|
|
||
|
|
Op de affiche van deze 27ste editie van het Belgium Rhythm & Blues Festival, tegenwoordig ingekort tot Blues Peer, mochten enkele grootheden opnieuw hun opwachting maken. Zo waren er The Paladins die ook al in 1989 op het podium stonden en Sharrie Williams die in 2003 Peer aandeed. Terwijl Ian Siegal reeds voor de vierde maal van de partij mocht zijn. Bovendien kregen nieuwkomers als JD Mc Pherson en Robert Randolph kansen om op het Peerse (of is het Peerder? Men zoekt dit ter plekke nog steeds uit) podium de massa van hun talenten te overtuigen. Als afsluiter kozen de organisatoren voor rockabillygrootmeester Brian Setzer. Nog een pluspunt was dat de bakken water die de wolkenhemel dropte, de pret van het festivalvolkje niet konden bederven…
Wat we op vrijdag, de Belgische dag, zeg maar, gezien, en vooral gehoord, hebben? Wel, euh… een, in die samenstelling, beginnende, en bijgevolg nog vrij onbekende, band, een goede band, een plezante band en een teleurstellende band. Wat meer uitleg, zeg je? Okay, hier gaan we: Grote teleurstelling van de avond vonden wij, en vinden wij nog altijd, was het 'samenraapsel' dat de The Belgian Blues All Stars ging heten. Het oorspronkelijke idee (van 'Wuff' Maes) is op zijn minst interessant te noemen, maar de 'show' van de All Stars bleek uiteindelijk niets meer dan een slecht voorbereide en inderhaast in mekaar geflanste jam. Het begon allemaal nochtans fijn met Mark Thijs (TEE) en friends die ons met een paar leuke nummers in twintig minuten van Chicago naar Memphis brachten. Maar toen Filip Casteels en Jan Iven, twee grote ego's, het roer overnamen was het uit met de pret. Keiharde rock werd ons deel. O ja, Big Dave mocht op het tweede plan ook wat meetoeteren. Nog een vrij dunne Seatsniffersspoeling en dat was het dan zo ongeveer. Slecht voorbereid, nauwelijks gerepeteerd en dus… niet goed. Spijtig, een gemiste kans. Duidelijk wél gerepeteerd en in redelijk grote doen, vinden wij, Rusty Roots. De Roots zijn volwassen geworden, om het zo maar eens te zeggen. De band klinkt hecht, de solo's zitten goed (soms wel een tikkeltje te lang), de bassline werkt stevig en betrouwbaar en Jan (Bas) is de zanger geworden die we altijd al hadden willen zien en horen: degelijk, met een goede stem die hij uiteindelijk ook weet te gebruiken zoals het hoort. Prima set en uitstekende publiciteit voor hun cd's.
Kwam een dame (denken wij toch, alhoewel) bij ons 'reclameren' dat de klank slecht was! Euh… zien wij dan eruit alsof wij in Peer verantwoordelijk zijn voor de klank? O ja, dan was er ook nog het trio Doghouse Sam & His Magnatones, een regionale band. De drie leden hebben allemaal een muzikaal verleden in bands als The Rhythms Bombs en andere Seatsniffers. Geen kleine jongens dus en dat kon je perfect horen en zien aan de professionaliteit waarmee zijn hun set brachten. In het begin leek het, overigens talrijke, publiek niet erg happig om enthousiast mee te doen, maar met een paar boogies à la Hooker werkte Sam (zullen we hem zo maar noemen) de dans- en meewiegspieren netjes los. Uiteindelijk werd het toch nog een fijne genietbare set met swing, jump, jive, boogie en blues. Leuk! Jean Bervoets
zaterdag
Iets minder uitstekend, maar nog altijd ambiance maker(s) 'par excellence' Last Call. Na vier jaar, is dat al zo lang?, nog eens terug op het Peerse podium. En Henk heeft duidelijk nog altijd niets aan onderhoudende kracht ingeboet. En eigenlijk is er aan Last Call niet zo gek veel, niks fundamenteels eigenlijk, veranderd. Het lijkt dan ook alsof ze nooit zijn weggeweest. Is dat een goed of een slecht teken? Eerder goed, niet?
Om de zaterdag op het onkristelijke middaguur op gang te trekken had de organisatie Charley Cruz & The Lost Souls, uit Nederland, ingehuurd. Een uitstekende keuze vinden wij. Charley, en band uiteraard, brachten geïnspireerde en aan blues verwante country en… 'americana' (country, folk en blues in een modern jasje, zeg maar). Wij meenden soms ook een beetje CCR (maar dat is ook americana zeker?) en CSN&Y te horen. Ja toch? Heel fijn gedaan, niet te druk, geen gebeuk, geen gehamer, geen geschreeuw. Tof. Jean Bervoets zondag
Wie ook niet vies was van het hardere werk en misschien een brug kan vormen met de huidige generatie muziekliefhebbers, is Robert Randolph. Meer beïnvloed door funk en soul dan door blues, gaf hij op zijn pedal steel een staaltje weg van hoe je door het mixen van deze genres tot een concept kan komen, dat ook menig bluesliefhebber kon smaken. Ook de dames hadden hun plaatsje op de affiche versierd. Vooreerst was er Sharrie Williams die met haar band de soul en gospel afdeling voor haar rekening nam. In haar kielzog bracht zij het saxwonder Sax Gordon mee. Gordon mocht openen met enkele songs die meteen de herinneringen opriepen aan die scheurende Staxsound. Wat een muzikant is die Gordon toch! Graag hadden wij hem wat meer als frontman gezien, maar ja hij was nu eenmaal in loondienst bij miss Williams. Sharrie daarentegen deed wat van haar verwacht werd, nl. haar soul- en gospelsongs, afgewisseld met de bekende conversaties, op het publiek afvuren. Zeker geen slechte set, maar kunnen wij het helpen dat wij kicken op de sax van Gordon?
40 jaren is het inmiddels geleden dat Jim Morrison, frontman van The Doors, in Parijs er het bijltje bij neerlegde. Ex-Doorsleden Ray Manzarek en Robby 'in mijn American Flag broek lijk ik een clown op rust' Krieger, respectievelijk op orgel en gitaar verantwoordelijk voor dat typische psychedelische Doorsgeluid, vonden het blijkbaar tijd om samen met David Brock, in de rol van Morrison, hun betreurde frontman te eren. Alhoewel dit praktisch een onmogelijke opdracht bleek, genoot het publiek met volle teugen. Wij noteerden vooral een schitterend 'The Changeling' met daarin flarden 'Chain Of Fools' en 'Got My Mojo Working'. Geopend en afgesloten werd er zondag met rockabilly. Openen deden onze eigen Catsmokes. Deze cats beschikken met zanger-gitarist Gerrit Cuypers niet alleen over een ideale frontman, maar met Robert Theys hebben ze tevens een ijzersterke drummer in huis, die ondanks zijn derde leeftijd, de vellen mept waar hij ze maar kan raken. In de gaten houden die Catsmokes!
Lambert Smits
|
foto's: © Peter Jacobs & Michel Verlinden van boven naar onder: - Marc 'TEE' Thys - Tollos - The Paladins - Ian Siegal - JD Mc Pherson - King King - Kitty, Daisy & Lewis - Brian Setzer ___________________________
|
vrijdag
Van
Peter Jacobs zijn wij gewoon, ja toch?, dat hij kiest voor het
soulrepertoire, maar wat hij met Tollos, zijn nieuwe band, doet,
komt toch uit een andere hoek. Er zit (veel) meer rock in de set. Het
blijft nog altijd blues en soul, maar toch met een harder kantje. Niet
storend, maar anders. Titels? Okay, zo is er 'Rockin' All Nite' (horen
we daar CCR?), 'Down The Drain' (een blues van Earl Hooker) en 'Salty'
(soulblues van Eddy Hinton). Leuke mix dus van rock, blues en soul. Goed
gedaan, durven wij zeggen.
Appreciatie
die ook Ian Siegal overvloedig te beurt viel. We hebben Ian nu
toch al een respectabel aantal keren meegemaakt en we geven het toe: de
set op Peer was misschien de beste die we ooit van Ian gezien en gehoord
hebben. Ian oogde duidelijk … lucide en ja, hij deed echt wel goed wat
van hem verwacht wordt. Ian heeft ook een nieuw (jong) lief en misschien
houdt die hem wel een beetje binnen de schreef. God, ja, wat men er ook
van zegt en denkt, Ian blijft een rasartiest die het publiek kan
vastgrijpen en de ganse set in zijn ban kan houden. Ian speelde
uiteraard veel uit zijn nieuwste cd en werd kundig geholpen door The
Mississippi Mudbloods onder leiding van producer, drummer,
tekstschrijver en studio-eigenaar Cody Dickinson. Broer Luther Dickinson
(Black Crowes) komt Ian gitaargewijs een handje helpen. We herhalen het
graag nog eens: Ian Siegal was groot(s) op Peer. 
Voor
het eerst mee te maken in Peer en dus onze interesse en nieuwsgierigheid
waard: de strakke rockabillybende van JD Mc Pherson. JD speelde
early rock, rockabilly met hier en daar een accentje blues en rhythm and
blues. Alles uit de tijd van de veelkleurige juke boxen, de vetkuiven,
de chicks met ponytails en… de ijssalons. Wij verwachtten elk moment
'The Fonz' uit 'Happy Days' vanuit de coulissen te voorschijn te zien
komen. JD is een heel bekwaam gitarist en zijn stem heeft soms zo wat
van Sam Cooke en James Hunter. Goede, plezante, amusante, strakke show.
Wij hebben ons geamuseerd en wij hopen van jullie hetzelfde.
Opvallen
deed de in kilt geklede Alan Nimmo, de ene helft van The Nimmo Brothers,
ongetwijfeld. Alhoewel hij dit frivole kledingstuk niet nodig had om
zich in de kijker te plaatsen, zijn prestaties deden dat ruimschoots.
Alan, zanger-gitarist van King King is een artiest die buiten het
steviger werk de subtiliteit niet schuwt. Zo zette hij een formidabele
versie neer van de soulsong 'Heart Without A Soul' uit zijn cd 'Take My
Hand'. Bovendien slaagde Alan erin om de tent quasi muisstil te krijgen
tijdens één van zijn ingetogen solo's, en dat is maar weinig artiesten
gegeven. Een dikke pluim ook voor Hammond speler Bennet Holland, die er
in slaagde om de Hammond te bespelen zonder de vaak constant fluitende
hoge tonen. Een opmerkelijke set!
Bij
Kitty, Daisy & Lewis speelden andermaal de dames de hoofdrol.
Voor de destijds door youtube gehypte familie Durham, was de stap naar
de diverse blues- en rootspodia eigenlijk vanzelfsprekend. Hun
inspiratie halen de Durhams uit de rockabilly, rock-'n-roll, country,
blues, kortom uit Amerikaanse rootsgenres van de jaren '50. Dat het
musiceren in familieverband niet enkel leuk is om regenachtige
zondagnamiddagen door te komen, is voor ons een vaststaand gegeven.
Jammer is evenwel dat door het voortdurend onderling wisselen van de
instrumenten eigenlijk niemand uitblinkt op een instrument. Niet dat dit
een must is maar indien elk lid van dit toch wel getalenteerd trio zich
meer zou bekwamen op één instrument, dan zal de toekomst hen zonder
twijfel meer dan één gouden ei leggen.
Meester
van de rockabilly is ongetwijfeld Brian Setzer. De haren netjes
naar achteren gekamd, de bakkebaarden getrimd, in een pak met gifgroene
accenten gestoken, en een in dito kleur gespoten Gretsch in de hand,
vloog Brian er vanaf minuut 1 voor de volle 100 % in. In een razend
tempo streelden de hits uit de Stray Catsperiode en Orchestratijd onze
oren. Titels?