|
||
|
Het beloofde een fantastische zondagnamiddag te worden met zulke namen op het podium in het gezellige zaaltje van het Gompelhof in Mol. Big Pete, alias Pieter van de Pluijm, kwam zijn gelauwerde cd 'Choice Cuts' voorstellen en had voor de gelegenheid zijn vaste begeleiders - zij spelen ook mee op de cd - meegebracht. Het werd een blij weerzien met Alex Schultz, vriendelijk als vanouds. Erkan Özdemir, die we kennen van bij Memo Gonzalez en tevens tourmanager, bespeelde de bas in plaats van de aangekondigde Willie J. Campbell en deed dit met klasse. Achter de drumkit zat een relaxte Jimi Bott. Hij stuurde de band met zoveel souplesse en naturel dat het een lust voor oog en oor was. Het werd nog maar eens duidelijk waarom de blueswereld hem als één van de beste drummers beschouwt... Alle bandleden stonden heel 'laid-back' te spelen, wat hun muziek alleen maar ten goede kwam. Ze openden met 'Backscratcher' van Frank Frost. Na deze opwarmingsronde kregen we enkele pareltjes uit Pete's nieuwste album. 'Can't You See What You're Doin' To Me' was werkelijk magistraal met Alex Schultz in een knappe hoofdrol. Elke muzikant kreeg genoeg ruimte om zijn ding te doen. Het geluidsniveau was perfect en Big Pete en de zijnen gaven zich volledig. Dit was bluesmuziek van een heel hoog niveau, gebracht door klassemuzikanten die hun instrumenten tot in de puntjes beheersten. Je zag duidelijk dat ze nog steeds de speelvreugde vinden en dit ook weten over te brengen naar het aanwezige publiek. Zeven jaren, zo lang speelden Alex en Jimi samen bij de Mighty Flyers van Rod Piazza. Met een Freddie King-instrumental zetten beide heren deze samenwerking en vriendschap extra in de verf. Toen het publiek om meer van dat vroeg, werd pianist Gene Taylor gevraagd om mee te spelen. Deze eigenzinnige toetsenman was onaangekondigd komen opdagen om zijn vriend en ex-collega Jimi Bott (ooit speelden ze samen bij de Fabulous T-Birds) een plezier te doen. Samen speelden ze een uitgesponnen versie van 'T-Bone Shuffle'. Big Pete keek vanuit de coulissen toe en zag dat het goed was. De eerste set werd afgesloten met een eerbetoon aan Pete's mentor Lester Butler met diens 'So Low Down', het openingsnummer van Lesters Thirtheen-album. Na een korte pauze kregen we nog meer van dat moois. Gene Taylor was er ondertussen bijgekomen en speelde de hele tweede set mee. Als verrassing, en extra kon dit tellen. Big Pete genoot zichtbaar. Je voelde zijn respect voor deze grootmeesters naar wie hij vroeger opkeek en waarmee hij nu hetzelfde podium deelde. Maar dit respect was duidelijk wederzijds. Het mag gezegd worden, Big Pete weet zich voortreffelijk te handhaven tussen al deze 'grote mijnheren' van de hedendaagse bluesscene. Straffer nog eigenlijk, hij is nu zelf één van deze 'grote mijnheren'. We kregen sublieme versies van nummers uit zijn 'Choice Cuts'. 'Don't Start Crying Now' van Slim Harpo, bijvoorbeeld, swingde de pan uit. Zo hoort blues te klinken: relaxt en heel down home, wars van elke vorm van egotripperij maar met wederzijds respect en klasse. Gene Taylor en Jimi Bott kregen nog hun open doekje toen ze onder hun beiden een knallende boogie-woogie ten gehore mochten brengen. Na ruim twee uren bluesplezier wilde Big Pete er een einde aan maken maar dit was buiten het enthousiaste publiek gerekend. Tot tweemaal toe werd de band teruggeroepen om een toegift, die telkens dankbaar door de band werd aanvaard. Het mag duidelijk zijn dat we genoten hebben van dit optreden, werkelijk uitzonderlijke klasse. Big Pete en zijn band bevestigden op elk gebied en ze toonden zich klaar om tijdens de aankomende zomer al de festivalgangers en bluesliefhebbers te overtuigen. Zorg dus zeker dat je hen niet mist!
Wim 'Huibbe'
Huybrechts |
foto's: © Lambert Smits ___________________________
-
site Gompelhof
|