The Bluesbones is het nieuwste project rond gitarist Andy Aerts en zanger Nico De Cock, die beiden deel uitmaakten van The Blues Conspiracy, en eveneens het uithangbord zijn van de covergroep Dusty Dollar. Ze vullen de bezetting aan met de ritmesectie van het ter ziele gegane Cora Lee & No Trouble en een tweede gitarist in de persoon van de achttienjarige Stef Paglia die het geheime wapen van deze band zal blijken te zijn.

Met de comfortabel gevulde Borderline als klankbord betraden The Bluesbones rond de klok van tienen het podium en hun instrumentale opener gaf meteen een indicatie van wat het publiek deze avond mocht verwachten: een mix van blues en rock die drijft op de uitspattingen van beide gitaristen.

Daarna volgden de eerste extracten uit hun gloednieuwe album 'Voodoo Guitar', dat helemaal de revue passeerde en daarmee de ruggengraat van de setlist vormde: 'The Witchdocter', dat alle potentie heeft uit te groeien tot een instant klassieker, gevolgd door het ingetogen titelnummer dat gelardeerd werd met prachtig georchestreerde gitaarpartijen. Het naar eigen zeggen hem op het lijf geschreven 'Built For Comfort' (Howlin’ Wolf) was de eerste cover die Nico op het publiek losliet en ondertussen zat de sfeer er al lekker in. De keuze van de setlist was doordacht: een perfecte mix van eigen werk en bij momenten geniale interpretaties van covers (zoals het zeer suggestief gebrachte 'King Bee' van Slim Harpo), waarbij voldoende afwisseling voorzien was tussen de tragere songs en uptempo nummers. Ondertussen verbaasde gitarist Stef Paglia vriend en vijand met zijn geïnspireerde virtuositeit op de zes snaren. Zo ook tijdens het lekker suggestief gebrachte psychedelische 'Little Wing' (Jimi Hendricx).

Hoogtepunten uit het tweede muzikale luik waren het trage en tragische 'Broken Tears', Nico’s prachtig uitgesponnen en vol gevoel gebrachte impressies over de gevolgen van de economische crisis en 'Whiskey Drinking Woman' waarin de hoofdrol weggelegd is voor beide gitaristen die een ellenlange battle uitvechten en het podium uitbreiden tot op de dansvloer en zelfs toog en bar inpalmden tot groot jolijt van het ondertussen enthousiaste Diestse publiek.

Net voor het orgelpunt werd huisdeejay en Chilly Willy-frontman, 'Huibbe' op het podium geroepen om 'Help Me' van Sonny Boy Williamson door de luisprekers de sturen, waarbij Nico De Cock zich van zijn beste kant liet zien als beoefenaar van de virtuele mondharmonica. Stevie Ray Vaughans 'Pride And Joy' waarop bassist Ronald Burssens en drummer Dominque Christens zich even lieten gaan, maakte een einde aan een zalig avondje live blues zoals het hoort te klinken.

Eric Diepvens

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies