Big Joe Louis is een Engelse bluesman met een virtuoze gitaar, een volumineuze stem en een missie. Of misschien andersom: een bluesman op missie die daartoe zijn virtuoos gitaarspel en zijn volumineuze stem inzet.

En zijn missie is duidelijk: de authentieke blues brengen, zoals we die hebben geërfd van grote meesters als Walter Davis, Lightnin’ Hopkins, Big Joe Williams of Arthur Crudup. En dat erfgoed uitbreiden door zelf nummers te pennen met een gelijkaardige look & feel. Op geheel eigen wijze en ook wel eens helemaal op zijn eentje, zoals die vrijdagvond in de Ain’t Nothin’ But the Blues-bar in hartje Soho, Londen. Vrijdagavond betekent dat de Engelsen nu helemaal geen rem zetten op hun zuipschuiterij. Wanneer Big Joe het podium beklimt, maakt hij meteen zijn missie duidelijk: wie niet zinnens is naar zijn muziek te luisteren, wordt verzocht naar de bar achteraan te verhuizen! Zo, dan zijn we nu klaar voor twee keer veertig minuten Louisblues en het is echt verbazend hoe hij er in zijn dooie eentje in slaagt die authentieke sfeer op te roepen, op een heel gevarieerde manier dan nog: boogie met Lightnin’ Hopkins, gospel, een klassieke 12-bar van eigen makelij ('Christmas Eve 1993'), zwetende R&B ('Winehead', ook eigen werk) of een dreigende delta ('Drink On, Little Girl'). Zonder haperen, zonder gelul, vooral zonder gedoe. Een compleet coherent geluid.

Na een aangenaam gesprek in een koffiebar wat verderop, aanvaard ik met genoegen de uitnodiging om Big Joe en zijn groep ’s anderendaags mee te maken in een heel andere context: de Aracataca, een club van Spaans-taligen in Camden, in Halloweenstijl, gezien de tijd van het jaar. Ik arriveer tot mijn verbazing in een club waar niet enkel Spaans wordt gesproken, maar die geheel en al in fiftiesstijl is ingericht, inclusief een televisietoestel met films (zwart-wit natuurlijk) uit die tijd. Een gedroomd decor voor Big Joe en zijn twee Blues Kings. Merkwaardig is dat het trio geen bassist, toetsenist, harmonicaschuiver of koperblazer telt. Rest: twéé gitaren en de drum, die een beklijvend, wat zinderend geluid produceren. Daar gooit Big Joe zijn nasaal-stalen stem bovenop. Maar dit keer mag, moet er worden gedanst, het is feest. Geen punt voor Big Joe, hij gooit repertoire van gisteren even in de stomer en de dansvloer loopt vol. Ik hoor enkele nummers die hij de dag ervoor solo ten gehore bracht, maar aangepast aan de sfeer. Het werkt nog ook, zelfs de getransformeerde gospel ('Morning Train') komt hier tot zijn recht. Nu, Big Joe had het me in de koffiebar duidelijk gemaakt: hij sluit geen compromissen, wetende dat niet iedereen zijn stijl lust. Maar ik zeg niet nee tegen deze fraaie combinatie van virtuoos spel, fel gezang en oprechte inleving in wat inderdaad tot de stamcel van de hedendaagse blues moet worden gerekend.

Eddy Bonte

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies