|
|
||
|
|
Een boek over de blues… Dat wordt in ons taalgebied niet alle dagen geschreven. Dat er nood is aan zo'n werk lijdt voor ons geen twijfel. Auteur Johan Op de Beeck wist nog te melden dat hij een vrij recente voorganger heeft, maar de naam van die schrijver is ons ontgaan. Moderator Roel Van Bambost ging al terug tot het legendarische 'Blues Lexicon' van Karel Bogaert, een boek dat ook ons jarenlang heeft bevrucht, net zoals de muziek van Karel in de vroege jaren zeventig dat deed. Ben Crabbé vermeldde kort geleden (tijdens 'Blokken' nota bene!) het indertijd spraakmakende 'Long Live The Sliced Ham', het meest gelaagde opus van Kandahar, de formatie van Bogaert.
Dezelfde vlotheid, scherpzinnigheid en zin voor humor die hem in de praatstoel bij Roel kenmerkt, vind je terug in 'Blues'. Een ideale gesprekspartner overigens, die Roel: hij was één van de allereersten om hier in Banana Peel op te treden, in 1967, samen met Miek en met Roland Van Campenhout. Roland sloot zich dikwijls bij het duo aan en Roel, zelf goed van de tongriem gesneden, zoals we weten uit zijn filmrubrieken, vertelde deze avond hoe het kwam dat Roland (op het eigenste ogenblik op de Radio Eén Sessies in Brussel als gast van 'den admiraal', Tom 'Admiral Freebee' Van Laere) bij Miek en Roel kwam. De heer Van Campenhout dacht dat Miek de… zus was van Roel! Heel veel schoon volk verzameld daar in de Banana Peel, dat zo lang 'jazz and blues club' in het blazoen had, gevestigd in het anders zo stille Ruiselede. De Banana Peel verspreidt al 45 jaar de goede naam van de blues en verwierf al vrij snel het wereldwijd erkende cachet van home of the blues. Behalve een vloot fotografen ook lieden die je niet zo vaak in de BP ziet, al hebben ze dan wel met de blues te maken. Ze namen de plaats in van hen die niet vermoedden wat een vuurwerk de afterparty zou geven. We denken aan onze Franstalige, meest Franse vrienden die de BP, ook in Noord-Frankrijk een huis van vertrouwen, steevast bevolken op maandag. Les bleus houden van ze blues!
We hebben 'Blues' enkel nog maar diagonaal doorgenomen, maar we zijn toch al onder de indruk, niet enkel van de schrijfstijl (dat viel te verwachten!), maar ook van de handige combinatie van 'Amerikaans' en 'Belgisch', de kwistig rondgestrooide maar niet opdringerige eruditie en de goed uitgekozen foto's. Het boek werd duidelijk ook 'betaalbaar' gehouden, toch een belangrijke factor in de bredere verspreiding ervan. Wat de 'Belgische inbreng' betreft, valt het op dat er niet alleen de pioniers aan bod komen, maar ook de jeugd een evenwaardige behandeling krijgt. Willy Donni zagen we voor het eerst in trio ergens in de late jaren zeventig, vergeten waar… in Tielt misschien? We weten nog dat we opkeken van 's mans kunde op gitaar, maar wisten toen nog niet dat hij had gespeeld met de grootsten van de oude blues, of hen had ontmoet. We vinden in Johans boek de namen (en het fotografische bewijs) weer van Donni's ontmoetingen met o.a. Hubert Sumlin en Eddy Boyd. Dat hij in een bepaald concert (Pol's Jazzclub in Brussel, in 1969) zelfs de solo's speelde op vraag van de Texaanse gitaarheld T-Bone 'Stormy Monday' Walker, omdat T-Bone net iets te veel op had, is een schitterende anekdote… en de waarheid!
Dit emotionele moment was niet aan Willy besteed. Want voor zijn (denkelijk) zestiende (!) verschijning in de BP vloog de 74-jarige er danig in. 'Back At The Chicken Shack' werd voor de gelegenheid herdoopt in 'Back At The Banana Peel'. Paul 'Boogie Boy' Ambach assisteerde op zijn eigen flamboyante manier in de volgende song, zang en keys. 'Stormy Monday', wat dacht je, waarin showbeest BB (in 'Blues' een paar keer letterlijk in beeld!), alles uit de kast haalde, ook weer een hoogtepunt in het concertdeel. Voor 'Let The Good Times Roll' werd Johan Op de Beeck op toneel gevraagd. Tot ieders verbazing deed hij veel méér dan zich verdedigen op de gitaar, de zoveelste verrassing van de avond. Opvallend was de concentratie waarmee hij de gitaar bespeelde. Een gemiste loopbaan?
Er werd ongetwijfeld aan de bar (de 'kater-ing'?) nog lang nagekaart over het boek, het concert en de blues. Vlaanderen is intussen een muziekboek rijker. Het heet 'Blues. Seks, Moed en Tegenspoed' en is uitgegeven bij Epo (www.epo.be) Het zeer knappe voorwoord is van Toots Thielemans himself. Antoine Légat nvdr: Dit artikel is het relaas van de presentatieavond in Banana Peel. Een uitgebreide recensie van het boek zelf vindt u in uitgave 76 van ons tijdschrift 'Back To The Roots' (november 2010).
|
foto's: © Franky Bruneel ___________________________
|
moderator:
Roel Van Bambost
Deze
belangrijke figuur in de Belgische rock- en blueshistorie komt trouwens
aan bod in het boek, want 'Blues' heeft het lang niet alleen over de
Amerikaanse helden en legenden, maar ook over de invloed die de blues
had op de lokale muzikale scene. Het blijkt dat Johan Op de Beeck,
vooral bekend als ernstig journalist en maker van hoogstaande
tv-reportages, vandaag publicist en communicatieadviseur, van goeden
huize is wat de blues betreft. Zijn buurjongen wijdde hem in, zowel in
de gitaar als in de blues, vertelt hij Roel Van Bambost, en die
buurjongen blijkt aan het eind van het verhaal niemand minder te zijn
dan Eric Melaerts!
Maandag
is in de BP 'quality time', een traditie ingesteld door de vroegere
programmator Eric Carrette, die fijntjes had uitgedokterd dat de maandag
door de rondtoerende bluesmusici als vrije dag was gebrandmerkt. Ideaal
moment om die mensen naar de BP te lokken. Zozeer dat BP slechts zelden
op een andere dag programmeert. Huidige programmator Franky Van de
Ginste zet de traditie voort. Sinds hij aan het roer staat, is de
populariteit van de club pijlsnel de hoogte ingegaan, dankzij zijn
visionaire en breeddenkende ideeën. Vermis je niet kan reserveren, is
vroeg present zijn de enige garantie om toch nog een zitje te
bemachtigen. Anders sta je de hele tijd recht.
Ook
Fried Bourbon vind je terug in 'Blues' en precies deze jonge wolven
speelden 'ten dans' in het tweede deel van de avond. Het Limburgse
kwartet, vaak te horen met de in Limburg wonende Gene Taylor (Canned
Heat, The Blasters, The Fabulous Thunderbirds) heeft alles in zich om
het heel ver te schoppen. Niet alleen hebben ze de juiste ingesteldheid
maar ze hebben ook het talent om, zowel in covers als eigen werk, een
soort blues te spelen die ook als zuivere blues kan worden gezien, geen
bluesrock, rockblues, cross-over, en zeker geen effectjagerij. Ze noemen
het zelf 'boogie blend blues'. Dat toonden ze hier nogmaals in de drie
songs die ze zonder gasten afwerkten. Met nummer vier betrad een eerste
gast het piepkleine, volgestouwde podium. Steven De bruyn kennen we van
El Fish, The Rhythm Junks en het trio met Roland en meester-drummer en
jazzman Tony Gyselinck. Het drietal heeft net een eerste cd uit: 'Fortune
Cookie'. Deze cd kan niet anders dan ontstaan zijn vanuit de idee dat
het geen zin heeft om de zoveelste klassieke bluesplaat te maken. De
plaat breekt de grenzen tussen blues, jazz en 'wereldmuziek' af. Voor
bluesintimi niet evident, maar het is de logische stap verder.
Fried
Bourbon met Steven Db, het bleek meteen een gouden combinatie: slow
blues 'Angelina' met Tim Ielegems op slide, zanger Steven Troch op harp
en Steven op basharp bleek het artistieke hoogtepunt van de avond.
Steven bracht nog een aantal nummers uit zijn eigen repertoire ('Monk It
Up', bv.) om te pieken met 'Best Kept Secret'. Voor wie er nog aan
twijfelde of Steven een waardig voortzetter van de traditie begonnen met
Toots Thielemans mag heten. Tijd voor Wendy Colonna & Chad Pope, een duo
dat aan het eind van zijn Eurotoer nog even kwam bijschuiven. Wendy is
van het zuiden van Louisiana, Chad is van Austin, TX. Ze gaan breder dan
de blues op hun platen. Wendy is eigenlijk singer-songwriter, maar Chad
bekent dat zijn leven veranderde door zijn kennismaking met de muziek
van Robert Johnson. Chads gitaarspel ademt de oude, ruwe blues van het
zuiden. Wendy en Chad brachten Johnsons minder bekende 'If I Had
Possession Over Judgment Day', brachten dan het eigen 'Hurricane' (Wendy
woonde in de streek van de stormen: 'Getting ready for the big one') en
speelden nog een song samen met Fried Bourbon en Steven Db ('Nothing's
Gonna Take My Love From Me', een ode aan de liefde), waarna Willy Donni
aantrad samen met zoon André Donni op de sax.
Het
lekker voortjakkerende 'Blues For Eddy Merckx' (met die titel kon dat
trouwens niet anders) is een compositie van Willy Donni. Vader en zoon
soleerden er duchtig op los. Fried Bourbon begeleidde gepast. Zeker ook
een open doekje voor de ritmesectie van de band, die zich maar aan te
passen had aan al die wisselende muziekjes. Voor het slotnummer van
Fried Bourbon 'We Gotta Go' kwamen ook Boogie Boy en Chad Pope
assistentie bieden. Al liep het over elven en er bestond dus het gevaar
dat de Verschrikkelijke Buurman van de BP, de cavalerie, de infanterie,
de Luchtmacht, de Marine, de FBI en de Mossad op de club zou afsturen (Franky
had zich al verzoend met een nachtje in de Brugse gevangenis… Hij
antwoordde wel niet op onze vraag of het de vrouwengevangenis was), maar
er kon toch nog een bisnummer af, 'Black Cat Bone'.