Dat die bewuste woensdagavond, zo net voor het verlengde Hemelvaartweekend, het ideale moment is om een bluesartiest met internationale faam te programmeren, had Jo van het Gompelhof goed begrepen. Al van bij het voorprogramma zat de zaal achter het café overvol. De temperatuur steeg en dat had zijn invloed op de tap. En voor Jo was dit andermaal een enorme waardering voor zijn werk…

 

Het lokale Bottle Nose mocht het publiek op dreef brengen, en dat was voor deze heren geen probleem. Met nummers als o.a.‘Who Will Be Next’, ‘Honey Hush’, ‘Good Time Charlie’, ‘Schoolgirl’ en ‘Big Legged Woman’ werkten zij zich op tot een sympathieke en degelijke support act. Deze viermansformatie heeft een goede zanger-harmonicaspeler en de sporadische aanvulling met saxofoon geeft de covers een duidelijke meerwaarde.

 

Broeierig warm was het, toen Bottle Nose het podium ruimde. Terwijl de bezoekers aan de toog in drommen aanschoven voor een heerlijk fris biertje, bracht de crew het podium in gereedheid voor Buddy Whittington. Deze imposante gitarist, en dit zowel letterlijk als figuurlijk, was geruime tijd lid van The Bluesbreakers, de band van de Britse bluespeetvader John Mayall. En dat is al een referentie op zich, want The Bluesbreakers waren de uitgelezen voedingsbodem voor gitaristen, denk maar aan bijvoorbeeld Eric Clapton of Coco Montoya. Al vanaf de eerste noten die Buddy uit zijn snarenplank perste, was het duidelijk dat hier een supergitarist op het podium stond. Hij wisselde zijn Texaanse roadhouseblues mooi af met uptempo- en slowbluessongs. De man bracht onlangs de cd ‘Six Strings Svengali’ op de markt, en logischerwijze trachtte hij deze ook te promoten. Naast nummers als ‘You Upset Me’, ‘Ain’t Got The Scratch’ en het humoristische ‘Second Banana’, imponeerde Buddy met het aan Stevie Ray Vaughan opgedragen ‘Stevie Rave On’ en ‘Greenwood’ als ode aan Peter Green. Ook dook regelmatig Freddie King op in Whittingtons speellijst, van wie hij vooral een super mooie emotionele versie van ‘I Love You More Every Day’ neerzette. Dat het publiek ervan genoot, was te merken aan de vlotheid waarmee Buddy zijn cd-tjes verkocht. Het Gompelhof was weer maar eens de gezellige zaak bij uitstek om een boeiend bluesconcert mee te pikken.

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies