|
|
||
|
|
Het was dan ook terecht dat beide bands door een meer dan enthousiast publiek voor een bisnummer terug op het podium werden geroepen. De mensen van Palethe mogen fier zijn op dergelijke concerten! Lambert Smits |
foto's: © Lambert Smits ___________________________
-
site Palethe
|
Blues@Muzezaal
kon andermaal op een goede opkomst rekenen voor dit dubbelconcert. Niet
alleen heerst er telkens een uitermate rustige en gezellige sfeer in de
muzezaal, maar bovendien ontvangt men er het publiek op een aangename
manier. De tafeltjes, met daarop een voorraad borrelnootjes, staan
dermate gerangschikt zodat iedereen een goed zicht heeft op wat zich op
het podium afspeelt. Bovendien werd er destijds, bij de aankleding van
de zaal, rekening gehouden met het feit dat hier hoofdzakelijk muzikale
evenementen zouden doorgaan. Dit resulteerde in een goede akoestiek en
dit zowel in de zaal als, zoals we van menig muzikant mochten horen, op
het podium. Alles zat dan ook snor voor een heerlijk avondje
België-Nederland...
Wouter
'Doghouse Sam' Celis mocht met zijn Magnatones van start gaan. Je kon
hem moeilijk als een support act voor Barrelhouse beschouwen, want
Wouter liet al onmiddellijk merken dat hij de lat enorm hoog zou leggen.
En alhoewel zijn vaste bassist verstek moest laten gaan wegens een
heelkundige operatie, wist Bert 'Bird' Stevens het baswerk op een hoog
niveau te houden. Doghouse Sam is zowat het beste wat de Belgische
blueswereld de laatste tijd kon overkomen. Met zijn ongekunstelde
eenvoud en innemende charme wist hij ook hier het publiek weer aan zich
te binden met zijn ruwe op Hooker geënte boogies en bluesklassiekers.
Wanneer hij de oude Kraftsmangitaar omgordt, weet je dat je enkele ruwe,
opzwepende slideboogies te verwerken zal krijgen. Tevens stak Doghouse
Sam zijn voorliefde voor Muddy Waters, Sonny Terry of Fats Domino niet
onder stoelen of banken. Trouwens zijn versie van Domino's 'I'Am Ready'
joeg ook nu weer onze adrenaline de hoogte in. Wij zijn alvast benieuwd
naar de debuut-cd, die Sam onder leiding van Mischa Den Haring gaat
inblikken.
Top
of the bill Barrelhouse mag je wel degelijk, samen met Cuby and The
Blizzards, rekenen tot de eerste generatie Nederlandse bluesbands, die
decennia hebben overbrugd. Het was alweer geruime tijd geleden dat we
Tineke Schoemaker en haar kompanen zagen, en eerlijk is eerlijk… de band
doet het nog steeds. Het is trouwens bijna niet te vatten, dat
Barrelhouse in al die jaren steeds personeelswisselingen wist te
voorkomen, maar meer nog dat de muzikanten er nog altijd enorm veel
plezier aan beleven. Eenmaal op het podium wordt er voor de volle 100 %
gemusiceerd. Dat de tijd niet altijd een negatieve invloed hoeft te
hebben, merkten we aan Tinekes stem. Haar reeds altijd aanwezige
bluesstem is er alleen maar rijper door geworden. Ook mogen we de
broertjes Guus en John Laporte niet over het hoofd zien. Deze gitaristen
zijn zo ongelooflijk op mekaar ingespeeld dat hun gitaarduels en 'call
and response' spelletjes je met verstomming slaan. Dit alles aangevuld
met de heerlijke pianoklanken van Han Van Dam en de solide ritmesectie
van Bob Dros op drums en Jan Willem Sligting op bas, zorgde ervoor dat
zowel een klassieker als 'Hard Time Killin' Floor Blues' als werk uit
het recente album 'Vintage Blues' met veel verve werden geserveerd.