|
|
||
|
|
Bluesgitaristen die zich aan jazz wagen zijn alom gekend, denken we maar aan Duke Robillard of Ronnie Earl. Wanneer een jazzgitarist, terwijl hij naar eigen zeggen jazz speelt, daarenboven bluesy klinkt, is dat meer een uitzondering. Wel, New Orleans- legende Jimmy Moliere is iemand die dit laatste moeiteloos waarmaakt. Jarenlang was hij leadgitarist bij die andere New Orleans-grootmeester Fats Domino. Toen orkaan Katrina echter de stad bezocht en er een ravage aanrichtte, besloot Jimmy zijn Belgische echtgenote naar haar moederland te volgen. Hier startte hij zijn Jimmy Moliere Quartet, waarmee hij deze editie van het Spring Blues Festival opende. Jimmy, duidelijk beïnvloed door Wes Montgomery, reeg zijn nummers feilloos aan mekaar. De manier waarop hij noten en akkoorden uit zijn gitaar tovert is van een zelden gekende schoonheid. Nu weer pakkend smooth klinkend om dan even later iets feller, uit de hoek te komen. Zijn opeenvolging van akkoorden is duidelijk aan de jazz ontleend, maar de manier waarop hij ze uit de snaren perst laat vermoeden dat deze man weet hoe blues hoort te klinken. Schitterende set!
Nog een dame met een ronkende naam is Zakiya Hooker, dochter van...! Zakiya heeft een mooie, heldere stem, maar misschien niet dadelijk een bluesstem. Hierdoor kwam haar set net iets te clean en te gesofisticeerd over. Ook qua songkeuze speelde Zakiya op veilig. Nummers als 'Let The Good Times Roll', 'Big Boss Man' en het aan papa John Lee opgedragen 'One Bourbon, One Scotch And One Beer' getuigen hiervan. Dit belette echter niet dat zij met deze herkenbaarheid duidelijk het publiek op haar hand kreeg.
Van de New Orleans klanken van Lee ging het snel naar de soulblues van John Németh. Dat Németh zich in korte tijd heeft opgewerkt tot de beteren binnen dit genre, is een feit. Nog een feit is dat John live nog steeds bewijst dat hem die grote waardering wel degelijk toekomt. Met een enorme energie en gesteund door een zeer hechte band, graaide John in zijn muziektrommel, waaruit hij nummers als 'Love Me Tonight', 'Country Boy', 'Name The Day' en 'She's My Heart Desire', tevoorschijn haalde. John heeft niet alleen een aparte stem, die vaak naar de hogere regionen gaat, maar kan ook op de mondharmonica aardig scoren. Soulblues van een grote klasse! Tijdens een korte babbel vertelde John ons dat hij enorm tevreden was over deze tour en dat hij aan nieuwe songs werkt. Wij zijn alvast benieuwd.
Lambert Smits
|
foto's: © Michel Verlinden van boven naar onder: - Jimmy Moliere - Tré & Lady Kat - Bryan Lee - Big Joe Maher - Kim Wilson (T-Birds) ___________________________
|
Dat de
organisatie van dit jaarlijkse bluesgebeuren er andermaal in geslaagd
was om een denderende affiche samen te stellen waar diverse deelgenres
van blues aan bod kwamen, werd bij aankomst in het charmante dorpje al
vlug bevestigd door de dichte rijen aanschuivende bezoekers, die
geduldig wachtten om via het kleine poortje richting podium te wandelen
voor wat een fantastische zaterdag zou worden. Fantastisch was het in
ieder geval, want zelden zagen wij dat alle geprogrammeerde artiesten,
weliswaar op hun eigen manier, voor vuurwerk zorgden. En zo ging het er
aan toe…
Nog maar net
bekomen van al dat moois of daar stond ons reeds een volgende smaakvolle
set te wachten, nl. deze van Tre' & The Blues Knights, met Lady
Kat als gaste. Tre', zoon van L.V. Banks, trakteerde ons op een
rondje Chicagoblues, zoals we die nog maar zelden horen, nl.
Chicagoblues in een funky jasje gestoken. Niet alleen is Tre' een
uitstekend gitarist, die soms aan Buddy Guy doet denken, maar bovendien
hield hij nauwlettend in de gaten dat de rits van de spannende lederen
jurk van Lady Kat niet té hoog dicht was. Het visuele showaspect is
duidelijk niet aan deze man voorbij gegaan. Lady Kat beweert in de
voetsporen van Koko Taylor te stappen, en dat kunnen wij volmondig
beamen. Met een stem, waar menige zangeres jaloers op mag zijn, zette
zij kronkelend als een slang, een schitterende versie neer van Koko's
meest bekende song 'Wang Dang Doodle'. Tre' en Lady Kat zouden binnen hun
genre wel eens de Ike & Tina van de toekomst kunnen worden.
Net als
Jimmy Moliere komt ook 'Blues Daddy' Bryan Lee uit New Orleans. Wij
zagen de man ooit nog in de Muziekodroom in Hasselt en het viel ook nu
weer op dat een optreden van Lee nog steeds garant staat voor doorleefde
muziek. Zittend, in een knalrood hemd gestoken en met zijn
onafscheidelijke hoge hoed zorgde Bryan voor een set die doorspekt was
met vurig, stevig gitaarwerk waarbij hij sommige noten vaak lange tijd
liet doorklinken. Bovendien weet hij als geen ander wanneer de klemtoon
op de piano, dan wel op de gitaar dient te liggen. Van traditionele New
Orleansblues schakelde hij trouwens ook moeiteloos over naar het meer
funky genre uit die regio. Zelfs het al te vaak kapotgespeelde 'The Things That I Used To Do' klonk bij Bryan Lee boeiend.
Big Joe &
The Dynaflows mochten het swing- en jumpluik voor hun rekening nemen.
Deze zingende drummer, ooit nog achter de trommels bij Tom
Principato, nam ons mee naar de hoogdagen van dit genre. Enorm swingend
op de vellen kloppend, presteerde Big Joe Maher het ook nog om vocaal
het onderste uit de kan te halen. Opvallend was ook dat de Dynaflows met
slechts één sax in hun gelederen toch als een little big band klonken.
Sporadisch begaf Big Joe zich op het jazzspoor, waar vooral het met een
Ray Charlesstem gebrachte 'The Thrill Is Gone' verraste, net als
trouwens het met een doo- wopsausje overgoten 'You Know I Can't Refuse'.
Wat nog
ontbrak op het Ecaussinnes-menu was Texasblues en daar zorgden niemand
minder dan The Fabulous Thunderbirds voor. Van de vroege T-Birds
met Jimmie Vaughan als gitarist bleef enkel Kim Wilson nog over. In hun
huidige formatie, met de broers Moeller op gitaar en drums, klinken de T-Birds
steviger en hedendaagser. Kim is nog altijd een meester op de
mondharmonica, die zowel de uptemponummers als de meer bluesy songs
vocaal schitterend inkleurt. Naast het recente werk
kwamen ook oudere songs zoals 'My Babe' aan bod. In de huidige, tevens
luider klinkende formatie, spreken de Thunderbirds ook duidelijk nog de
nieuwe generatie bluesliefhebbers aan, al hadden wij vaak toch wat
heimwee naar de dagen toen de tandem Wilson/Vaughan het mooie weer
maakte bij de band. Maar dat zal wel aan ons gelegen hebben! Niettemin
een schitterende afsluiter van een even schitterend festival.