|
|
||
|
|
Tevens zou dit een test worden in hoeverre hun repertoire de tand des tijds had doorstaan. El Fish was, hoewel ze schitterende blues kon brengen, altijd de groep die tegen de tralies van de conventies (lees: beperkingen) opbokste. Het gezeur van blues-aficionados hierover was vaak ontmoedigend maar hun attitude bracht hun zowel op de grote bluesfestivals als op Pukkelpop. 'Lucky' (met de baslijn voortaan op bastuba in plaats van euphonium) was het eerste nummer op de setlist dat naar die spanning verwees. Dat 'Lack Of Time' muzikaal weinig met blues gemeen heeft, hoort een kind, maar qua tekst is er geen enkele Europese bluesband die zo'n actueel gebleven en bij het genre passend verhaal heeft geschreven. Het daar ergens tussenin gespeelde, aan Walter De Paduwa opgedragen, 'Visit Dr. Boogie', werd door de man zelf niet gesmaakt omdat het niet rechtdoor boogiede. Nochtans vertelt het nummer vermoedelijk veel meer over de man dan hij misschien zelf wel wil (doorhebben).
Uit een discografie van amper drie cd's, die intussen al elf tot vijftien jaar oud zijn, zo'n pakkende setlist rapen, het is weinigen gegeven. De druk om deze reünie te verlengen naar meer concerten en zelfs nieuw materiaal is na zaterdag alleen maar fors toegenomen. Dat dit verhaal begon in een piepklein Leuvens cafeetje, De Blauwe Kater… 'Leuven O Dagen O Schone Dagen', beter dan Ernest Claes kunnen we het niet betitelen. Olivier Verhelst |
foto's: © Matthieu Vanhove ___________________________
|
Een optreden op een feestje was enkele maanden terug de prille
aanleiding voor dit reünieconcert. Na ongeveer een decennium stilte – de
heren willen zelf niet van een stop spreken – was het niet zozeer
uitkijken naar de individuele prestatie van de bandleden, maar eerder
naar hun hernieuwde samenwerking. Tenslotte was er indertijd niet alleen
de wissel van drummer, maar ook het vertrek van Filip Casteels dat eerst
werd opgevangen door de komst van Bruno De Grootte en nadien Roland. Nog
wat later, bij The Rhythm Junks, kwam er onverwacht een einde aan de
jarenlange samenwerking tussen Steven De bruyn en bassist Jan Ieven.
Het publiek
maakte zich over dat muzikale hokjesdenken alvast weinig zorgen: de
oorspronkelijk geplande AB Box werd ten gevolge van de voorspoedig
lopende voorverkoop uitgebreid naar de hele zaal, met de zitjes en
zijgaanderijen boven. Opener 'People In Traffic' bleek een onbedoelde
ode aan de fans die nog in de tunnels van de kleine ring vast zaten –
files nemen geen vrijaf – en met 'Blues For Bekie', het eerbetoon aan de
overleden vrienden en familie, waren ook deze laatsten aanwezig in de
zaal. Bij dat nummer ontbrak overigens Jan Ieven maar intussen was ook
opgevallen dat men voor deze reünie geopteerd had om zowel slagwerker
Toon Derison als diens opvolger Rohal De Ridder constant te laten
meespelen. Het leverde tot over halfweg wel een contrast op tussen de
frontlinie en de achterhoede. Waar Filip Casteels en Steven De bruyn
behoedzaam bleven zo oog in oog met én verrast door het talrijk
opgekomen publiek en Jan Ieven hypergeconcentreerd overkwam, zorgden de
slagwerkers voor een vrolijke noot, zonder echter de teugels te vieren.
Rohal De Ridder deed het met veel mimiek, Toon Derison had duidelijk
langer (veertien jaar) op deze dag gewacht en stond achter de percussie
als een vreemde mix van een bezeten sjamaan en een kind in de zandbak.
Gaandeweg sloeg die sfeer ook over op de voorhoede en verlieten de heren
hun plaats.
De hamvraag
of de muziek het nog zou doen, was voor het publiek vrij vlug met een
volmondig ja beantwoord. Filips stem bleek na tien jaar duidelijk
doorleefder in 'The Ticket Man' en 'Strange Situation', wat toch in zijn
falsetuithalen opviel. Als gitarist is hij echter niet veranderd,
getuige het schitterend gebrachte 'Phil's Swing'. De handvol covers,
'Look At The Children Run' (nog altijd even donker en dreigend) en 'Your
Funeral, My Trial' (heerlijk sober moment) verdwenen, net als alles wat
'geen blues is', naadloos in het geheel. Hoewel er al een en ander moois
de revue was gepasseerd, kwam het hoogtepunt toch van hun
doorbraaksingle 'Copydog', het hevig swingende en wat onderschatte 'Shake'm'
en 'Hangin' Over'. Bissen zou onvermijdelijk worden en daar verrasten de
vissen nog eens: eerst met de songkeuze voor 'One Kind Of Favour', 'Pussy
Arręte' en 'All Right' en ten slotte met de verschijning van Roland (die
net arriveerde van andere verplichtingen), met wie een korte maar
geslaagde jam plaatsvond.