|
|
||
|
|
Ze hebben er daar in De Korenbloem stilaan een patent op. Deze keer strikte vzw Bluesnight de legendarische Joe Louis Walker voor een eenmalig concert in België. Ruim vierhonderd bluesfanaten waren afgezakt naar het landelijke Zingem en de zeventig zitjes op het balkon waren dan ook in een mum van tijd ingenomen.
Tijd voor een ander kaliber! Joe Louis Walker, de blueslegende uit San Francisco, behoeft geen introductie meer. In de line-up verving Lenny Bradford Henry Oden als bassist. In de wandelgangen luidt het dat Oden de band verliet omwille van Walkers onstuimige gedrag. Achter het drumstel was de meegereisde Dorian Randolph een prettige verademing. Net als het duo gitaristen-zangers Amar Sunday en Murali Coryell. Met een repertoire uit pakweg 24 albums heeft Walker keuze te over voor een heuse setlist.
Het ontroerendste ogenblik was misschien wel toen Walker ons verklapte dat de avond voordien een kostbare gitaar was ontvreemd in Parijs. Hij belichaamde dit voorval perfect in de gospeltrack 'I Don't Sing For Free'. Met 'Please, Please, Baby', trokken wij richting Chicago en met afwisselende gitaarsolo's brulde het publiek zowaar door onze oorbeschermers heen. Op de tonen van 'Sugar Mama' draafde Walker, gewapend met zijn mondharp, gemoedelijk door de zaal heen, begroette iedereen en een dronk uiteindelijk nog een glaasje wijn aan de bar. Joe Louis nodigde nog een nobele onbekend gast op de bühne uit voor een partijtje mondharmonica en bezorgde de man zo zijn 'moment de gloire'. Verder noteren wij nog een knappe versie van Junior Wells' 'Little By Little', waarmee Joe Louis Walker zijn concert afsloot.
Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
- site vzw Bluesnight
|
De
Wase bluesband The Aardvarks mocht het verlengde weekend op gang
trappen. Ze openden met een goedkope versie van Freddie Kings 'Hideaway'.
Hun repertoire is voornamelijk gevuld met coverversies en
bluesstandaards. Om maar te zwijgen van het verkrachte 'Memphis,
Tennessee' (benieuwd wat Chuck Berry hierover zou denken). Het enige wat
je deze band kan nageven, is dat ze proberen om de covers een eigen
identiteit mee te geven. Vocalist Marc Van Laere heeft nochtans een
uitstekend geschoolde band achter zich, maar toch had ik liever 'The
Last Post' aanschouwd op de vooravond van de herdenking van W.O. I.
Hij
opende geheel binnen te verwachtingen met 'Messin' Around With A Fool
Like You'. Toen al werd snel duidelijk dat Joe Louis Walker het vlaggen
had. Licht beschonken grapte en grolde hij met zijn publiek. Amar Sundy
speelde dan maar 'It's Are Family' de hemel in en Murali Coryell
vertolkte met 'I Shared The Room With Jimi', zelfs een waar
gebeurd verhaal. Coryell was pas zes maand jong, toen hij Jimi Hendrix
ontmoette. Zijn pa Larry, de legendarische grote jazzmeester die het ook
maakte in de rockwereld, zou meermaals hebben gejamd met Hendrix.
Natuurlijk
zou er een bisronde komen en het venijn zat alweer in de staart. Met een
uitgesponnen medley van 'Mannish Boy', 'Hoochie Coochie Man', 'Tail
Dragger' en 'Evil', dropen de seksuele verlangens zo van Walkers
aangezicht. Toen hij meermaals brulde 'do you believe I'm a man?' stak
Walker een vol flesje Jupiler door zijn rits en begon er in vol ornaat
mee te schudden. Tot slot neukte hij zijn statief op het podium en
brulde 'Yes, I'm a man!' Een bomvolle zaal barste zowaar in een clownesk
orgasme uit. Op het randje van het vulgaire, maar wij gaan er hier nu
niet preuts over doen, een rasartiest mag altijd wel wat meer. Wat een
finale, niet ?