|
|
||
|
|
Muziekliefhebbers kennen de Muziekodroom ondertussen al jaren. Het mag dan niet echt een architecturaal pareltje zijn, je vindt er wel diverse concertzalen, tentoonstellingsruimten, repetitielokalen en de nodige tapinstallaties. Gezien de ligging temidden een industrieterrein vlak aan de buitenring van Hasselt, zijn parkeerproblemen en burenlawaai onbestaande. Het is hier dat de ploeg van Move2blues een vaste stek heeft. Op 12 mei nodigden ze de Amerikaanse mondharmonicaspeler Bob Corritore uit, samen met zanger-gitarist Dave Riley en hun ritmesectie, Dave Riley Jr. en Brian Fahey (The Paladins). Het bewijst hun kennis van zaken om Corritore op de affiche te zetten. De man heeft niet alleen schitterende eigen cd’s uitgebracht maar stond ook in voor een aantal spraakmakende compilaties. De meest recente hiervan is 'Harmonica Blues' (zie BTTR 76) waarvoor Corritore op 5 mei de prijs kreeg voor 'Historical Blues Album Of The Year' tijdens de Blues Music Awards 2011. Het verhaal van Bob Corritore en Dave Riley kon je lezen in BTTR 67. Dat de twee in 2007 een schijfje uitbrachten onder de titel 'Travelin' The Dirt Road' is geen toeval. Hun muziek is de perfecte soundtrack om van Chicago naar het zuiden van de Mississippidelta te trekken. Niet langs Highway 61 maar eerder via de fameuze Blue Highways en de kleine binnenwegen. Ze laten de luisteraar kennis maken met de rijke traditie van de blues. Live slagen ze daar eveneens in, zo konden we vaststellen.
Georges Tonla Briquet
|
foto's: © Franky Bruneel ___________________________
|
Ere
wie ere toekomt. Er is geen enkele provincie die zoveel doet voor het
hoger onderwijs, het toerisme en de muziek als Limburg. De hogescholen
in en rond Hasselt-Diepenbeek, de fietsroutes en de Muziekodroom zijn
stuk voor stuk initiatieven waar anderen enkel jaloers op kunnen zijn.
Aan
de hand van shuffles en uptemposwing toverden ze de betonnen bunker om
tot een lokale juke joint. Het geluid was niet perfect, zeker niet
tijdens de eerste set. De inzet en het geloof in hun materiaal vanwege
de vier muzikanten zorgden er echter voor dat het heilige vuur ook het
publiek bereikte. Corritore bewees hier dat hij ontegensprekelijk de
koning van de mondharmonica is. Of het een ballade is, pure
rock-‘n-roll, howlin’ blues of een andere variant van de blues, de man
kan het allemaal met de juiste finesse en oor voor detail. Riley wist
als gitarist wanneer hij zichzelf in de kijker mocht spelen maar nog
belangrijker, hij wist ook wanneer hij ruimte moest laten aan zijn
kompaan. Fahey en Riley Jr. hoorde je nooit expliciet. De twee beperkten
hun rol vooral tot een perfect samenwerkende ritmetandem, functioneel en
zonder franjes. We kregen het hele gamma voorgeschoteld zoals het hoort,
van blues to the bone tot pure partytime. Een concert van artiesten die
bewijzen dat blues nog steeds de moeite waard loont. Hun oprechte
toewijding heeft daar natuurlijk veel, zoniet alles mee te maken.