|
|
||
|
|
Knus en intiem zijn reeds lang herhaalde woorden bij de achtste editie van het ‘Blues, Rock & Roots’ festival in Binkom. In de plaats daarvan kan men spreken van een weliswaar verbroederend, maar toch stelselmatig uitdeinend festival waarbij bluesfans van het eerste Binkom-uur, aangvuld met nieuwe geroepenen het binnenplein in de pauzes telkens overstromen. Dit jaar lag het zwaartepunt op de rockblues, met een prominente rol voor de slidegitaar, op de hiel gezeten door de bluesharp. Voor de gelegenheid hadden enkele artiesten ook gelijkgezinde bluesmaten opgezocht en met hen een pact gesloten om hun spirit en vaardigheden te bundelen in een tijdelijk collectief.
In de reeds vernoemde klas worden bij een prijsuitreiking de besten op het podium geroepen, in dit geval wordt dat de gezamenlijke organisatie met alle vrijwilligers die het onooglijke Binkom - van het soort waar in het weekend geen enkele bus naartoe rijdt - toch op de landkaart wisten te zetten waar de gerenommeerde bluesfestivals een kleurrijk cirkeltje rond hun naam krijgen. Mieke Geukens terug naar de index van de concertrecensies
|
foto's: © Matthieu Vanhove van boven naar onder: - Studebaker John - Sultans Of Slide - The Brough Superiors - Brian Templeton & Enrico Crivellaro ___________________________
koppelingen:
|
In
de klas was het ooit de gewoonte om te beginnen met de beste in de klas
en diens prestatie dan te bejubelen. Ondanks mijn bedenkingen
hieromtrent zou ik in dezelfde lijn het gelegenheidscollectief
Studebaker John & The Mighty Gators, begeleidingsband van Lightnin’
Guy, in het zonnetje willen plaatsen. John Grimaldi heeft met Lightnin’
Guy, alias Guy Verlinde, gemeen dat zij beiden verknocht zijn aan Hound
Dog Taylor en de Chicagoblues. Beiden kunnen gepassioneerd hun ziel
uitblazen op de bluesharp en op hun gitaarkunsten staan geen remmen.
Maar de bescheiden Guy Verlinde uit Aartrijke, al beheerst hij al vanaf
zijn zestiende de harmonicatechniek, speelde slechts enkele nummers mee.
Gitarist Willy Devleeschouwer kreeg wel een glansrol toebedeeld.
Opvallend ook Eric Heirman, een deksels goede drummer, die aan Johns
hypnotische bluesrock een nog diabolischer ritme meegaf. Studebaker John
Grimaldi, ‘Self-Made Man’ en een echte ‘Houserocker’, bracht al rockend
en swingend het publiek in collectieve vervoering met zijn
gitarenvirtuositeit.
Wat
Studebaker John in zijn eentje klaarte, deden de Sultans Of Slide
met hun gedrieën, eveneens een occasionele krachtenbundeling van Henry
Cooper, Monti Amundson en initiatiefnemer Franck Goldwasser. Deze
laatste was er niet bij, maar werd complexloos vervangen door de
Nederlander Richard van Bergen van de ‘Shiner Twins’ band. Slidegitarist
Henry Cooper zong af en toe, net zoals Amundson, en zelfs beter, maar
toch stal drummer Boyd Small de show wanneer hij zowel zong als drumde
ongeveer zoals Levon Helm dat ook zo briljant wist te combineren. De
Stevie Ray Vaughan gitarenfreaks werden op hun wenken bediend want qua
briljant slidegitarenspel sloten zij aaneen als een getransponeerde
versie van de ‘duelling banjo’s maar dan met gitaren. Het ‘Lucky Again’
en ‘Never Happy’ streden qua gemoedstoestand om de voorrang.
Datzelfde
soort bloedbroederschap oogde eveneens sympathiek bij de Limburgse
The Brough Superiors, die niet alleen voor de gelegenheid maar al
vijf jaar lang een vast team vormen. De selectie gebeurde immers op
grond van het ‘klikt het of klikt het niet’ criterium en uiteraard ook
omwille van hun ervaring in het verleden al dan niet in een
bluesformatie. Hun energieke bluesrock was het ideale mengdrankje om
koppeltjes te doen dansen en eventuele depressies in de kiem te smoren.
In deftig maatpak gestoken, met bretels, das en zonnebril, leken zij op
de antihelden uit een encadrerende film over drooglegging en illegale
whiskystokerij, wanneer zij bijv. ‘When I Get Drunk’ zingen. Met enige
fantasie kan men zich inbeelden dat zanger-harmonicaspeler Ed Mockers
mocht invallen voor de rol van een swingende Frank Sinatra.
Voor
de emotie moest je echter wachten op zanger en mondharmonicaspeler
Brian Templeton, die met de Italiaan Enrico Crivellaro aan
zijn zijde, het drama van zijn songteksten uitbeeldde tot op zijn knieën
toe. Brian Templeton, destijds frontman van de ‘Radio Kings’, gebruikte
zijn soulstem en boogieritmes om het publiek in extase te brengen,
waarbij hij zelfs lichamelijk toenadering zocht door op het voorpodium
te gaan spelen, zingen en dansen. De Italiaanse Crivellaro, nu gesetteld
in Los Angeles, keek goedgemutst toe, maar vergat op geen enkel moment
zijn begeleidingsrol, wanneer hij uit zijn gitaar de felste, frenetieke
en meest intrigerende klanken tevoorschijn toverde. Ook hier betrof het
een tijdelijke samenwerking maar een die geleek op die van een bezielde
kruisvaarttocht. Na middernacht werd hun concert gezegend met het geruis
van een regenstortvloed čn met overweldigend applaus. Nog steeds was het
Santro zaaltje goed gevuld ook al was de laatste braadworst al lang van
de grill verdwenen.