hij als tweede in de rij in de vroege namiddag op het
podium van het Spring Blues festival, waar hij zich liet opmerken als
een zachtaardige en veelzijdige muzikant. Dat het daar moest duren tot
bij het bisnummer vooraleer zijn gitaar met een goed werkende (Fender)versterker
werd verbonden, liet hij stoïcijns kalm aan zich voorbij gaan. Voor het
optreden te Menen volstond een veel kleinere en bovendien goed werkende
versterker. Maar nu was het zijn gitaar die (warmte?)kuren bleek te
hebben. Het bijstemmen ervan leek wel een constante over de gehele duur
van het concert, maar dan wel zonder enige negatieve invloed, want deze
handeling voerde hij letterlijk en figuurlijk spelenderwijs uit.
Met
het Franse duo Pascal 'Jr' Delmas – Abdell 'B. Bop' Bouyousfi,
respectievelijk drummer en (contra)bassist, als ruggensteun, putte
Schinnery op zijn minst twee dozijn nummers uit zijn repertoire. Vooral
smaakvol ingeklede nummers met een rijk mengsel aan honingzoete soul en
rustig kabbelende blues, beperkt tot de essentie van de inhoud en
ontdaan van alle bijkomstigheden. Geen ellenlange solo's dus. Spek naar
de bek voor de aandachtige, ontvankelijke luisteraar, maar evengoed al
gauw als vervelend ervaren door anderen. Vandaar het hemelsbrede
onderscheid tussen de sfeer rondom het podium en deze in de omgeving van
de bar. Schinnery is bovendien niet de man van de vele woorden (zijn
begroeting kon je uit het eerste nummer filteren: "very glad to
see yo' all here, thank you for comin' out, we gonna have some fun"),
de bindteksten waren te herleiden tot een paar schaarse dankwoordjes, de
uitnodiging om te applaudisseren voor zijn gitaar en zijn uitgesproken
appreciatie voor de begeleidende muzikanten.
Tijdens
de pauze verduidelijkte hij deze positieve noot, wanneer hij me liet
verstaan dat beide muzikanten hem bijzonder goed lagen en dat ze hem
gevoelsmatig feilloos aanvoelden. Een niet onbelangrijk statement van
een ervaren muzikant, die in zijn thuisstad (New York) nagenoeg
wekelijks op het podium staat van de Terra Blues club in Greenwich
Village. Van een 71 jarige kan je bezwaarlijk verwachten dat hij als een
wildeman tekeer gaat, toch laat Ray Schinnery een vitale indruk na. Zijn
traktement was de inzet voor een sfeervol optreden voor het luisterende
oor, wars van opgepepte uitbundigheid, maar vervuld van sierlijke
eenvoud.