|
|
||
|
|
Het werd hem zelfs vergeven dat er geen tweede toegift volgde. Benieuwd wie hem dit op die gezegende leeftijd nog nadoet. Het ga je goed… 'Chief'! Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
|
|
|
||
|
|
Het werd hem zelfs vergeven dat er geen tweede toegift volgde. Benieuwd wie hem dit op die gezegende leeftijd nog nadoet. Het ga je goed… 'Chief'! Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
|
Zeelands
befaamde bluesrockers The Juke Joints staan opnieuw volop in de
belangstelling met een tijdens de vorige zomer geregistreerd album.
Peter Kempe (vocals & drums), Michel Staat (gitaar), John 'Sonny Boy' vd
Broeck (harmonica) en bassist Derk Korpershoek kregen welgeteld 45
minuten om ons te overtuigen en een exemplaar aan te schaffen van hun
pas verschenen release 'Going To Chicago!'. Van hun muzikale kwaliteiten
waren wij al een poosje op de hoogte, want de heren staan net iets meer
dan 25 jaar op de planken. En deze routine voel je dan ook overduidelijk
in het ritmische samenspel. Met scheurende gitaarpartijen haalt Michel
Staat meermaals de aandacht naar zich toe en met de swingende bluesharp
van Sonny Boy waren 'Magic Shoes' en 'Hard Times' opmerkelijke
inkleuringen. Tot Peter zijn drumstel verlaat en de mandoline
omschoudert om Rory Gallager's 'Going To My Hometown' te vertolken,
zodat The Joints nog steeds een van de beste Nederlands bands te zijn.
Sonny Boy dartelt ook nog in een sterk staaltje squeezebox (Franse
accordeon) dat uitmondt in een oerdegelijke zydecobewering, wat dan weer
de diversiteit bewerkstelligt in hun performen. Met het typerende 'This
Is It', uit alweer 'Going To Chicago!', belanden wij regelrecht in de
Windy City, zowaar de perfecte afsluiter van een voltooide set. Na een
eerder succesvolle samenwerking met de reeds overleden Mississippi
blueslegende Willie Foster, die resulteerde in de knappe release,
'Live!', begeleiden The Juke Joints op geregelde tijdstippen ook Eddy
'The Chief' Clearwater. 
Edward
Harrington heeft inmiddels de gezegende leeftijd van 76 jaar bereikt,
maar daar is eens op het podium weinig van te merken. De neef van Carey
Bell kwam op zondagmiddag snel even het zaaltje inpakken. Aan zijn zijde
pronkt nog steeds vrouwlief en manager Renee Greenman. Samen delen zij
lief en leed en Eddy onderging in '97 een succesvolle 'triple
bypass-operatie'. Op het podium laat Clearwater nog steeds
onverbiddelijk het beest in zich los. Kenmerkend en typerend voor zijn
shows is de Native American gevederde indianenhoofdtooi. Kenmerkend door
zijn linkshandige gitaarriffs is 'They Call Me The Chief', speciaal voor
Eddy gepend door Ronnie Baker Brooks, dan ook de perfecte opener. Het
vindt al snel opvolging in de Junior Wells-klassieker 'Messin' with The
Kid'. Gelegenheidspianist Roland Bakker etaleert zijn ultieme klasse in
het merendeel van de nummers, net zoals in 'Blues For A Living'. "The
party must go on", brult Clearwater en met zijn aanstekelijke
gitaarstijl vermengt hij hier alweer rock-'n- roll en West Side Chicago
blues. Uit zijn laatste album 'West Side Strut' op Alligator Records uit
2008, is vooral 'Walking Through The Park' ritmisch sterk. Sonny Boy
ontbindt zijn duivels terwijl 'The Chief' zich aan enkele danspasjes
waagt. Naadloos wordt de brug geslagen naar Jimmy McCracklins 'The
Walk'.
De
Muddy Waters- klassiekers 'I Just Want To Make Love To You', is
waarachtig de meest sexy versie die ik ooit live mocht bewonderen,
Clearwater vraagt meer dan terecht een applaus voor zijn backing band,
The Juke Joints. 'Come To The Hard Way' is de eerste en zowaar enige
emotionele geladen bluesballade in zijn repertoire. Sporadisch veert
Eddy recht van zijn barkruk, wat telkens opnieuw uitbarst in een
welgemeende huldeblijk. Met 'Sweet Little Sixteen' brengt 'The Chief'
een ware hommage aan zijn afgod Chuck Berry. De imitator komt
nadrukkelijk bovendrijven, al blijft de Duck walk wijselijk achterwege.
Eddy steekt zoveel energie in zijn gitaarsolo's, dat hij niet meer zo
toonvast blijkt. Al genieten wij toch met volle teugen van de
glinsterende Berry-riffs. 'Hypnotized' wordt funky aangekleed en brengt
iedereen aan het heupwiegen, voetstampen en dansen. Natuurlijk moest en
zou er een bisronde volgen. In de vorm van Freddie Kings instrumentale 'Sen-Say-Shun'
uit 1961, knipoogde Eddy Clearwater met zijn gitaar in de nek naar zijn
dolgedraaide fans.