|
|
||
|
|
Als je in deze 'coté' van de mistige Westhoek je autoraampje naar beneden draait, dan walmt de eerlijke geur van de polderklei naar binnen. En die van voederbieten die de beesten van dit hard wroetende volk een voedzame winter moeten bezorgen. We komen hier graag. Onze trip naar Haringe is een jaarlijkse pelgrimstocht geworden. De sfeer is er uniek. Dit sympathieke boerenhol aan 'de schreve', de grens met Frankrijk dus, lokt met zijn bescheiden bluesfestival liefhebbers van heinde en verre. Verre, dat is ondermeer Limburg en Nederland. Heinde, dat is deze buurt. Westhoekers en Fransen spreken hier dezelfde taal, die van het pretentieloze amusement. En in De Levaard voelt iedereen zich thuis. Blaublues Haringe, het is weer feest...
Blaublues Haringe, 2011. Het heeft ons weer deugd gedaan. Laat die winter nu maar komen. We kunnen er tegen. Rest ons enkel nog Barbara van Het Wethuys in Watou te bedanken voor de goede ontvangst en het prima ontbijt. Tot volgend jaar! Franky Bruneel |
foto's: © Franky Bruneel ___________________________
- site
The Blues Vision
|
Eigenlijk
zijn wij voor Bob Margolin gekomen. Het moet in de vroege jaren
'90 zijn geweest, dat wij deze veteraan in Brugge zagen, als gitarist
bij drummer Sam Lay. We waren toen behoorlijk van de kaart door Bobs
eigenzinnige gitaarspel en hier is dat niet anders! "I first came to
your country in the late seventies with Muddy Waters", declameert
het 62-jarige grijze kloeke baasje bij wijze van introductie. En alsof
hij ervan uitgaat dat wij niet weten dat hij van 1973 tot 1980 Muddy
Waters' rechterhand was, haalt hij middenin zijn show zijn mobieltje
boven. "Wait a minute, folks... who's calling here? Muddy? Is that
you? What? 'Mannish Boy'? Allright pal, we'll play that for you, Muddy..."
Het is pathetisch maar ach wat... de man kan het zich veroorloven. Hij
is authentiek. Hij heeft het allemaal uit de eerste hand. Bob Margolin
bulkt van het talent. Zijn gitaarspel is veelzijdig en dartel. Zijn
slide klieft de voederbietenzieltjes meedogenloos doormidden, zijn humor
beklijft. Behalve enkele standards put hij voornamelijk uit zijn albums
'In North Carolina' en 'Steady Rollin' Live'. Alleen komen de
spaghettivreters die hem begeleiden niet uit de zompige klei gekropen.
Ze spelen degelijk, maar niet doorleefd. Maar toch... toch is Margolin
alleen al de moeite van het komen waard.
Er
is natuurlijk – en gelukkig maar – meer dan dat. Op Blaublues 2011 doen
we zowaar een ontdekking! The Blues Vision is een West-Vlaams
trio waarvan de leden gemiddeld pas achttien zijn. "De jongste band
die hier ooit op het podium stond", scandeert de ietwat stuntelige
presentator. 'Stormy Monday', 'Alabama Train', wat voorzichtige eigen
songs, een boogie, wat slide en een feestelijke 'Johnny B. Goode' als
uitsmijter. Technisch klopt het allemaal en niemand zal ontkennen dat
deze youngsters zelfs heel erg matuur klinken. Zanger-gitarist Arne
Demets – zo'n beetje het West-Vlaamse blueswonderkind – speelde twee
jaar geleden met Lightnin' Guy al in Peer. En ondertussen heeft hij
zelfs een stem gekregen! Toegegeven, een dagelijkse portie groene
Michels zonder filter en een paar emmers Watou Tripel zouden hem nog
steeds goed van pas komen, maar hij is nu – vooral als gitarist – al een
groots talent. Hanne Vandekerckhove, bloedmooi maar een beetje statisch,
is de dochter van Hideaway-bassist Erik. Ze kreeg duidelijk niet alleen
zijn genen maar ook zijn talent. Jongens, kan dat kind bas spelen zeg!
Zo vol, zo dragend... Geef deze snaken de tijd om een eigen stijl te
ontwikkelen en België heeft er weer een degelijke bluesband bij. Jullie
geloven het nooit, maar de openingsact van The Blues Vision heeft ons
harder geraakt dan headliner Thorbjřrn
Risager.
Misschien
zagen we deze Deen al te vaak (Varenwinkel, Ecaussinnes, enz...). Já,
hij is steengoed, já,
hij heeft een uniek schuurpapieren keelgat, já, hij maakt degelijke
eigen nummers, já, de soul, de groove en de swing van een big band
doorspekken zijn muziek, já, já, já we weten het, we gaan het niet
ontkennen maar laat ons nu eerst even een pint drinken, ja? En kunnen we
een deal sluiten? Volgend jaar weer Hommelbier, okay? Als een Amerikaan
dan toch op een bierbak moet zitten om te spelen, dan toch liever op een
streekproduct, vinden wij. Dat staat beter op de foto en het is
lekkerder dan Rodenbach! Ach, weet Brother Dege veel. Hij vult de
pauzes op in de tent. Daar is met de cd-stand en het worstenkraam al
heel wat animo, maar Dege Legg bouwt nog meer sfeer. Meer dan een dobro
en een eigengereide visie op hoe deltablues hoort te klinken, heeft hij
niet van doen. Hij geniet van zijn 'moments de gloire' en praat
honderduit met de plaatselijke bietenboeren. Waar culturele uitersten
elkaar ontmoeten... ja, ook dát is Haringe!
Blaublues
gaat er prat op, een brede waaier aan stijlen aan te bieden. Het is de
Texaanse Dede Priest die deze vlieger doet opgaan. Ze ziet eruit
als de bluesgeworden reďncarnatie van een polderpaard, maar ze klinkt zo
fijngebekt als een rotswinterkoninkje. We zouden wegdromen in haar
boezem, belooft het programmaboekje. De vergapelingen op de eerste rijen
krijgen die boezem meermaals haast in het gezicht geslingerd. Gelukkig
spaart Dede onze telelens. Ze begrijpt dat wij hier zijn om ons werk te
doen en dat die andere 350 vuilbekken zich willen amuseren. Met de songs
uit haar recente cd 'Kinky At The Root' heeft ze hiertoe degelijk
materiaal bij. Moeiteloos laveert deze big mama van blues over soul naar
jazz en terug. Ze bespeelt de emoties van haar publiek meesterlijk. Ze
is gewoon een volleerd entertainer. Ja, we hadden liever gitarist
Richard Van Bergen gezien, maar toegegeven, die Raymond Nijenhuis kan
het toch ook wel. En dan de immer standvastige Jody van Ooijen op drums.
Die speelt toch ook met god en de hele wereld mee hé! De afstand tussen
Dallas en Amsterdam is onbestaande, hier in het West-Vlaamse nirvana...