|
||
|
Ze hebben er daar in De Korenbloem stilaan een patent op. Deze keer strikte vzw Bluesnight de legendarische Joe Louis Walker voor een eenmalig concert in België. Ruim vierhonderd bluesfanaten waren afgezakt naar het landelijke Zingem en de zeventig zitjes op het balkon waren dan ook in een mum van tijd ingenomen. De Wase bluesband The Aardvarks mocht het verlengde weekend op gang trappen. Ze openden met een goedkope versie van Freddie Kings 'Hideaway'. Hun repertoire is voornamelijk gevuld met coverversies en bluesstandaards. Om maar te zwijgen van het verkrachte 'Memphis, Tennessee' (benieuwd wat Chuck Berry hierover zou denken). Het enige wat je deze band kan nageven, is dat ze proberen om de covers een eigen identiteit mee te geven. Vocalist Marc Van Laere heeft nochtans een uitstekend geschoolde band achter zich, maar toch had ik liever 'The Last Post' aanschouwd op de vooravond van de herdenking van W.O. I. Tijd voor een ander kaliber! Joe Louis Walker, de blueslegende uit San Francisco, behoeft geen introductie meer. In de line-up verving Lenny Bradford Henry Oden als bassist. In de wandelgangen luidt het dat Oden de band verliet omwille van Walkers onstuimige gedrag. Achter het drumstel was de meegereisde Dorian Randolph een prettige verademing. Net als het duo gitaristen-zangers Amar Sunday en Murali Coryell. Met een repertoire uit pakweg 24 albums heeft Walker keuze te over voor een heuse setlist. Hij opende geheel binnen te verwachtingen met 'Messin' Around With A Fool Like You'. Toen al werd snel duidelijk dat Joe Louis Walker het vlaggen had. Licht beschonken grapte en grolde hij met zijn publiek. Amar Sundy speelde dan maar 'It's Are Family' de hemel in en Murali Coryell vertolkte met 'I Shared The Room With Jimi', zelfs een waar gebeurd verhaal. Coryell was pas zes maand jong, toen hij Jimi Hendrix ontmoette. Zijn pa Larry, de legendarische grote jazzmeester die het ook maakte in de rockwereld, zou meermaals hebben gejamd met Hendrix. Het ontroerendste ogenblik was misschien wel toen Walker ons verklapte dat de avond voordien een kostbare gitaar was ontvreemd in Parijs. Hij belichaamde dit voorval perfect in de gospeltrack 'I Don't Sing For Free'. Met 'Please, Please, Baby', trokken wij richting Chicago en met afwisselende gitaarsolo's brulde het publiek zowaar door onze oorbeschermers heen. Op de tonen van 'Sugar Mama' draafde Walker, gewapend met zijn mondharp, gemoedelijk door de zaal heen, begroette iedereen en een dronk uiteindelijk nog een glaasje wijn aan de bar. Joe Louis nodigde nog een nobele onbekend gast op de bühne uit voor een partijtje mondharmonica en bezorgde de man zo zijn 'moment de gloire'. Verder noteren wij nog een knappe versie van Junior Wells' 'Little By Little', waarmee Joe Louis Walker zijn concert afsloot. Natuurlijk zou er een bisronde komen en het venijn zat alweer in de staart. Met een uitgesponnen medley van 'Mannish Boy', 'Hoochie Coochie Man', 'Tail Dragger' en 'Evil', dropen de seksuele verlangens zo van Walkers aangezicht. Toen hij meermaals brulde 'do you believe I'm a man?' stak Walker een vol flesje Jupiler door zijn rits en begon er in vol ornaat mee te schudden. Tot slot neukte hij zijn statief op het podium en brulde 'Yes, I'm a man!' Een bomvolle zaal barste zowaar in een clownesk orgasme uit. Op het randje van het vulgaire, maar wij gaan er hier nu niet preuts over doen, een rasartiest mag altijd wel wat meer. Wat een finale, niet ? Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
- site vzw Bluesnight |