Eddy Clearwater feat. The Juke Joints
Zaal De Korenbloem, Zingem - 20 maart 2011



vzw Bluesnight, inmiddels een gevestigde waarde in ons steeds beperkter aanbod binnen de Vlaamse bluesbeweging, presteerde het om op een zeer ongewoon aanvangsuur van 18.15 u. op zondag, toch iets meer dan 300 bluesfanaten te mogen begroeten in Zaal De Korenbloem. Het oergezellige zaaltje zat dus net niet afgeladen vol, al waren de zitjes op het balkon in een oogwenk ingenomen. Zestig jaar geleden stapte een 15-jarig jongetje van de Greyhound in Chicago, komende uit Macon, Alabama. En nu schreed diezelfde gitaarvirtuoos, goedlachs en steeds goedgeluimd uit een minibusje, op het kerkplein van het zeer landelijke Zingem. En op de affiche prijkt hier dan ook niemand minder dan de West Side Chicago Blueslegende Eddy 'The Chief' Clearwater.

Zeelands befaamde bluesrockers The Juke Joints staan opnieuw volop in de belangstelling met een tijdens de vorige zomer geregistreerd album. Peter Kempe (vocals & drums), Michel Staat (gitaar), John 'Sonny Boy' vd Broeck (harmonica) en bassist Derk Korpershoek kregen welgeteld 45 minuten om ons te overtuigen en een exemplaar aan te schaffen van hun pas verschenen release 'Going To Chicago!'. Van hun muzikale kwaliteiten waren wij al een poosje op de hoogte, want de heren staan net iets meer dan 25 jaar op de planken. En deze routine voel je dan ook overduidelijk in het ritmische samenspel. Met scheurende gitaarpartijen haalt Michel Staat meermaals de aandacht naar zich toe en met de swingende bluesharp van Sonny Boy waren 'Magic Shoes' en 'Hard Times' opmerkelijke inkleuringen. Tot Peter zijn drumstel verlaat en de mandoline omschoudert om Rory Gallager's 'Going To My Hometown' te vertolken, zodat The Joints nog steeds een van de beste Nederlands bands te zijn. Sonny Boy dartelt ook nog in een sterk staaltje squeezebox (Franse accordeon) dat uitmondt in een oerdegelijke zydecobewering, wat dan weer de diversiteit bewerkstelligt in hun performen. Met het typerende 'This Is It', uit alweer 'Going To Chicago!', belanden wij regelrecht in de Windy City, zowaar de perfecte afsluiter van een voltooide set. Na een eerder succesvolle samenwerking met de reeds overleden Mississippi blueslegende Willie Foster, die resulteerde in de knappe release, 'Live!', begeleiden The Juke Joints op geregelde tijdstippen ook Eddy 'The Chief' Clearwater.

Edward Harrington heeft inmiddels de gezegende leeftijd van 76 jaar bereikt, maar daar is eens op het podium weinig van te merken. De neef van Carey Bell kwam op zondagmiddag snel even het zaaltje inpakken. Aan zijn zijde pronkt nog steeds vrouwlief en manager Renee Greenman. Samen delen zij lief en leed en Eddy onderging in '97 een succesvolle 'triple bypass-operatie'. Op het podium laat Clearwater nog steeds onverbiddelijk het beest in zich los. Kenmerkend en typerend voor zijn shows is de Native American gevederde indianenhoofdtooi. Kenmerkend door zijn linkshandige gitaarriffs is 'They Call Me The Chief', speciaal voor Eddy gepend door Ronnie Baker Brooks, dan ook de perfecte opener. Het vindt al snel opvolging in de Junior Wells-klassieker 'Messin' with The Kid'. Gelegenheidspianist Roland Bakker etaleert zijn ultieme klasse in het merendeel van de nummers, net zoals in 'Blues For A Living'. "The party must go on", brult Clearwater en met zijn aanstekelijke gitaarstijl vermengt hij hier alweer rock-'n- roll en West Side Chicago blues. Uit zijn laatste album 'West Side Strut' op Alligator Records uit 2008, is vooral 'Walking Through The Park' ritmisch sterk. Sonny Boy ontbindt zijn duivels terwijl 'The Chief' zich aan enkele danspasjes waagt. Naadloos wordt de brug geslagen naar Jimmy McCracklins 'The Walk'.

De Muddy Waters- klassiekers 'I Just Want To Make Love To You', is waarachtig de meest sexy versie die ik ooit live mocht bewonderen, Clearwater vraagt meer dan terecht een applaus voor zijn backing band, The Juke Joints. 'Come To The Hard Way' is de eerste en zowaar enige emotionele geladen bluesballade in zijn repertoire. Sporadisch veert Eddy recht van zijn barkruk, wat telkens opnieuw uitbarst in een welgemeende huldeblijk. Met 'Sweet Little Sixteen' brengt 'The Chief' een ware hommage aan zijn afgod Chuck Berry. De imitator komt nadrukkelijk bovendrijven, al blijft de Duck walk wijselijk achterwege. Eddy steekt zoveel energie in zijn gitaarsolo's, dat hij niet meer zo toonvast blijkt. Al genieten wij toch met volle teugen van de glinsterende Berry-riffs. 'Hypnotized' wordt funky aangekleed en brengt iedereen aan het heupwiegen, voetstampen en dansen. Natuurlijk moest en zou er een bisronde volgen. In de vorm van Freddie Kings instrumentale 'Sen-Say-Shun' uit 1961, knipoogde Eddy Clearwater met zijn gitaar in de nek naar zijn dolgedraaide fans.

Het werd hem zelfs vergeven dat er geen tweede toegift volgde. Benieuwd wie hem dit op die gezegende leeftijd nog nadoet. Het ga je goed… 'Chief'!

Philip Verhaege

reageer op dit artikel
 

    
      foto's: © Philip Verhaege 

       ___________________________

      
koppelingen:
        
- site vzw Bluesnight
       - site Eddy Clearwater
       - site The Juke Joints



















































 
































 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.