|
|
||
|
|
Na een korte babbel vertrouwde Alan Nimmo ons toe, dat The Nimmo Brothers binnenkort afreizen naar Texas, om er een nieuw album in te blikken. Wij zijn alvast benieuwd. Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
-
website Le Montmartre
|
De
sfeer in Le Montmartre heeft iets weg van de jaren '50. Maar dan zonder
de ziel van het artistieke te verwaarlozen. Aan de muren hangen zelfs
talloze schilderijen van het vaste cliënteel. Toch is dit een
studentencafé, waar goede muziek primeert en schoon volk je met de
glimlach een goede pint aanreikt. Het achtergelegen lokaal is omgebouwd
tot een concertzaal die een tomeloze sfeer uitademt en een geweldige
akoestiek herbergt. De formule is uniek en aanlokkelijk, of wat dacht je
van 12 euro inkom, inclusief drie drankbonnetjes. Inmiddels heeft
uitbater Didier De Bie vier live-cd's uitgebracht: de befaamde 'The
Montmartre Collection'. 
Zonder
GPS zou ik nu waarschijnlijk nog rondjes draaien in Ixelles (Elsene). We
waren ruimschoots op tijd vertrokken en hadden dus tijd zat voor wat
geestrijk gerstennat. King King dus, het project van Alan Nimmo, u weet
wel, de helft van het uit Glasgow, Schotland afkomstige duo The Nimmo
Brothers (met broertje Stevie). Het zaaltje zat afgeladen vol. Lindsay
Coulson (bas), Johnny Dyke (keyboard), Graig Blundell (drums) en Alan
Nimmo als zanger-gitarist kwamen het nieuwe album 'Take My Hand'
promoten. En net zoals op deze release trapten ze af met 'Lose Control'.
Op kruissnelheid stelden ze hun album bijna integraal voor, op een
zeldzame uitzondering van het funky getinte 'Western Time' na. In 'Don't
You Get The Feeling' zong Alan zelfs zonder microfoon, wat voor een
uiterst relax sfeertje zorgde. Net als de zeldzame ballade 'Feels Like
Rain', origineel van John Hiatt, was dit een zeldzaam rustpunt. In 'Take
My Hand' kroonde Alan zichzelf tot King van de wah-wah-pedaal. Na een
korte pauze zette King King de keet nog eens in vuur en vlam met 'Six In
The Morning. Alan raakte nog meer onder stoom toen het publiek luidkeels
en met handgeklap 'Broken Heal' ging begeleiden. Een kanjer van een
song. De band King King is als het ware de exponent van de moderne
bluessound. Net zoals het schitterende 'Old Love' - origineel van Eric
Clapton en Robert Cray - en een ware hommage aan 'mon frère', zoals Alan
het graag zelf verwoorde. De song groeide langzaam naar zijn climax toe,
en Alan draaide de volumeknop van zijn Fender Telecaster volledig naar
links. Volumeloos, uitgesponnen, ingetogen en met een zekere kuisheid
was dit absoluut het hoogtepunt van de avond.
En
met het stomende 'Mr. Highway Man' van Howlin' Wolf kon dit exclusieve
concert zich geen betere afsluiter wensen. Hijgend, puffend en drijfnat
wist Alan Nimmo ons te blues toe te vertrouwen. Hij ademt werkelijk deze
sound in en uit, en dat merk je werkelijk in elke noot die hij speelt.
Nimmo kan in enkele minuten zowel zijn gitaar intiem laten klinken als
stoer doen bulderen. Heerlijk! Zijn soulvol stemtimbre is zelfs warmer
dan een Schotse sauna. Als 'encore' dansten de dolgedraaide bluesfans
ongecompliceerd op Stevie Wonders 'Sir Duke'.