De mensen van Palethe hadden er goed aan gedaan, om de knusse Muzezaal te ruilen voor de ruimere Zinnezaal, want een optreden van Dana Fuchs lokt blijkbaar niet alleen de diehard bluesliefhebbers. Ondanks de grootte van de zaal had men er met tafeltjes en moderne barkrukken toch weer een gezellige clubsfeer gecreëerd. Voeg daar nog de uitermate goed presterende artiesten aan toe, een uitbundig genietend publiek en de mensen van Palethe kunnen weer tevreden zijn over hun programmering.

Het was toch weer een tijdje geleden dat wij Jan Jaspers van Voodoo Boogie nog aan het werk zagen. Hier in Palethe begeleidde hij samen met Voodoo Boogies drummer Gert Servaes de Franstalige gitariste Tia Gouttebel. Behalve Chicagoblues bestond hun set hoofdzakelijk uit aanstekelijke boogies. Tia en Jan verdeelden netjes de zangpartijen onder elkaar, terwijl de Diddley- en Hookerboogies in een snel tempo het publiek inpakten.

Tia en haar jongens hadden de zaal reeds goed op temperatuur gekregen, zodat Dana Fuchs al meteen onder luid gejuich werd onthaald. Opvallend veel mannen verdrongen zich voor het podium om toch maar zo dicht mogelijk in Dana's buurt te kunnen komen en de songs woord voor woord mee te brullen. Terwijl ze als een bezetene over het podium raast, haar haardos in alle richtingen waait, zingt, schreeuwt en krijst Fuchs de rock- en soulsongs uit haar lijf. Vocaal roept zij herinneringen op aan Janis Joplin en de vroege Tina Turner. Met haar podiumpresence steekt ze Mick Jagger duidelijk naar de kroon. Dat het publiek hier wel oren en vooral ogen voor had, uitte zich in een steeds stijgend enthousiasme. Als we eerlijk willen zijn, moeten we zeker een pluim op de hoed steken van Jon Diamond. Jon is niet enkel en alleen Dana's hulp bij het componeren. De manier waarop hij als gitarist de stuwende kracht is achter die brok energie die Fuchs toch is, is bewonderenswaardig. Zonder zich erg opvallend op de voorgrond te positioneren, vult hij met vlammende leadpartijen de songs van zijn werkgeefster aan. Dana promootte nog eens uitvoerig haar in 2011 verschenen cd 'Love To Beg', waaruit zij o.a. een mooi ingetogen 'Keep On Rollin'' serveerde. En alhoewel het aan haar overleden broer opgedragen 'So Hard To Move' een dijk van een bluesnummer is, fronst het toch onze wenkbrauwen wanneer Dana deze song andermaal voorziet van een inleiding die deze dramatische gebeurtenis benadrukt. Maar daar had het mateloos genietend publiek al lang geen oren meer naar.

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies