|
(Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival
Varenwinkel (Herselt) - 27 en 28 augustus 2010
Een paar jaar geleden wilde de organisatie van
(Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival de boeken dichtdoen, maar nieuw
bloed (figuurlijk eh!) diende zich aan, een groot blik vernieuwde
energie werd opengetrokken,
de kar kreeg een grondige smeerbeurt en (Ge)Varenwinkel kon weer verder
trekken tot grote tevredenheid van de aanzienlijk grote massa fans. En
zoals het ondertussen een goede gewoonte is, had (Ge)Varenwinkel ook
dit jaar weer twee podia voorzien, een 'main stage' en een 'Rootstown
podium'. Het is natuurlijk altijd wel een beetje heen-en-weer geloop,
maar je weet dan ook weer wat te doen tijdens de ombouwpauzes.
vrijdag
Voor vrijdag
waren The Blues Conspiracy, Omar &The Howlers, Big Pete Pearson &The
Gamblers en The Wildcards uitgenodigd. Allemaal oude bekenden eigenlijk,
op Big Pete Pearson na, want ik zag hem tijdens zijn passage door
Ecaussinnes en Zottegem, vorig jaar, niet aan het werk. Pete zou de
koning van de bluesballades zijn, maar dat blijkt niet écht want de
goede man begint zijn set met een reeks klassieke uptempo blues- en
soulnummers. De ballades, waarvoor hij dus bekend zou zijn, komen er
wel, maar toch in beperkte mate.
Big Pete
brengt een redelijk... goede show, maar
het
enthousiasme bij het kennerspubliek blijft toch een beetje onder de
verwachtingen.
Dat
enthousiasme had Omar Dykes (& The Howlers) eerder op de avond wél
losgeweekt. Omar komt uit Texas en dan weten we het zo wel een beetje.
Vettige shuffles, tegen rock aanleunende powerblues en toch ook wel
meeslepende ballades worden ons deel. Omar - zijn stem dan -
kraakt een beetje, maar dat blijkt niet écht storend. We hebben Omar al
goed en… euh… minder goed meegemaakt. Wel, dit was één van zijn mindere
shows. Degelijk, dat wel, maar niet verrassend. Ook niet verrassend of
super, maar best wel genietbaar, was de gig van 'de mannen van de
Blaaberg', de local heroes, The Blues Conspiracy, die de feestelijkheden
eerder op de avond mochten openen. Een iets luidere show, maar nog net
binnen de lijntjes, en een geslaagde mix van eigen nummers, jawel, en
klassiekers. Zanger Nico klinkt soms een beetje als John Fogerty, en dat
zegt toch ook al iets.
In de kleine
Rootstowntent kregen The Wildcards twee keer veertig minuten de tijd om,
onder andere, hun nieuwe, nu ja, cd 'When The Moon Shines Bright'
uitvoerig te promoten. Prima, aanstekelijke show met een charismatische,
en strak acterende Vince Lee (zang en gitaar).
zaterdag
Wie
er op zaterdag niet bij was, heeft een paar straffe acts gemist. De
shows van Watermelon Slim & The Workers en Rick Estrin & The Nightcats
waren gewoon 'top'. Watermelon Slim 'live' meemaken is een heel aparte
belevenis. Slim is geen gewoon zanger-gitarist, Slim is een 'full body
entertainer' die zijn publiek van de eerste tot de laatste seconde boeit
met een intense show. Slim is ook, misschien wel in de eerste plaats,
een verteller. Soms schitterende, maar altijd boeiende, ernstige en
veelal leuke, teksten 'wrapped' in blues- en countryakkoorden. Slim is
niet écht geniaal op gitaar en harp, maar voor hem zijn dat dan ook maar
instrumenten om zijn boodschap bij zijn publiek te krijgen. Klasse!
Ook klasse,
de set van Rick Estrin en band. Niet gemakkelijk om na Watermelon Slim
het publiek opnieuw 'geboeid' te krijgen, maar Rick slaagt daar met brio
in. Het is een broeierige, naar-de-keel-grijpende set met, uiteraard,
virtuoze harp en zang.
Het
is écht geen godsgeschenk om na de wervelende doortocht van Rick Estrin
& The Nightcats het podium op te moeten, maar dat was nu eenmaal het lot
van Shakura S'Aida & Meena, twee dames die in de Bluescaravan van Ruf
opereren, de headliners van zaterdag. Meena, van Oostenrijkse origine,
doet het met bluesklassiekers en vergrijpt zich terloops even aan 'I'd
Rather Go Blind'. Zonde! De verrukkelijk ogende en vocaal imponerende
Shakura S'Aida speelt al haar troeven uit (en dat zijn er nogal wat).
Het is alleen spijtig dat zij het nodig vindt om aan het einde van de
set over te schakelen naar een wat zielloze discobeat.
Eerder op de
dag hadden we ook nog af te rekenen met Ganashake, een trio beginnende
(inlandse) jonge wolven met een stevige, naar bluesrock neigende set. De
heren maken het zichzelf niet écht gemakkelijk met soms nogal
ingewikkelde nummers. Verdienstelijk en vrij professioneel, maar 'less
is more' jongens. En o ja, Stevie Ray Vaughan is nooit ver uit de buurt.
En we zouden
het nog bijna vergeten, maar ook de Belgian Blues Legends (wie? wat?)
waren van de partij. Wat we ons daarbij mochten voorstellen? Marino
Noppe, 'Wuff' Maes, Big Dave, René Stock en de zoon van Elmore D (?)
fungeren als 'legends'. We hadden ook Marc 'TEE' Thijs verwacht, maar
die wist ons op Duvelblues al te vertellen dat dit eigenlijk niet zijn
project was (sic).
Meanwhile
in de Rootstowntent: Men Of Considerable Taste (NL) en The Saddle Tramps
(USA). De Men Of Considerable Taste (de band rond Big Pete vd Pluym)
spelen twee vrij korte, maar toch wel degelijke bluessets. The Saddle
Tramps, een zootje ongeregeld uit de US of A zetten al dadelijk de trend
met 'My Dick Is Too Big'! Texas rock-'n-roll, surf, punkrock … leuk voor
wie ervan houdt.
Voilà, de dertiende editie van (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival
zit er weer op. Een editie met schitterende, een paar iets minder
geweldige, en toch ook een paar
tegenvallende acts. Maar al bij al een leuke, boeiende en redelijk
bijblijvende editie. Op naar nummer veertien zouden wij heel erg
clichématig durven zeggen.
Jean
Bervoets
reageer op dit artikel
|
foto's:
vrijdag: © Michel Verlinden
van boven naar onder:
- Big Pete Pearson
- Omar Dykes
zaterdag: © Philip Verhaege
van boven naar onder:
- Watermelon Slim
- Shakura S'Aida
- Marino Noppe
___________________________
koppelingen: -
site (Ge)Varenwinkel Fest.
-
site Big Pete Pearson
-
site Omar & The
Howlers
-
site
The Blues Conspiracy
-
site The Wildcards
-
site Watermelon
Slim
- site Rick Estrin
-
site Shakura S'Aida
-
MySpace Meena
-
MySpace MOCT
-
MySpace Ganashake
-
site The Saddle
Tramps
|