|
|
||
|
|
Drie dagen, veertien acts… dat is de formule waar Swing Wespelaar groot mee is geworden. Met een overheerlijke combinatie van jeugdig talent en internationale artiesten getuigde de 24e editie alweer van een gevarieerde programmering. De 'master of ceremony' had een ingetogen woord voor de dramatische gebeurtenissen in Pukkelpop en in de eerste plaats voor de vele slachtoffers die het natuurgeweld in Kiewit heeft veroorzaakt. Ook de redactie van Back To The Roots wil hier zijn medeleven betuigen aan de nabestaanden van de overleden slachtoffers. Maar dan nu over naar Wespelaar...
Een festival openen is nooit eenvoudig. De eerste noten klinken nog niet optimaal en toch daagde heel wat jeugdig volk op voor The Devilles, een jong collectief uit het nabijgelegen Keerbergen. Het trio serveert stevig uit de kluiten gewassen garagerock met een vettige gitaarsound. Met degelijke maar loeiharde songs zoeken wij toch al snel ons heil in wat gerstenat. Het Tilburgse Bradley's Circus is uit heel ander hout gesneden, wellicht ook door heel wat meer ervaring. De strelende Mattanja Bradley krijgt nog steeds backing van zanger-gitarist André Van den Boogaert, Lidewij Veenhuis op harp, Toine Stout op contrabas en drummer Beewee Nederkoorn. Na de al eerder betoverende release 'Shotgun Bunny' uit 2008, promoot de band nu een nieuw album: 'Bang Bang Wa Wee's'. Met Mattanja's hese stemgeluid, André's glinsterende gitaarriffs en Lidewij's knappe overblows, wisselde de set perfect af tussen heel wat nieuwe tracks en knappe coverversies zoals 'Wang Dang Doodle' en het geweldig rockende 'My Babe' (van Ron Holden en wereldbekend van The Fabulous Thunderbirds). Net voor het inzetten van 'Please, Don't Throw Your Underwear', plezierde Mattanja haar uitzinnige fans met een gratis cd voor de eerste die zijn onderbroek het podium op katapulteerde. Het duurde dan ook niet lang voor het eerste projectiel op de bühne belandde en belofte maakte uiteraard schuld. Met een gezellige en subtiele mix van Amerikaanse rootsmuziek, blues en een countrygetinte sound, kenmerkt Bradley's Circus zich vanavond als Nederlandse beste Americanaband.
Philip Verhaege zaterdag
Armand 'Big Bill' Hombroeckx was na jaren afwezigheid nog eens op een Belgische podium. Gesteund door de fantastische gitarist Simon Shrimpton Smith, bewees Armand andermaal dat binnen de blues en rock het Leuvense dialect nog steeds 'matcht' met het Engels. 'Ene mee hesp en ene mee kees'... of Chuck Berry in Leuven! Nog Belgisch en ook goed was Lightnin' Guy die zijn tribute to Hound Dog Taylor nog eens op een groot podium mocht serveren. Waren ook nog van de partij: Saint Jude, waarbij frontvrouw Lynne Jackaman ons toch net iets te veel aan Dana Fuchs deed denken en Garland Jeffreys die met zijn mix van soul, rock, funk en reggae de nacht mocht verwelkomen. Lambert Smits zondag
Het is
zwoel, zondag 21 augustus op het Wespelaarse marktplein, heel zwoel, en
de dreigend donkere wolken voorspellen precies niet veel goeds. En na
Pukkelpop 2011 speuren wij de omgeving af naar een eventuele solide
schuilplaats en/of een snelle vluchtroute… Maar… eigenlijk zijn we voor leuke muziek naar Swing gekomen en die krijgen we ten overvloede van 'youngster' Hamilton Loomis uit Galveston, Texas. Dat Hamilton ooit Bo Diddley als mentor had, is duidelijk te horen. Maar er is meer. Loomis is niet zomaar een 'imitator', hij heeft een herkenbare, innoverende eigen stijl ontwikkeld: geen rock met wat blues, maar blues met wat rock en funk en eigenlijk is dat een duidelijk verschil. Bovendien heeft Hamilton een goede stem, speelt hij prima gitaar en zelfs niet onaardig harp. Loomis, een fenomeen, heeft ook duidelijk de geschikte ondersteunende en aanvullende begeleiders gevonden en dat alles samen maakt zijn show geweldig de moeite waard. Heel leuk! Ook leuk toch, en héél erg blues, de set van Michael Dotson. Michael speelt elementaire, niet écht verrassende Chicagoblues met uiteraard voldoende Delta-invloeden. Je zou je, met de ogen dicht, bij Dotson in een of andere obscure juke joint of bluesclub wanen. Michael 'doet' nogal wat boogies à la Hooker en het is niet zo heel moeilijk om daarmee de dansers en meewiegers op je hand te krijgen. Michael speelt heel veel klassiekers uit het blues- en boogierepertoire, maar toch ook wel minder bekende dingetjes zoals 'Kansas City' van Robert Nighthawk en 'Catfish Blues' van Muddy Waters. “I like the Belgian beer”, zegt Dotson meer dan eens, en hij vindt het Belgische bier zo lekker dat hij zich sommige titels en stukjes tekst niet meer herinnert. Maar dat kan ook door vermoeidheid of ouderdom zijn…
Jean Bervoets
|
foto's: © Philip Verhaege en Michel Verlinden van boven naar onder: Mattanja Joy Bradley, Peter Barton (Animals), Lightnin' Guy, Garland Jeffreys, Hamil- ton Loomis en Jesse James King ___________________________
|
vrijdag
The Animals & Friends mochten op festivaldag
één de stekker uit het stopcontact halen. Maar niet voor Pete Barton
(vocals en bas), John Williamson (gitaar), Mick Aslager (keyboard) en
het enige origineel overgebleven bandlid John Steel op drums een propvol
kerkplein muzikaal wisten te ontroeren. 
'Swing
Wespelaar: een festival als geen ander' stond
er op het bierviltje dat
de patroon van De Warande fier onder ons fris getapt 'bolleke' schoof.
En inderdaad, Swing Wespelaar is een festival dat zich duidelijk
onderscheidt. Niet alleen is het een gratis festival, maar bovendien zie
je naast de grote groep bluesliefhebbers ook een concentratie van
gezinnen met of zonder kinderen, met of zonder hond en zelfs met of
zonder grootouders. Kortom, voor vele bezoekers was Swing 2011 een
ideale invulling voor een zonovergoten namiddag. Dat dit evenement dan
ook nog plaats vindt in het centrum i.p.v. op een afgelegen
festivalterrein, is een reden te meer voor de bewoners van dit
pittoreske dorp, om er rond te kuieren, van de muziek te genieten of
gewoon vanuit een luie stoel het gebeuren gade te slaan. Wanneer er dan
ook nog goed gemusiceerd wordt, is dat handig meegenomen. En er werd
gemusiceerd! Zo was er Cashman, een man die enkel gesteund door
drum en mondharmonica de allervettigste downhome Deltablues uit zijn
gitaar toverde. De slidepartijen waren van zo een niveau, d
at je je
afvraagt waarom deze man niet eerder aan de bluesoppervlakte is gekomen.
Vergeet Seasick Steve en richt je aandacht op Cashman!
Als
afsluiter van het driedaagse Swing had de organisatie 'soulman', nu ja,
Jesse James King geëngageerd. Jesse speelt Hammond (orgel) en
zingt, maar ons weet hij met zijn raspende zang niet te bekoren. En de
uitgemolken 'classics' zijn er ook weer in redelijk grote getale. Soul,
funk en blues, daarmee kleurt Jesse zijn energieke show, maar net niet
spannend genoeg om ons tot de laatste noot in Wespelaar te houden. En
als er een afsluiter was, dan zal er ook wel een opener geweest zijn
zeker? En die eer (?) was op zondag weggelegd voor Amazing Bear,
een bandje uit Laarne (of all places) dat onder de leiding van Marc Van
Renne dingen doet die een kruising willen zijn van Randy Newman, Dylan
en Neil Young (sic). Leuk, dat wel, maar niet adembenemend en dat zal
ook wel nooit de bedoeling van Amazing Bear geweest zijn, vermoeden wij.
Omdat de oorspronkelijk geplande Lil' Mo wegens stemproblemen
niet op Swing kon zijn, was sAMMY cUBA met plaatselijke held
Filip Casteels opgetrommeld. Spijtig voor Mo en gelegenheidsdrummer
Robert Theys (Catsmokes).