Swing Wespelaar
Marktplein, Wespelaar - 21 augustus 2010

Wespelaar swingt als vanouds. Voor de 23^e keer bouwde men er een heus podium naast de kerktoren. En dit festival is nog steeds gratis en voor niets, wat in tijden van economische crisis niet vaak meer voor komt. Jaarlijks staat dit gezellige festival met stip genoteerd in onze overvolle festivalkalender. Dat deze organisatoren begeesterd zijn door muziek, valt duidelijk op te merken aan de zeer gevarieerde bluesaffiche. Ook dit jaar slaagt de vzw Swing 2000 erin om drie dagen een breed (blues)publiek aan te spreken. Tal van vrijwillige medewerkers onderdrukken hier het belang van commerciële doeleinden en dat op zich is al een knap gegeven. Wij gingen op zaterdag kijken (en luisteren).

Lightnin'Guy & The Mighty Gators mochten festivaldag twee op gang trekken. Hoe Guy Verlinde met zijn gitaar of harp en scheurende stemgeluid een steeds groter podiumbeest wordt of hoe een ervaren rat als Willy De vleesschouwer ons betovert met overheerlijke schuffles... Gelegenheidsbassist Jan Meyer en Thierry 'Mr. T' Stievenaert die in een vorig leven nog bij Maxwell Street drumde, houden ook hier het boeltje strak gespannen. Naast enkele nummers uit 'Lookin' Back' en de vorig jaar verschenen 'Live From The Heart', spannen ook hier enkele niet voor de hand liggende covers de kroon. Zo werd Bill Whiters 'Ain't No Sunshine' opgekleurd door de reggae tonen van 'Everything Gonna Be Allright' en toverden ze James Browns 'Sex Machine' om tot een funky medley. Toch verloochen zij ook hun bluesklassiekers niet. Slim Harpo's, 'Your Hip'- Do The Hip Shake Baby- swingde als vanouds, maar vooral de gebruikelijke ode aan Jimi Hendrix was een leuk moment. Guy, solo met zijn Goldtone Weissenborn, was zowaar heerlijk! Met het wereldvermaarde 'Laissez Les Bon Temps Rouler' van Clifton Chenier werd in stijl afgesloten. Lightnin' Guy & The Mighty Gators, een verrijking voor de Belgische bluesscéne!

Recht uit Holland komen Johnny Clark & The Outlaws. Dit vogelvrij verklaarde trio met Hans 'Johnny Clark' Klerken op gitaar en vocals, Theo Thumper achter de trommels en bassist Pasquale Ramon 'Ray' uit Oostenrijk, zijn duidelijk geïnspireerd door Texaanse blueshelden. Deze zijn nooit ver weg uit hun repertoire. Als special guest hadden ze harpvirtuoos Ben Bouman meegebracht. Johnny was ooit bandlid bij Bullfrog blues Machine en ontwikkelde daar een eigen stijl. Deze band brengt vooral eigen songs, gedrenkt in diepgewortelde blues. Uit hun recentste release 'Two Tears In A Bucket', waren vooral 'My Baby', 'From Da' South' en 'Outlaw Shuffle' schitterende uitvoeringen. Niettemin had ik de indruk dat het publiek, zo vroeg op de middag, heel wat last had van de warmte. Johnny en band konden maar op een matige respons rekenen na een toch meer dan verdienstelijke set...

Met Ash Grunwald hadden wij een allereerste positieve kennismaking tijdens het BRBF in Peer. Hij is nog steeds één van de weinige ontdekkingen die het verre Limburg ons de laatste jaren opleverde. Deze 'Aussie' komt uit Melbourne en combineert de Deltabluestraditie met elektrische blues. In de namiddag liep Ash doodleuk over het stilaan volgelopen kerkplein, met dochterlief op de arm. Met diepe grooves bracht Grunwald een verzameling van origineel werk en uitgekiende covers van de meesters die hij zo fel begeert. Zeven albums heeft de man reeds op zijn actief en met zijn stilaan klassiek geworden 'stompbox' en steel resonator vloeien heel wat songs uit zijn pas verschenen release 'Hot Mama Vibes'. En de vibes waren overduidelijk hot in Wespelaar. Met 'John The Revelator', een a capella mee gekeild nummer, het voetstampend 'Smokestack Lichting' (Howlin' Wolf) of het Aboriginal beïnvloede en handgetrommelde 'Oh Rosie' ontpop Ash Grunwald zich tot een vroeg allereerste hoogtepunt.

Tijd voor misschien wel het grootste talent van de laatste decennia op Engelse bodem, Oli Brown. Pas het groen achter de oren ontgroeid, maar wat een podiumpresence! In januari 2008 tekende Oli een lucratief contract bij Thomas Ruf en registreerde meteen 'Open Road'. Een jaar later maakte Brown deel uit van de stilaan legendarische Ruf Records Blues Caravan Tour, wat zijn bekendheid een enorme boost gaf. 'Heads I Win Tails You Loose' liet duidelijk niet lang op zich wachten en net deze release kwam Oli Brown hier voorstellen. Samen met Simon Dring op de drumvellen en Roger Innes met de 6-strings baslijnen overheerst Oli overduidelijk aan de Wespelaarse kerk. Plots vroeg Oli of wij Muddy Waters nog kenden, met een geheel eigen interpretatie van 'Hoochie Coochie Man' die hij voorzag van geweldige gitaarloopjes, bracht hij zijn fans bijna in extase. Brown maakte solerend ook een ommegang op het plein en eens terug op de bühne barste de hel daadwerkelijk los. Vooral het zeer funky 'Open Road', 'Evil Soul, 'Speechless' en het popgevoelige 'Feever' kregen de bluesmisdienaars aan het dansen. Mijnheer pastoor keek en zag dat het goed was. Natuurlijk volgden ook nog een encore. Het verassende 'Black Betty' van Ram Jam (maar origineel van Leadbelly) knalde spontaan uit de woofers.

Nog zo'n verblijding van formaat was er de Hugh Pool Band. De brave man speelde zelfs in de New Yorkse metro en werd in de Big Apple al snel aanzien als een van de beste gitaristen. Momenteel is Hugh ook actief als technicus en producer in de Excello Recording Studio's. Hij mengt traditionele Deltablues keurig met bluesrock van een hoog gehalte. Het trio met een drijfnatte Hugh op gitaar en bluesharp, de flamboyante Admir Habzic met de baslijnen en Barry Harrison op drums, vlamde van bij de openingstrack. Monsterachtige boogie zoals 'Schoolboy's Boogie', overtroefde alvast onze stoutste dromen. Dit gold ook voor het bombastisch uitgesponnen 'Oh Well' van Peter Green, waar Hugh alle teugels de vrije loop laat, of de melodieuze bluesrocker 'Last Night'. Het maakt niet uit, Hugh Pool gaat als het ware door gewapend beton. Hij speelt ook gretig in op al wat uit het publiek wordt gekeild, wat de man enorm sympathiek maakt en zijn cd-verkoop ten goede komt. Helaas kregen wij geen bisnummers wegens de tijdsdruk voor 'The Woodstock Reunited Lineup'...

If You Wanna Boogie, Don't Forget To Boogie. Canned Heat, opgericht in '65 door Bob 'The Bear' Hite en Alan 'Blind Owl' Wilson, staat nog steeds bekend als een van de grootste podiumacts. Ze ontleenden hun naam aan een Tommy Johnson 'Canned Heat Blues' song uit 1928. Een nummer over een alcoholverslaafde die verdunde Sterno nuttigde. Sterno was een alcoholproduct in blik, gebruikt voor verwarmingstoestellen. Adolf 'Fito' de la Parra op drums en Larry 'The Mole' Taylor op bas zijn de langst overlevende bandleden. Gitarist Harvey 'The Snake' Mandell verving Henry Vestine gedurende de periode 1966-'70, en stond zo dus ook op Woodstock. Weliswaar in wisselende bezettingen ging de band onverdroten door. Op gitaar, harmonica en vocals vinden we tegenwoordig Dale Spalding.

'Boogie with Canned Heat' bracht het barstensvolle kerkplein meermaals in beroering. Wereldhits als (hier de openingsong) 'On The Road Again' en (afsluiter) 'Let's Work Together' staan gelukkig nog steeds op hun playlist. Wat prijkt dan tussen deze klassiekers? Wel, vooral 'Future Blues' uit 1970 was een geweldige rocksong met Harvey Mandell op het voorplan. 'Big Fat Mama' met The Mole op gitaar en Spalding op bas waren uitstekend en 'So Sad' stak in een keurig boogiejasje. 'Sugar Bee', oorspronkelijk van Eddie Shuler, maar voor het eerst op plaat gezet door Cleveland Crochet in 1960 is een cajun- en Louisianagetinte parel en 'Amphetamine Annie' uit het album 'Boogie With Canned Heat' ('68) is een tekstueel zwaar beladen song, zeg maar een nummer op speed. Fitto nam ons mee naar Woodstock, 'al hebben jullie hier een eigen Woodstock' grapte hij, en zette gezwind 'On The Road Again'in. Fitto die hier niet zo toonvast bleek, kreeg snel vocaal ondersteuning van Dale Spalding. Een laatste leuk wapenfeit was uiteindelijk 'Christo Redemtor' voor de gelegenheid geleend bij Charlie Musselwhite. Bij het uitgesponnen bisnummer 'We Wanna Boogie', kwam die diepe vette boogiegroove nog eens het licht opsteken. Met een heuse medley dreven wij de nacht in, 'All Night Long.'

Philip Verhaege

reageer op dit artikel

• fotogalerij

       ___________________________

       koppelingen:
         - site Swing Wespelaar
       - site Lightnin' Guy
       - site Johnny Clark
       - site Ash Grunwald
       - site Oli Brown
       - site Hugh Pool Band
       - site Canned Heat