|
|
||
|
|
De show was goed uitgebouwd met inbegrip van zwembewegingen, expressie, sound en lichtspel. Na al die club- en festivaloptredens in de loop der jaren zit er nog geen greintje sleet op de formule 'Free Hippe Street Blues', genre Chilly Willy. Hun intentie 'Bring It On Home', zoals Huibbe het verwoordde, was over gans de lijn geslaagd. Nu blijft alleen de vraag over of dat hervonden en gedeeld broederschap een meer duurzame opflakkering krijgt. Aan toekomstig publiek zal het hen niet ontbreken. Mieke Geukens |
foto's: © Yvo Zels ___________________________
|
De
cirkel sluit zich. De band Chilly Willy, in de gedaante van 'the
Originals', stond donderdagavond op een podium in dezelfde gemeente waar
het negentien jaar geleden allemaal begon. Huibbe's uitspraak dat hij de
'laatste der Mohikanen' is mag hij voorlopig terugschroeven, want drie
gitaristen die oorspronkelijk deel uitmaakten van de kerngroep stonden
eveneens op het podium, alhoewel niet tegelijk. Bassist Roel Celis en
harmonicaspeler Gery Alaerts, Loony Goony-ers van het eerste uur, waren
ook van de partij en zorgden voor een aanstekelijke beat oftewel een
gepassioneerd harpspel een echte Sonny Boy Williams II waardig. Met
enige verbeelding kon je in de donkere ruimte onder de stalen
plafondbuizen de jonge blagen van weleer zien repeteren om hun prille
droom waar te maken.
Die
droom bestond er destijds in om de blues van Muddy Waters, Sonny Boy
Williamson II, Lester Butler, Frank Frost en Willie Dixon tot leven te
brengen en dan vooral vanuit het buikgevoel. De liefde voor de blues
bleef al die tijd intact, maar ieders instrumentale vaardigheid is
inmiddels verfijnd of ontwikkeld. Ook de stem van frontman/zanger Wim
Huybrechts alias Huibbe won aan diepte, zodat het onstuimige 'Devil In
My Closet' een ranzig duister randje kreeg, waarbij Dirk Piselé zijn Les
Paul vanachter zijn nek bespeelde. Al nog voor de groep hun eerste 'I'm
Tryin' aanhief was het bovenzaaltje volgelopen om deze reünie tevens
afscheidsconcert van Chilly Willy niet mis te lopen. In hun drie uren
durend concert wisselden smeekbedes als 'You Got Me Wrong' en 'I Want To
Be Loved' af met heftige soms bezeten songs zoals 'Sweet Sugar You', 'Bo
Diddley' en het fascinerende Mexicaans aandoend 'Hey Little Girl'.
Intussen
hebben de Chilly Willy muzikanten in de loop der jaren hun repertoire
uitgebreid, al lang niet meer beperkt tot deze van hun Live album 'Thursday
Night' uit 2002. Met de bedenking dat de inmiddels overbekende boogie
'Hip Shake Baby' van Slim Harpo toch weer overkwam als de apotheose!
Afwisseling boden ook de gitaristen die alle drie hun eigen stijl
exploreerden en in de loop van de twee sets van plaats ruilden. En
Huibbe, die blijft Huibbe, hongerig naar zijn blues grijpend, zijn
passie uitzingend en met plezier toekijkend wanneer solerende gitaristen
zich op hun geliefd instrument uitleven, dat zij eindelijk het hunne
mogen noemen. Nico, Dirk Piselé en Dirk Cuyvers reageerden na hun
soleren telkens bescheiden op het gulle applaus. Maar geen echte' 'Chilly
Willy zonder die karakteristieke gedreven ritmesectie. Drummer Walter
Cuyvers is inmiddels de zeventig gepasseerd, maar zijn drumtechnisch
vakmanschap en de opwindende ritmes werken evengoed opzwepend. Bassist
Roel jaagt het hartritme op tot een risicovolle grens en zoals Gery
Allaerts hetzij gevoelvol, hetzij furieus -'Help Me'- op zijn harmonica
blaast is een belevenis op zich.