|
|
||
|
|
Neil ‘Black’ Walden klinkt als blanke vocalist/gitarist uiterst zwart en beroert de zes snaren sinds zijn zevende levensjaar. Hij studeerde in zijn late tienerjaren bij jazzgitaristen Herb Ellis en Barney Kessel maar zijn liefde voor boogie en rock was groter dan die voor de voorziene jazzcarrière. Pas toen Johnny Copeland hem in ‘92 uitnodigde voor enkele opnamen in New York, sloeg de vonk pas echt over. Neil richtte er zijn Healers op en werd al snel een vertrouwd gezicht in het bluescircuit van Manhattan.
Dat Neil de traditionele blues niet schuwt, bleek hier alvast uit enkele akoestische pareltjes. Zo schoot hij de avond op gang met ‘Built For Comfort’, een oude klassieker van Howlin’ Wolf. Met ‘That’s How I Got To Memphis’ van Tom T. Hall houdt Black moeiteloos de aandacht vast tot hij de elektrische gitaar omgordt. Hij wisselt heel wat recente songs uit het nieuwe album af met oud materiaal en opmerkelijke covers. Zo waren ‘Evil’ en vooral ‘Handful Of Rain’, dat de donkere New Orleans-magie dwars door ons beenmerg ramde, hoogtepunten uit het gelijknamig album uit 2007. Op ‘Gringo Bring Me Your Guns’ refereert Black naar zijn afkomst nabij de Mexicaanse grens, al ontbreken hier toch wat ijdele klanken van een accordeon. De Texas-boogie ‘Mississippi Doctor’, wordt dan op zijn beurt sterk begeesterd door heerlijke slidegitaar. Black sloot de eerste set knap af met Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’, dat een geweldige drumbeat herbergt en waar de driekoppige band naar hartenlust soleert.
De bisnummers waren een aaneenschakeling van feestelijke instrumentale nummers, waar snel uit bleek dat de weinige maar dolgedraaide fans geen genoegen namen met een paar tracks. Neil Black nipte een zoveelste keer aan zijn whisky, smeerde de stembanden en zette het feest verder met ‘Do The Hip Shake’ van Slim Harpo. Drie uur lang was Neil Black ‘The Master of High Voltage Texas Boogie Blues’. De temperatuur deed ons onvoorwaardelijk terugdenken aan The Lone Star State, maar De Blauwe Wolk stond alweer garant voor een gekke muziekbelevenis. Guinness is Good For You! Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
|
Als
je er de concertkalender van muziekcafé De blauwe Wolk regelmatig op
nakijkt, zal je al vlug merken dat er heel wat internationaal
bluestalent prijkt tussen de vele optredens. Opvallende naam op
paaszaterdag was alleszins Texaan Neil Black, die een schitterende
voorbode was voor een uiterst zonnig en verlengd weekend. Neil Black is
afkomstig uit San Antonio, maar na omzwervingen in New York City en
Mexico huist hij tegenwoordig in het zuiden van Frankrijk.
Organisator
en clubeigenaar Billy had vanavond gelukkig het lumineuze idee om zijn
zaal tot de helft te herleiden, wat meteen een gezellige en intieme
sfeer creëerde. Er kwamen slechts een handvol fans opdagen, maar Black
leek hier geen moer om te geven. Zijn muziek is diepgeworteld in de
aloude Texastraditie en met een uiterst krachtig performen straalt hier
een zelfverzekerde gitaarvirtuoos. Deze imposante halflangharige
muzikant staat inmiddels dertig jaar op de planken. Neil Black had een
nieuw album te promoten. ‘Sometimes The Truth’ is zijn zevende voor het
Franse label DixieFrog. Black kreeg vanavond backing van bassist Kris
Jefferson en van de Parijse drummer Vincent Daune.
Na
een korte pauze komt Blacks Texaanse gitaarstijl volledig tot zijn
recht. Sterke originele instrumentale composities waren vooral ‘Chicken
Shack Boogie’ en de sterke vibratie in ‘Buda, Texas Boogie’. Hij dreef
de sfeer naar een ultiem hoogtepunt dat de zaal niet meer zou verlaten.
Na iedere track vraagt Black dan ook volmondig ‘Do you want a fast song,
or a slow one?’ De keuze was hier navenant en met een geweldige
kruissnelheid razen ze door de set. In ‘Goodbye Baby’, ook al uit zijn
recentste release, hield hij gelukkig het wah-wahpedaal in bedwang, net
als in de ode aan zijn moeder ’Somebody Call Mama’. ‘Slow Blues’ was
zowaar een zeldzame trage en op ‘Working On The Highway’ kreeg het trio
versterking van harpist Tony Joe Gardner. Opmerkelijkste cover was
misschien wel ‘I Can See Clearly Now’, oorspronkelijk van reggaelegende
Johnny Nash. In ‘Jail In San Antonio’, uit het album ’Lonesome Man’,
combineert Neal uitstekende lyrics met alweer overweldigende riffs. Hij
heeft overduidelijk de binnenkant van deze gevangenis niet gemist.