Binkom Blues, Rock & Roots Festival
Zaal Santro, Binkom - 17 september 2011

Knus en intiem zijn reeds lang herhaalde woorden bij de achtste editie van het ‘Blues, Rock & Roots’ festival in Binkom. In de plaats daarvan kan men spreken van een weliswaar verbroederend, maar toch stelselmatig uitdeinend festival waarbij bluesfans van het eerste Binkom-uur, aangvuld met nieuwe geroepenen het binnenplein in de pauzes telkens overstromen. Dit jaar lag het zwaartepunt op de rockblues, met een prominente rol voor de slidegitaar, op de hiel gezeten door de bluesharp. Voor de gelegenheid hadden enkele artiesten ook gelijkgezinde bluesmaten opgezocht en met hen een pact gesloten om hun spirit en vaardigheden te bundelen in een tijdelijk collectief.

In de klas was het ooit de gewoonte om te beginnen met de beste in de klas en diens prestatie dan te bejubelen. Ondanks mijn bedenkingen hieromtrent zou ik in dezelfde lijn het gelegenheidscollectief Studebaker John & The Mighty Gators, begeleidingsband van Lightnin’ Guy, in het zonnetje willen plaatsen. John Grimaldi heeft met Lightnin’ Guy, alias Guy Verlinde, gemeen dat zij beiden verknocht zijn aan Hound Dog Taylor en de Chicagoblues. Beiden kunnen gepassioneerd hun ziel uitblazen op de bluesharp en op hun gitaarkunsten staan geen remmen. Maar de bescheiden Guy Verlinde uit Aartrijke, al beheerst hij al vanaf zijn zestiende de harmonicatechniek, speelde slechts enkele nummers mee. Gitarist Willy Devleeschouwer kreeg wel een glansrol toebedeeld. Opvallend ook Eric Heirman, een deksels goede drummer, die aan Johns hypnotische bluesrock een nog diabolischer ritme meegaf. Studebaker John Grimaldi, ‘Self-Made Man’ en een echte ‘Houserocker’, bracht al rockend en swingend het publiek in collectieve vervoering met zijn gitarenvirtuositeit.

Wat Studebaker John in zijn eentje klaarte, deden de Sultans Of Slide met hun gedrieën, eveneens een occasionele krachtenbundeling van Henry Cooper, Monti Amundson en initiatiefnemer Franck Goldwasser. Deze laatste was er niet bij, maar werd complexloos vervangen door de Nederlander Richard van Bergen van de ‘Shiner Twins’ band. Slidegitarist Henry Cooper zong af en toe, net zoals Amundson, en zelfs beter, maar toch stal drummer Boyd Small de show wanneer hij zowel zong als drumde ongeveer zoals Levon Helm dat ook zo briljant wist te combineren. De Stevie Ray Vaughan gitarenfreaks werden op hun wenken bediend want qua briljant slidegitarenspel sloten zij aaneen als een getransponeerde versie van de ‘duelling banjo’s maar dan met gitaren. Het ‘Lucky Again’ en ‘Never Happy’ streden qua gemoedstoestand om de voorrang.

Datzelfde soort bloedbroederschap oogde eveneens sympathiek bij de Limburgse The Brough Superiors, die niet alleen voor de gelegenheid maar al vijf jaar lang een vast team vormen. De selectie gebeurde immers op grond van het ‘klikt het of klikt het niet’ criterium en uiteraard ook omwille van hun ervaring in het verleden al dan niet in een bluesformatie. Hun energieke bluesrock was het ideale mengdrankje om koppeltjes te doen dansen en eventuele depressies in de kiem te smoren. In deftig maatpak gestoken, met bretels, das en zonnebril, leken zij op de antihelden uit een encadrerende film over drooglegging en illegale whiskystokerij, wanneer zij bijv. ‘When I Get Drunk’ zingen. Met enige fantasie kan men zich inbeelden dat zanger-harmonicaspeler Ed Mockers mocht invallen voor de rol van een swingende Frank Sinatra.

Voor de emotie moest je echter wachten op zanger en mondharmonicaspeler Brian Templeton, die met de Italiaan Enrico Crivellaro aan zijn zijde, het drama van zijn songteksten uitbeeldde tot op zijn knieën toe. Brian Templeton, destijds frontman van de ‘Radio Kings’, gebruikte zijn soulstem en boogieritmes om het publiek in extase te brengen, waarbij hij zelfs lichamelijk toenadering zocht door op het voorpodium te gaan spelen, zingen en dansen. De Italiaanse Crivellaro, nu gesetteld in Los Angeles, keek goedgemutst toe, maar vergat op geen enkel moment zijn begeleidingsrol, wanneer hij uit zijn gitaar de felste, frenetieke en meest intrigerende klanken tevoorschijn toverde. Ook hier betrof het een tijdelijke samenwerking maar een die geleek op die van een bezielde kruisvaarttocht. Na middernacht werd hun concert gezegend met het geruis van een regenstortvloed čn met overweldigend applaus. Nog steeds was het Santro zaaltje goed gevuld ook al was de laatste braadworst al lang van de grill verdwenen.

In de reeds vernoemde klas worden bij een prijsuitreiking de besten op het podium geroepen, in dit geval wordt dat de gezamenlijke organisatie met alle vrijwilligers die het onooglijke Binkom - van het soort waar in het weekend geen enkele bus naartoe rijdt - toch op de landkaart wisten te zetten waar de gerenommeerde bluesfestivals een kleurrijk cirkeltje rond hun naam krijgen.

Mieke Geukens

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concertrecensies


 

    
      foto's: © Matthieu Vanhove

      van boven naar onder:
      -
Studebaker John
      - Sultans Of Slide
      - The Brough Superiors
      - Brian Templeton & Enrico
        Crivellaro

       ___________________________

      

          koppelingen:
        
- website Binkom Blues

       - website Lightnin' Guy

       - website Studebaker John

       - website Sultans Of Slide

       - site The Brough Superiors

       - MySpace Brian Templeton

       - website Enrico Crivellaro















































 
























 

 

 

 

 



 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.