|
|
||
|
|
Alle
bandleden stonden heel 'laid-back' te spelen, wat hun muziek alleen maar
ten goede kwam. Ze openden met 'Backscratcher' van Frank Frost. Na deze
opwarmingsronde kregen we enkele pareltjes uit Pete's nieuwste album. 'Can't
You See What You're Doin' To Me' was werkelijk magistraal met Alex
Schultz in een knappe hoofdrol. Elke muzikant kreeg genoeg ruimte om
zijn ding te doen. Het geluidsniveau was perfect en Big Pete en de
zijnen gaven zich volledig. Dit was bluesmuziek van een heel hoog
niveau, gebracht door klassemuzikanten die hun instrumenten tot in de
puntjes beheersten. Je zag d
Na een korte
pauze kregen we nog meer van dat moois. Gene Taylor was er ondertussen
bijgekomen en speelde de hele tweede set mee. Als verrassing, en extra
kon dit tellen. Big Pete genoot zichtbaar. Je voelde zijn respect voor
deze grootmeesters naar wie hij vroeger opkeek en waarmee hij nu
hetzelfde podium deelde. Maar dit respect was duidelijk wederzijds. Het
mag gezegd worden, Big Pete weet zich voortreffelijk te handhaven tussen
al deze 'gro
Wim 'Huibbe'
Huybrechts |
foto's: © Lambert Smits ___________________________
-
site Gompelhof
|
Het beloofde
een fantastische zondagnamiddag te worden met zulke namen op het podium
in het gezellige zaaltje van het Gompelhof in Mol. Big Pete, alias
Pieter van de Pluijm, kwam zijn gelauwerde cd 'Choice Cuts' voorstellen
en had voor de gelegenheid zijn vaste begeleiders - zij spelen ook mee
op de cd - meegebracht. Het werd een blij weerzien met Alex Schultz,
vriendelijk als vanouds. Erkan Özdemir, die we kennen van bij Memo
Gonzalez en tevens tourmanager, bespeelde de bas in plaats van de
aangekondigde Willie J. Campbell en deed dit met klasse. Achter de
drumkit zat een relaxte Jimi Bott. Hij stuurde de band met zoveel
souplesse en naturel dat het een lust voor oog en oor was. Het werd nog
maar eens duidelijk waarom de blueswereld hem als één van de beste
drummers beschouwt...
uidelijk dat ze nog steeds de speelvreugde
vinden en dit ook weten over te brengen naar het aanwezige publiek.
Zeven jaren, zo lang speelden Alex en Jimi samen bij de Mighty Flyers
van Rod Piazza. Met een Freddie King-instrumental zetten beide heren
deze samenwerking en vriendschap extra in de verf. Toen het publiek om
meer van dat vroeg, werd pianist Gene Taylor gevraagd om mee te spelen.
Deze eigenzinnige toetsenman was onaangekondigd komen opdagen om zijn
vriend en ex-collega Jimi Bott (ooit speelden ze samen bij de Fabulous
T-Birds) een plezier te doen. Samen speelden ze een uitgesponnen versie
van 'T-Bone Shuffle'. Big Pete keek vanuit de coulissen toe en zag dat
het goed was. De eerste set werd afgesloten met een eerbetoon aan Pete's
mentor Lester Butler met diens 'So Low Down', het openingsnummer van
Lesters Thirtheen-album.
te mijnheren' van de hedendaagse bluesscene. Straffer nog
eigenlijk, hij is nu zelf één van deze 'grote mijnheren'. We kregen
sublieme versies van nummers uit zijn 'Choice Cuts'. 'Don't Start Crying
Now' van Slim Harpo, bijvoorbeeld, swingde de pan uit. Zo hoort blues te
klinken: relaxt en heel down home, wars van elke vorm van egotripperij
maar met wederzijds respect en klasse. Gene Taylor en Jimi Bott kregen
nog hun open doekje toen ze onder hun beiden een knallende boogie-woogie
ten gehore mochten brengen. Na ruim twee uren bluesplezier wilde Big
Pete er een einde aan maken maar dit was buiten het enthousiaste publiek
gerekend. Tot tweemaal toe werd de band teruggeroepen om een toegift,
die telkens dankbaar door de band werd aanvaard. Het mag duidelijk zijn
dat we genoten hebben van dit optreden, werkelijk uitzonderlijke klasse.
Big Pete en zijn band bevestigden op elk gebied en ze toonden zich klaar
om tijdens de aankomende zomer al de festivalgangers en bluesliefhebbers
te overtuigen. Zorg dus zeker dat je hen niet mist!