Onder de noemer 'Chicago Blues Festival' organiseert het Franse agency Jazz Me Blue elk jaar een meerweekse tournee met muzikanten uit de bakermat van de blues. Alhoewel; de laatste jaren staken er geregeld artiesten in het 'package' die misschien hoogstens al eens als toerist in Buddy Guy's club verzeild waren geraakt. Maar het tij keert vaak ook ten goede en over de samenstelling van deze editie hoort u ons absoluut niet klagen. Integendeel! Zeg nu zelf, John Primer, Bob Corritore, Peaches Staten, Billy Flynn, Willie Hayes en Melvin Smith zijn allemaal gepokt en gemazeld in Chicago. Bovendien komen ze elkaar regelmatig in verschillende bezettingen tegen, zodat ze een perfect gesmeerde show kunnen afleveren in plaats van de veredelde jamsessies die dergelijke 'package deals' vaak zijn. Op maandag 3 december streek deze superband neer in de Ruiseleedse bluestempel Banana Peel.

De Banana Peel programmeert het Chicago Blues Festival elk jaar op twee opeenvolgende dagen. Normaal was het hier ook op dinsdag feest geweest, maar het agency had door een kink in de boekingskabel de artiesten op 4 december al op een Frans podium geprogrammeerd. De crisiscommunicatiecel van de Banana Peel heeft goed werk geleverd, zodat een maximum aantal gegadigden al op maandag aanwezig was. In drie lagen tot in de nok van het voormalige schuurtje op elkaar gestouwd, of toch bijna, genoten de toeschouwers van begin tot eind!

De meesterlijke gitarist Billy Flynn trapte af met Freddie Kings 'Hideaway' en voorzag deze Texasbluesstandaard van een fijn uitgekiende Chicagobluessolo. Na dit perfect uitgebalandeerd huzarenstukje bracht hij 'It's The Last Time', met soepel en inventief gitaarspel maar met een ietwat fragiele stem. Toch stak de muziek al van bij aanvang strak in het gareel. Verantwoordelijk hiervoor, was drummer Willie Hayes. Willie Wie? Wel, die van bij o.a. Luther Allison, Koko Taylor, Albert King, Buddy Guy en Magic Sam indertijd. Tegenwoordig maakt god-en-heel-de-wereld in Chicago gebruik van zijn onnavolgbare en feilloze timing. Zijn gekke bekken krijgt u er gratis bij. Wat een zalige drummer is dit. Bassist Melvin Smith (speelt bij Lonnie Brooks en samen met Hayes ook bij Lurrie Bell en voor de rest ook bij diezelfde god-en-heel-de-wereld) zat op relaxte rozen. Eigenlijk was hij de minst opvallende figuur in het gezelschap, maar dat kwam omdat hij bijzonder functioneel speelde en nimmer uit de toon viel. Harmonicaspeler Bob Corritore won de laatste jaren enorm aan populariteit en bekendheid en hier werd nog maar eens duidelijk waarom. "Eén van de allerbeste blanke Chicagobluesblazers" noemde een collega hem terecht...

Nadat de band het publiek ter dege had opgewarmd, baande John 'the real deal' Primer zich door de potdichte meute een weg naar het podium. Eens hij was ingeplugd, schrokken onze trommelvliezen wel even. Primer zou hier letterlijk knallend komen bewijzen waarom hij destijds uit de schaduw van mensen als Magic Slim is getreden. 'They Call Me John Primer' ging erin als zoetekoek en met zo'n droombezetting klom Primer naar de hoogste piek waarop we hem ooit hebben gezien. Naar het einde van de set toe, kwam zangeres Peaches Staten erbij. Ze is lang niet de dikste bluesmama en in de windy city misschien ook niet de heetste 'blues goddess', maar met een gedegen dosis vitaliteit en gezonde aggressie vloog Peaches er onstuimig in. Wie de klassiekers verwachtte, kwam bedrogen uit, want Staten bracht bijvoorbeeld een smaakvolle Chicagoversie van 'Something's Goin' On In My Room', een nummer uit 1954 van Daddy Cleanhead & The Chuck Higgins Band, dat ze verkeerdelijk aan Louis Jordan toeschreef.

Na een korte pauze drukten de artiesten op de repeatknop voor wat betreft de volgorde waarin ze opnieuw hun ding mochten doen. Ze speelden - gelukkig - wel andere nummers. Waarom zouden ze trouwens van paard moeten veranderen als het publiek hen ruiterlijk blijft bejubelen? Opnieuw toonde elke artiest zich zowel een individuele grootmeester als een zeer betrouwbare teamspeler. Zo'n topavonden maken we maar zelden mee! Chicago lag weer eens heel even in het epicentrum van de varkenspest. De temperatuur van muziek en publiek steeg naarmate het einde naderde. De ultieme uitbarsting kwam er, toen alle muzikanten collectief uit hun dak gingen bij de suggestieve bewegingen van Peaches Staten, toen zij het wasbord beratelde in het slotnummer 'Tell Me What You Want Me To Do'. En toen was het twee klokslagen na elven, dus geen tijd meer voor een bisnummer. Compleet murw zochten de toeschouwers eerder de weg naar de toog dan naar de uitgang. En hoe top die artiesten ook zijn, ze waren absoluut niet te bekakt voor een babbel met hun fans. Neen, ze hebben zeer zeker niet als eersten 'the building geleft'. In de blues bestaan er immes geen ivoren torens. Maar... hoed u voor namaak, en als u twijfelt, weet dan dat deze gedenkwaardige avond een schoolvoorbeeld van 'the real deal' is geweest.

Franky Bruneel

 

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies