|
|
||
|
|
Mannen die platte wollen petten dragen en geruite overhemden, grijze pantalons, zwarte bretels en glanzende zwarte schoenen, zochten met een glas bier in de hand een plek vooraan bij het podium. En vrouwen met knotten en strikken in hun haar - zoals je ze ook op reclameposters uit de jaren '30 ziet (de crisistijd van de vorige eeuw) schoven tegen deze mannen aan. De trend was gezet, alhoewel het publiek voor de meerderheid uit veertigplussers en grijsaards bestond die niets met deze uiterlijke kenmerken van doen hadden. Hoe dan ook, C.W. Stoneking kon ook in de kleine zaal van het Haarlemse theater Patronaat rekenen op een trouwe schare aan fans en liefhebbers. Benauwd was het zelfs in de zaal waar zo'n driehonderd mensen op elkaar gepropt stonden. Voor de volgende keer kunnen de zaalhouder en de tourmanager beter de grote zaal boeken.
Na ruim anderhalf uur hield de band het voor gezien. Opgewekt verliet het publiek de kleine zaal van het Patronaat. Terug naar huis. De batterij was weer opgeladen voor een week hard werken in roerige tijden. Mooi dat er muzikanten zijn die mensen levensvreugde geven door vervlogen muzikale jaren in één avond neer te zetten alsof je je werkelijk in een andere tijd bevindt. Aan C.W. Stoneking is deze missie volledig toevertrouwd. Willem Croese |
foto's: © Willem Croese ___________________________
- website
Patronaat
|
2011
is het jaar van de Arabische Lente, oorlogen, wankele wereld-economie,
faillissementen en nog veel meer van deze niet bepaald op-beurende
thema's waarmee de moderne mens moet leven. In zo'n depressieve periode
is een flinke dosis verstrooiing wel erg prettig. Kunstenaars, artiesten
en muzikanten kunnen daar een prima handje bij helpen, want anders valt
er weinig lol te beleven. Opmerkelijk is des te meer dat er een soort
hang is naar vooroorlogse muziek of wat er door de vele invloeden sterk
op lijkt. De Australiër C.W. Stoneking is samen met zijn Primitive Horn
Orchestra een meester op dit gebied. Hij is een muzikant die gek is op
pre-war blues, jazz, jaren '20-calypso en folklore. In combinatie met
zijn eigen muzikale ervaringen tovert hij iedere zaal om tot een intieme
nachtclub waar het publiek ademloos luistert of een dansje waagt.
Niettemin,
de stemming zat er goed in. De Nederlandse band Maison Du Malheur opende
de avond in een soortgelijke stijl als die van Stoneking. Zanger en
liedjesschrijver J.P. Mesker bracht met zijn muzikale vrienden een set
van bijna een uur. Grotendeels speelde het gezelschap nieuw werk van hun
zojuist uitgekomen cd 'Waiting For Trouble To Come'. En echt, je waant
je als toehoorder in de jaren twintig met onvervalste New Orleans-jazz
of rocksteadybeat en rythm-and-blues uit de jaren '50. Publiekstrekker
was zonder enige twijfel de tubaspeler, een boomlange vent met haar tot
ver over de schouders, een baard van heb ik jou daar en een bontmuts op
het hoofd. Hij zweepte met zijn spel zowel de band als het publiek op.
Na Maison Du Malheur duurde het meer dan een half uur voordat C.W.
Stoneking het podium betrad. Het publiek leek zelfs wat onrustig te
worden tijdens het wisselen van de instrumenten, maar Stoneking en de
zijnen kregen een warm applaus voordat er ook maar één noot was
gespeeld.
De
bandleider was gekleed in een wit kreukelig kostuum, terwijl de overige
bandleden op de achtergrond in zwarte kledij stonden. Het was duidelijk
wie de baas is. Qua show viel er verder weinig te zien, maar dan de
muziek... Veel nummers van de cd's 'King Hokum' en 'Jungle Blues'
passeerden de revue. Even leek het op een soort uitverkoop van 'alle-dertien-goed'.
Het publiek had er geen enkele moeite mee, want de herkenning bood
genoeg aanknoop-punten om enthousiast te reageren door te juichen, te
fluiten en te klappen. Een spektakel werd het pas toen C.W. Stoneking
een flink aantal liedjes solo deed. De Australiër begeleidde zichzelf of
met de Dobro of met de banjo, en toegegeven verdienstelijk zelfs. Zijn
brommende en soms naar verkoudheid neigende stem gaf hierbij een
compleet beeld van een gedreven muzikant die zijn verhalen middels
liedjes wilde vertellen. Hij nam ook de tijd om sommige songs vooraf toe
te lichten. En dit waren de momenten waarop de mensen in de zaal
aandachtig luisterden of hardop lachten wanneer Stoneking een grapje
maakte.