|
|
||
|
|
De avond is begonnen wanneer hij na deze woorden een instrumentale shuffle op het publiek afvuurt. Later volgen er nog twee instrumentale nummers, waaronder 'Zanzibar' van zijn laatste studioalbum 'Maestro' dat in 2008 verscheen. En hoewel deze technisch beresterk werden gespeeld, wisten ze niet te overtuigen. Maar het is niet omdat we hier op onze honger bleven zitten, dat de avond voor ons een flop was. Taj Mahal slaagt er namelijk, als begaafd muzikant, zonder moeite in te bekoren, aangezien hij zoveel genres, succesvol, aandurft.
We moeten zeggen dat de momenten waarop Mahal de toeschouwer naar de keel greep, het een meer dan aangename avond maakten. Het unieke combineren van verschillende muziekstijlen is schaars binnen de bluestraditie en alleen al daarom verdient Taj Mahal veel lof. Dat hij daarenboven op zijn leeftijd nog een dergelijke set kan brengen, moet het respect voor de man enkel nog doen toenemen. Zo ook bij Roland, die me na het concert wist te vertellen dat dit optreden hem "nog een week goedgezind zou houden". Jago Kosolosky |
foto's: © Inge Kennet bron: www.handelsbeurs.be ___________________________
- site
Handelsbeurs
|
Henry
Saint Clair Fredericks, stagename Taj Mahal, staat al ruim een
halve eeuw op de planken. Op 16 november bezocht de 69-jarige Amerikaan
de Handelsbeurs in Gent. Geflankeerd door Roland van Campenhout, dé
Belgische blueslegende, zien we een halve eeuw blues het podium
betreden. Begeleiding van Taj Mahals gitaar-, keyboard- en banjospel
wordt verzorgd door Kester Smith achter de drums en Bill Rich op de
vijfsnarige bas. Het publiek ondervindt meteen dat het forse bluesicoon
niet op zijn tong gevallen is. Wanneer hij "Come on!" toegeroepen krijgt
terwijl hij zijn gitaar stemt, antwoordt hij: "Listen here.
Bij
de klassieke bluesnummers, onder andere 'TV Mama' en 'Checking Up On My
Baby', komt zijn sterke stem volledig tot zijn recht. Afgewisseld met
sterke gitaarsolo's, zonder tot gitaarmasturbatie over te gaan, is dit
werkelijk genieten voor de toeschouwer. Ook wanneer hij met 'Annie Mae'
het tempo wat terugdraait, blijft zijn fantastische sound overeind. Met
'Fishing Blues' en 'Corinna' levert hij prachtig ragtime-gitaarspel aan
het, terecht, dankbare publiek. Maar hoe dankbaar het publiek ook was,
het feest barstte nooit echt los en net als voorspeld, werd er gedurende
de hele avond niet gedanst. Het bewijs dat de blues thuishoort in bruine
kroegen op late uren?
Misschien
voor het rauwe werk maar het Taj Mahal Trio levert heel wat materiaal
van een hoger niveau af. 'Little Brown Dog' kreeg werkelijk heel de zaal
stil met een sfeer die ons deed denken aan Indische spirituele muziek.
Luistert u gerust zelf, het is terug te vinden op 'Shake Sugaree'
(1988). Geen recensie ter wereld kan het nummer eer aandoen. Met 'Lovin'
In My Baby's Eyes' als bisnummer weet hij het publiek alweer sterk te
raken. Deze song bewijst de kracht van Taj Mahal om met sterke teksten
te emotioneren. Hij opent solo met de gitaar waarna de bas en drums
volgen. Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van de heren waarmee
Taj Mahal zich omringt, hadden we deze laatste veel meer solo aan het
werk willen zien. Het zijn dan ook vooral de nummers tijdens dewelke hij
op de voorgrond treedt die ons het meest bekoorden. Om hiervoor een
verklaring te vinden, hoeven we alvast niet ver te zoeken. Het unieke
gitaarspel in combinatie met zijn prachtstem, die hij op bepaalde
momenten bewust vervormde à la Howlin' Wolf of Captain Beefheart, zit
hier zeker voor iets tussen. Ook de invloeden uit, voornamelijk
Caraïbische, wereldmuziek verrijken enkel maar zijn gitaarstijl waarbij
hij zweverige melodieën afwisselt met klassieke blueslicks.